Heimilisblaðið - 01.07.1954, Blaðsíða 13

til vatnsbólsins. Hann hafði
gætt þess vel, að segja engum
félaga sinna frá, hvað hann
ætlaðist fyrir, því að annars
hefðu þeir getað hrifsað til sín
launin fyrir augunum á hon-
um. Það hlýtur að hafa verið
skemmtileg sjón að sjá kven-
apana reka börnin sín niður
að vatninu til að baða þau,
bví apabörnin eru eins og önn-
ur börn, þegar á að þvo þeim,
bau bera sig á móti og hrína.
Eela beið, þangað til þvottin-
um var lokið og aparnir héldu
af stað aftur. Þá klifraði hann
uiður úr felustað sínum og
laumaðist af stað. En þótt hann
væri snillingur í að fela sig,
varð óvinur, sem hann átti ekki
von á, til þess að ljósta upp
um hann. Piparfuglinn, sem
alltaf fylgir górillunum, hafði
gefið þeim aðvörunarmerki.
^að kemst ókyrrð á apana, og
Uú er kominn tími til þess fyrir
Eela að hypja sig burtu, því
að hann á langa leið heim.
En það er um seinan. Það
hefur komizt upp um hann.
Þegar Eela ætlar að flýja,
stendur frammi fyrir honum
risavaxinn api, öskuvondur yf-
lr þessari blygðunarlausu trufl-
Un. Eela skýzt í skjól bak við
tré og lætur byssuna ,,tala“.
^ar með átti apinn að vera úr
sögunni. En Eela hitti ekki.
^egar hann ætlar að skjóta
aftur, vill byssan hans ekki
tala lengur. Hún þegir. Og nú
íðrast Eela þess sárlega, að
kann skyldi halda fyrirætlun
Slnni leyndri. Bara að hann
hefði nú félaga með sér. En
Uú dugir ekki að væla, hann
verður að berjast, og það með
þeim vopnum, sem náttúran
gaf honum. Sem sé með hönd-
um og fótum, en ófreskjan, sem
hann verður að fást við, er
honum langt um sterkari.
Óvinurinn ræðst á hann, rífur
byssuna úr hendi hans og lem-
ur henni í tré. Nú hefst ægi-
legur bardagi. Villidýr gegn
manni. Og Eela fellur. öflugum
höggum rignir yfir hann. En
Eela vill ekki deyja. Hann vill
búa með konunum sínum,
reykja tóbak og borða mikið.
Hann vill fá peninga hjá hús-
bónda sínum, marga peseta.
Pesetarnir ráða úrslitum. Eela
slítur sig lausan með snöggu
átaki og lemur óvin sinn á
nasirnar, svo að hann fær blóð-
nasir og rekur upp öskur. Hann
verður að sleppa Eela. Eela
stekkur bak við tré. Górillan
eltir hann, nær honum aftur
og dregur hann út í mýrina.
En Eela heldur dauðahaldi um
kverkar górillaapans. Froða
vellur út úr kjafti hans. Hann
reynir að draga andann, en
Eela sleppir ekki takinu og
notar tækifæri, sem honum
gefst, til að reka þumalfingur
af öllu afli í auga ófreskjunn-
ar. Óvinurinn verður óður af
sársauka, og grimmdin vex um
allan helming. Hann bítur í
höndina á Eela. Eela nær ekki
hendinni út úr honum og reyn-
ir því að reka hana niður í
kverkar apans. En kraftar Eela
eru að þrotum komnir. Hann
fær móðu fyrir augun. En þá
blossar móðurinn enn upp í
honum, og hann keyrir þum-
alfingurinn á lausu hendinni
upp í hitt auga górillaapans.
Þá gaf górillaapinn eftir með
kjaftinum og Eela reif höndina
út úr honum. Apinn sleppti
Eela, öskrandi af sársauka, og
tók að rótast í jörðinni. Síðan
hljóp hann inn í skóginn og
öskrin glumdu lengi við. En
Eela gat ekki meira. Hann gat
ekki dregizt af stað. Harm sofn-
aði, þar sem hann var kominn,
þrátt fyrir öll sárin, sem hann
bar eftir viðureignina. Þannig
svaf hann marga klukkutíma.
Þegar hann raknaði við, voru
pesetarnir það fyrsta, sem hon-
um varð hugsað til. Hann mátti
ekki koma heim tómhentur.
Hann hafði heyrt í trumbun-
um, en hann hafði ekki lokið
ætlunarverki sínu. Hann batt
um særðu höndina eftir því,
sem hann gat. Þá varð tilvilj-
unin honum hliðholl. Górilla-
ungi hafði álpazt burtu frá
móður sinni og kom rétt til
hans. Hann greip ungann með
heilbrigðu hendinni, batt í
skyndi utan um hann bandi og
hnýtti hinum enda þess um
mitti sér. Síðan hélt hann
heimleiðis, eftir hljóðinu í
trumbunum.
Frásögn Eela hafði tekið
langan tíma. Hann náði sér
furðu fljótt. Hvort það voru
pesetamir, sem hann fékk, er
þar urðu afdrifaríkastir eða
vonin um ungu konuna, sem
hann gat keypt sér fyrir þá,
veit ég ekki. En eftir nokkra
daga var hann orðinn eins og
hann var fyrir ævintýrið —
aðeins einni konu ríkari og
allmörgum pesetum fátœkari.
Ég nefndi ungann 1 ,,litla
Eela“, veiðimanninum til heið-
urs. Hann þreifst ágætlega og
varð spakur sem lamb. Brátt
var hann orðinn eftirlæti okk-
ar allra.
Ég tilkynnti dýragarðinum
veiði mína, og hélt svo til fund-
ar við ný ævintýri.
Lausl. þýtt úr þýzku.
HEIMILISBLAÐIÐ
[121]