Heimilisblaðið - 01.07.1954, Síða 10

dýrið á svipstundu. Þegar ég
stóð upp, fann ég sárt til í öxl-
inni, en það var enginn tími
til að rannsaka sárið. Eno, sem
hafði á meðan vafið górilla-
ungann inn í fléttaða mottu,
sem hann hafði tekið með sér,
hrópaði til mín, að hinir ap-
arnir væru að koma. Eg fylgdi
honum eftir inn í kjarrið, eins
hratt og ég gat. Mér þótti
slæmt, að geta ekki skoðað
fallna dýrið betur, en ég missti
fljótt áhugann á því, þar sem
sársaukinn í öxlinni var alveg
að gera út af við mig.
Ju-Ju-górillan kemur.
Um nóttina hófst regntím-
inn. Vatnsfloðið dundi yfir
þorpið, drap varðeldinn úti fyr-
ir kofunum og rak þorpsbúa
inn í þá. Mér kom ekki dúr
a auga alla nóttina fyrir þrum-
um og leiftrandi eldingum, og
þar við bættist beljandinn í
fossandi frumskógalækjunum.
Ég hýrðist í tjaldi mínu og
bölvaði sjálfum mér, Eno og
öllum górillaöpum í heimin-
um. Högg apynjunnar hafði
skaddað vöðvana í hægri öxl
minni, og enda þótt Eno legði
var að fá hitasótt. Það gat far-
ið illa, hér inni í miðjum frum-
skóginum, tuttugu dagleiðir frá
næsta stóru þorpi. Ég tók inn
eitt gramm af aspiríni og horfði
út um tjalddyrnar á leiftrin
rjúfa náttmyrkrið.
Suðan fyrir eyrum mínum
blandaðist sveljandanum í
rigningunni, þrumunum og
hinum ohugnanlegu brestum,
þegar eldingarnar klufu skóg-
artrén. En eitt sinn, þegar
stundarhlé varð milli þrum-
anna, heyrði ég annað hljóð,
sem kom mér til að reyna að
rísa upp í rúminu. Það var
ægilegt, gjallandi öskur úr ap-
ynjubarka, og á eftir því fylgdu
ýmis konar kynjahljóð, sem ég
gat með engu móti heimfært,
svo að ég var gripinn ótta um,
að eitthvað óvenjulegt hefði
skeð. Þá gall við sérlega há-
vaðasöm þruma, sem yfir-
gnæfði um stund öll önnur
hljóð. Það varð bjart eins og
um hádag úti fyrir tjaldinu
mínu. Áður en niðamyrkrið
byrgði aftur alla útsýn, sá ég
Eno, Ogolo og hóp annarra
manna hlaupa rennblauta yfir
mjóa sundið, sem var milli
tjaldsins míns og kofanna.
Síðan sá ég ekkert, nema
bláleitt endurvarp eldingar-
glampans, er ég lokaði augun-
um ósjálfrátt, og nokkra svarta
depla. Ég opnaði augun aftur,
er ég- heyrði fjölda manna mása
og blása inni hjá mér. Ég sá
óglöggt móta fyrir þeim, sem
hreyfðu sig fyrir opnum tjald-
dyrunum. Þá heyrði ég rödd
Enos. Hann bar ótt á, og ég
skildi það eitt af máli hans,
hvað um einhvern Ju-ju-gór-
illaapa. sem ógnaði lífi þeirra
allra. Ég leyfði honum að tala
út, hlustaði andartak á kvein-
stafi Ogolos og skipaði þeim
svo að þegja. - Hvað vilt þú
að ég geri, Eno? spurði ég. Eno
dró andann léttar. Hann talaði
hægar og greinilegar. Hann
sagði eftirfarandi sögu:
Fyrir fáeinum mínútum
hafði risavaxinn górillaapi
nærri því hrætt líftóruna úr
nokkrum þorpsbúum, sem
bjuggu í þeim kofanum, er
næst lá frumskóginum. Þeir
sátu umhverfis eld, sem þeir
höfðu kveikt á miðju kofagólf'
inu, og eitt sinn, þegar óvenju
björt elding leiftraði, höfðu
þeir litið upp og séð þá haus
á górillaapa koma inn um kofa-
dyrnar. Þeir ráku upp hræðslu-
öskur, og þá hvarf apinn. Kofa'
búarnir hlupu út, til að gera
hinum þorpsbúunum aðvart,
því að um regntímann koma
oft górillaapar út úr frumskóg'
inum og gereyðileggja maís'
og mainokakra negranna. Eu
í þetta skipti hafði aðeins einn
górillaapi komið, gamall, risa'
vaxinn beljaki, og Eno fuU'
yrti, að þetta hefði verið Ju-jur
górillaapi, og hann hefði komið
til þess að heimta aftur unga
Injunann, sem rænt hafði ver*
ið. Ég reyndi að sefa ótta
þeirra, en þeir gripu fram 1
fyrir mér með háværum öskr'
um. Og Eno sagði mér, að Ju'
ju-górillan biði úti í þorpsjaðr-
inum, og hann sæist greinileg3
í hvert sinn, er elding leifraði-
Ég fann, að ég hafði háan
hita. Mér gramdist þessar ms'
ingar negranna inni í tjaldinU
mínu, og mér leið bölvanlega-
- Hvað viljið þið? spurði ég
Eno. - Þú átt að færa Ju-ju'
Injunanum litla Injunann, svo
að hann ræni ekki börnunum
okkar, sagði Eno. - Fáðu mén
byssuna, skipaði ég Eno, ég
rek þennan Ju-ju-górillaapa
strax burtu. Þegar Eno hafð1
þýtt þessi orð mín fyrir kyn'
bræðrum sínum, hófust hiu
mestu ólæti. Þá heyrði ég
djúpa rödd Ogolos, höfðingj'
ans: - Hvíti herrann hefur leitt
ógæfu yfir okkur, hann verður
HEIMILISBLAÐlP
aö ég hefði leitt ógæfu yfir
græðandi jurtir á sárið, fann þorpið, og svo talaði hann eitt-
eg sart til, og ég fann, að ég
[118]