Heimilisblaðið


Heimilisblaðið - 01.05.1956, Blaðsíða 25

Heimilisblaðið - 01.05.1956, Blaðsíða 25
sig Við þá kvöð, að taka kurteislega á móti ag-aðli sveitarinnar. •Jenný og Julien reyndu eftir fremsta megni að vera alúðleg, enda þótt þessar móttökur ænau þeim algjörlega á óvart. Þau kunnu ekki 'Jð að rjúka strax í burtu, þótt þeim hefði 'erið það kærast. markgreifafrúin sleit sjálf heimsókninni |^eð þvj ag samræðurnar falla niður á ePpilegum tíma. Hún var eins og drottning, SePi kunni að hætta samræðum þegar bezt hent- aði. A heimleiðinni sagði Julien: ,,Ef þú ert sam- ^ja mér, þá skulum við ekki heimsækja mark- gleifahjónin framar. Mér finnst nóg að heim- Saekja Pourville-hjónin." Jenný var honum alveg sammála. Desember leið hægt. Dagarnir voru dimmir °.® stuttir en næturnar langar. Jenný leiddist ,! íl ems og áður. Hún var með allan hugann Jð Pál litla, sem Julien virtist leggja á sjúk- l6fera öfund. ser ®ft þegar Jenný bar drenginn á handlegg ag sýndi honum blíðuhót, rétti hún hann k iöðurnum, um leið og hún sagði: „Kysstu ^Í^ið. Ég fer að halda, að þér standi á sama 111 kað.“ Hann kyssti lauslega á enni drengsins g ttýtti sér síðan í burtu. k 0rgarstjórinn, læknirinn og presturinn k0ftlu stöku sinnum til miðdegisverðar. Svo °«iu Pourville-hjónin, en kunningsskapurinn rið . t>au varð æ nanari. reifinn virtist tilbiðja Pál litla. Hann gat Setið e , með hann í fanginu meðan á heimsókn- m ! stóð. Hann tók blítt og varlega á honum l stóru hrömmunum sínum, kitlaði nef með yfirvararskegginu og kyssti hann 'atis stund- k ium ákaft, rétt eins og hann væri faðir bafts- Það olli honum mikillar sorgar, að hjóna- aud hans var barnslaust. ^,^að var þurrt og bjart veður í marz. Greifa- b ftln fór að tala um útreiðar. Jenný var orðin jjr.eytt á löngum vetrarkvöldum og nóttum. kftft varð því glöð við þessa uppástungu. í viku Keuimti hún sér við að lagfæra reiðfötin sín. Q ^ðan hófust útreiðarnar. Þau riðu alltaf tvö tvö saman. Greifafrúin og Julien fóru á b an> en greifinn og Jenný komu um það bil j,aftðrað skrefum á eftir. Hin síðarnefndu ræddu bkega saman, eins og góðir vinir. Þau voru k a vissulega orðin góðir vinir við nánari ynningu. Aftur á móti hvísluðust hin á í trún- aði og ráku kannske allt í einu upp skellihlát- ur. Stundum sneru þau sér hvort að öðru og horfðust í augu. Það var eins og þau segðu það með augunúm, sem þau þorðu ekki að tala upphátt. Síðan geistust þau af stað á hest- unum á harðastökki. Það var eins og þau þráðu það eitt, að flýja langt, langt í burtu. Einstöku sinnum virtist Gilberte verða van- stillt. Reiðiþrungin rödd hennar barst með vind- inum að eyrum greifans og Jennýar. Þá brosti greifinn aðeins og sagði: „Konan mín er ekki alltaf í essinu sínu, það getið þér verið viss um!“ Kvöld nokkurt, þegar þau voru á heimleið, hleypti greifafrúin hesti sínum á harða sprett. En allt í einu kippti hún harkalega í tauminn og ætlaði að nema staðar. „Gætið yðar, gætið yðar!“ var hrópað hvað eftir annað til henn- ar, svo að gjörla mátti heyra. En greifafrúin svaraði hátt og hvellt: „Hafið ekki áhyggjur af mér!“ Hesturinn prjónaði upp í loftið og froðufelldi. Greifinn var orðinn órólegur og kallaði upp, eins hátt og hann gat: „Gættu þín, Gilberte!“ En Gilberte gætti sín ekki. Hún var orðin æst og tryllt og sló svipunni í höfuð hestsins. Hest- urinn kipptist við og þaut í loftköstum yfir sléttuna, eins hratt og fæturnir gátu borið hann. Julien hrópaði upp í örvæntingu: „Frú, hvað gerið þér, frú!“ En greifinn rak upp öskur, um leið og hann hallaði sér fram á makka hests síns með öll- um þunga líkamans. Áður en varði var hest- urinn kominn á fleygiferð. Það leið ekki á löngu, unz greifahjónin voru horfin sjónum Jennýar, eins og fuglar á flugi. „Ég held, að hún sé ekki með sjálfri sér í dag,“ mælti Julien uppvægur. Þau hröðuðu sér bæði á eftir vinum sín- um, sem nú voru horfin. Eftir stundarfjórðung höfðu þau náð þeim. Með sigurbros á vör og baðaður í svita kom greifinn aftur til baka með konu sína og hest hennar, sem var skjálfandi á beinunum. Greifa- frúin var náföl og þjáningarsvipur á andliti hennar. Hún studdi sig við öxl manns síns með annari hendi, eins og henni lægi við yfirliði. Þennan dag varð Jenný ljóst, að greifinn ól brennandi ást í brjósti til konu sinnar. Mánuð þann, sem í hönd fór, var greifafrúin kátari en nokkru sinni fyrr. Hún kom oftar 113 HEIMILISBLAÐIÐ

x

Heimilisblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisblaðið
https://timarit.is/publication/431

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.