Heimilisblaðið - 01.03.1957, Qupperneq 26

Ógnvaldur úthafanna.
Bandaríkin hafa ákveðið að efla mjög flota sinn á
Miðjarðarhafi í samræmi við stefnu Eisenhowers
forseta gagnvart löndunum fyrir botni Miðjarðar-
hafsins. Herskipin eru í daglegu tali nefnd „sendi-
herrar forsetans“, og hérna sjáum við einn sendi-
herranna, 45.000 tonna orustuskipið IOWA, sem um
þessar mundir klýfur öldur Miðjarðarhafsins.
sagði Katherina. „Þar eru göturnar stein-
lagðar. Þar skuluð þér beygja til hægri og
vera tilbúinn að slökkva ljósin og stanza.
Ég skal segja yður til. Við verðum nefni-
lega að hleypa þeim framhjá".
Með ofsahraða þeyttust þau inn á stein-
lagðar göturnar. Katherina sagði til. Thom-
as slökkti á ljósunum og beygði svo skarpt
inn á hliðargötuna, að tvö hjólin lyftust frá
jörðu.
„Svona. Drepið nú á honum.“
Skömmu síðar heyrðu þau suðið í stórri,
kraftmikilli bifreið, sem nálgaðist óðum.
Suðið varð sífellt háværara, og líkara drun-
um, sem dvínuðu strax og bifreiðin var kom-
in framhjá.
Thomas sneri sér að Katherinu. Hún sat
grafkyr og hlustaði, unz hún kinkaði kolli.
„Jæja“, sagði hún, „þeir eru búnir að
missa af okkur. Þeir hafa farið leiðina til
Eureux“.
Stimdarkorn sátu þau þögul. Loks sagði
Thomas: „Hvað eigum við nú til bragðs að
taka? Hvert eigum við að aka?“
„Ég veit það ekki“, svaraði Katherina.
Hún byrgði andlitið í höndum sér og brast
í grát.
3. kafli.
Hver ég er — ?
Thomas sagði ekkert, hann lagði handlegg-
ina utan um hana og þrýsti henni upp að
sér. Honum féll illa að sjá hana svo niður-
brotna. Skömmu síðar jafnaði hún sig, og
settist upp.
„Það hlýtur eitthvað að vera í ólagi með
taugarnar í mér. Hafið ekki áhyggjur út af
þessu. Við verðum að hugsa um að komast
áfram. Akið bara af stað og ég skal vísa yð-
ur veginn“.
Þegar Thomas stakk lyklinum í, varð hon-
um litið á klukkuna í mælaborðinu. Hann
hélt fyrst, að hún hefði stanzað, en þegar
honum varð litið á armbandsúrið sitt, bar
þeim saman. Klukkuna vantaði tuttugu mín-
útur í ellefu. Það voru ekki liðnar nema
þrjátíu-og-fimm mínútur frá því hann gekk
inn í veitingastofuna.
Þau óku suður á bóginn. Alllanga leið óku
þau hratt, og töluðust lítið við. Það var ekki
um svo margt að tala í öllu þessu umróti.
Nóttin var hlý, og Thomas nam andartak
staðar til þess að setja blásarann upp. Gust-
urinn hressti þau. Allt umhverfið hvíldi í
svefni. Þau mættu engri bifreið, að undan-
tekinni einni vörubifreið. Heimurinn var ó-
umdeilanleg eign þeirra.
Þegar fyrsta dagskíman sást á himni, bað
Katherina hann að nema staðar.
„Hérna skammt frá hef ég stanzað áður“,
sagði hún. „Við förum rétt fram fyrir runn-
ann þarna. Til vinstri“.
Þau óku inn á hliðargötu, og er þau höfðu
ekið spölkorn, bað hún hann að stanza-
Thomas drap á vélinni og slökkti ljósin-
Ennþá var myrkt, en skíma tekin að færast
yfir himininn. Hann sá nú, að þau höfðu
numið staðar á árbakka.
„Hérna verðum við ekki fyrir neinu o-
næði“, sagði hún. „Ef við aðeins hefðurn
eitthvað að borða“.
„Ég hef mat handa sex manns“, sagði
Thomas. „1 töskunni“.
Hún brosti glaðlega til hans, en svo var
eins og hrollur færi um hana.
„Það er talsvert morgunkul“, sagði Thorn'
as, „hérna, farðu í þennan frakka“.
70 — HEIMILISBLAÐH)