Heimilisblaðið - 01.05.1956, Blaðsíða 19

^nsk ævintýri og sögur, vl
AULABÆJARBIJAR
Klæðskeri Aulabæjarbúa.
Einu sinni fundu Aulabæjarbúar krabba. Þeir
höfðu aldrei á ævinni séð annað eins dýr, því
að þeir héldu, að griptengur hans væru skæri,
°S beir skildu ekkert í, hvað þetta gæti verið
" það var hreint eins og að sjá draug um
bábjartan daginn.
^inn þeirra sagði:
'iHann Paavo sonur minn hlýtur að vita,
bvað þetta er. Hann hefur séð sig þessi ósköp
11111 í heiminum og tekið þátt í öllu mögulegu.
^ann hefur komið einu sinni í kirkju og tvisv-
ar sinnum í mylluna."
Síðan var Paavo sóttur, til þess að líta á
^rabbann.
Paavo skoðaði krabbann bæði framan frá og
aHan frá. En þegar krabbinn tók til að ganga
aHur á bak, eins og hans var vandi, þá vissi
eilginn maður lengur, hvað var afturendi á hon-
og hvað framendi.
"Margt hef ég nú séð og upplifað um dag-
aila> en aldrei annað eins og þetta,“ sagði Paavo.
"^fturendinn á honum virðist vera að framan
°6 frarnendinn að aftan!“
Ekki urðu Aulabæjarbúarnir mikils vísari af
essu. Að lokum sagði sá þeirra, sem elztur var:
"Annaðhvort er þetta dýr eða klæðskeri.
etlnilega er það klæðskeri, því að hann hefur
tvenn skæri.“
ög þar sem krabbinn hafði verið útnefndur
. ^ klæðskera, þá var farið með hann inn í þorp-
’ °g átti hann að sýna, hversu vel hann kynni
^ sins verks.
■^egar inn í þorpið kom, var farið með krabb-
91111 beim til elzta karlsins. Þar var vafinn nið-
9r strangi af úrvals fataefni, lagður á borð og
rabbinn látinn upp á efnið. Átti hann nú að
Slllða spariföt handa húsbóndanum.
En krabbinn hreyfði ekki við að klippa efn-
■ Hann skreið bara fram og aftur eftir því.
"Já, einmitt,“ sagði gamli maðurinn. „Þetta
er auðvitað einn af þessum útlendu meistur-
9rn’ °g hann lítur svo stórt á sig fyrir leikni
Slria> að hann gerir ekki handtak sjálfur, held-
ur bendir á, hvar klippa skuli. Hann gengur
bara fram og aftur eftir efninu og bendir á með
skærunum sínum, og svo eiga nemarnir að
klippa þar sem meistarinn bendir á.“
Og nú var reynt að fara eftir þessu. Einn
mannanna klippti sundur efnið, þar sem hinn
mikli klæðskerameistari benti á. Hann stikaði
hvíldarlaust fram og aftur og leiðbeindi þeim
með skærunum sínum, og Aulabæjarbúinn varð
að vefja niður allan strangann og klippa hann
allan niður, og þessu hélt áfram, þangað til
allt efnið hafði verið klippt niður í smápjötlur.
Þegar allt efnið hafði verið klippt niður, var
reynt að sauma sparibuxur handa gamla mann-
inum úr pjötlunum, en ekki reyndist unnt að
koma neinu lagi á það, hvernig sem þeir sneru
pjötlunum fyrir sér. Þetta dýra efni var orðið
til einskis nýtt.
„Burt með þig úr mínu húsi, svikahrappur-
inn þinn!“ öskraði karlinn og þreif í krabb-
ann. En hann kleip þá í örvæntingu sinni í fing-
urinn á karlinum, svo að hann æpti:
„Hjálp! Morðingi! Sáuð þið, hvernig hann
ætlaði að myrða mig með hárbeittum skær-
unum sínum? Það verður að dæma hann undir
eins, og það til þyngstu refsingar.“
Og þar sem forystumaður Aulabæjarbúanna
heimtaði dauðadóm, var krabbinn í einu hljóði
dæmdur til lífláts sem svikari og morðingi.
Og nú var um það rætt, hvaða dauðdagi væri
kvalafyllstur og hræðilegastur, og loks urðu
þeir ásáttir um að drekkja krabbanum í ánni.
Síðan var krabbinn dauðadæmdi borinn nið-
ur á árbakkann, og fylgdi honum fjöldi manns.
„Illa hefur þú breytt og ill skulu laun þín
einnig verða,“ sagði karlinn og skipaði hinum
að kasta krabbanum í ána.
Þegar krabbinn kom í vatnið, tók hann strax
sundtökin og synti allshugar feginn leiðar sinn-
ar. Aulabæjarbúarnir stóðu eftir á árbakkan-
um, horfðu á eftir honum og spottuðu hann.
„Sjáið, hvernig hann spriklar,“ sögðu þeir.
„Það var jafngott á hann, að hann skyldi fá
svona kvalafullan dauðdaga.“
107
HEIMILISBLAÐIÐ