Heimilisblaðið - 01.01.1958, Blaðsíða 18

Trú mín á lífið eftir dauðann
Fólk, sem hefur vakað við dánarbeð, segir, að það hafi séð orð
Biblíunnar verða að veruleika.
Eftir séra Norman Vincent Peale.
Dag einn, þegar ég fékk þau boð, að móðir
mín væri dáin, gekk ég inn í kirkju mína
og kraup í ræðustólnum. Ég vildi finna nær-
veru mömmu; því að hún hafði svo oft sagt
við mig: „f hvert einasta skipti, sem þú ert
í ræðustólnum, þá er ég hjá þér.“
Að því búnu gekk ég inn í skrifstofu
mína. Á borðinu lá þessi gamla, snjáða
Biblía, sem ég skil aldrei við mig, hvert sem
ég fer. Ósjálfrátt lagði ég hönd mína á hana,
eins og til að leita mér huggunar. Meðan ég
stóð þarna og horfði út um gluggann, fannst
mér allt í einu, að tvær mjúkar hendur væru
lagðar blíðlega á höfuð mitt. Ég fylltist ólýs-
anlegri gleði.
Ég hef alltaf fundið þörf hið innra með
mér til að kryfja hvert mál til mergjar, og
jafnvel nú reyndi ég að dæma þetta atvik
persónulega. Skynsemi mín sagði mér, að
þetta hlyti að hafa verið ímyndun, tilkomin
vegna sorgar minnar — en ég gat ekki feng-
ið sjálfan mig til að trúa því. Og frá því
augnabliki hef ég ekki nokkra stund efazt
um það, að móðir mín var raunverulega hjá
mér. Ég veit, að hún lifir, og að hún mun
lifa að eilífu.
Ég efast alls ekki um, að það sé líf eftir
dauðann. Það er mín sannfæring, að þegar
við deyjum, munum við hitta þá, sem okkur
þykir vænt um og sameinast þeim aftur að
eilífu. Ég held, að persóna okkar lifi áfram
í víðtækari skilningi, í lífi, þar sem hvorki
er til þjáning né sorg eins og við búum við
hér á jörðu. En ég vona, að við þurfum
áfram að berjast fyrir einhverju — því að
baráttan er holl. Það mun einnig áreiðan-
lega vera um áframhaldandi þróun að ræða,
því að líf án andlegrar þróunar yrði óendan-
lega snautt.
Fyrir allmörgum árum las ég álit vísinda-
manns á þessum málum. Hann lýsti því með
þessari setningu: „Þegar manneskja deyr, er
sem blásið sé á lífsneistann eins og þegar
slökkt er á kertaljósi." Það var hlustað
hann með takmarkalausri virðingu, þvl
þá stóðu andleg vísindi ekki á háu stig1-
í dag myndu menn blátt áfram biðja 11
um skýringu á skoðun sinni. Hvernig
hann vitað þetta? Sannleikurinn er sa.

.5
hann gat ekki vitað það, og þaðan af s^a
sannað það. ^ ^
að
ekk'
okkat
fun^10
prá
Við trúum á eilíft líf vegna þess,
getum ekki sannað það, en við reynum^
sanna það vegna þess, að við getum e
annað en trúað á það. Og einmitt
ósjálfráða hugboð, að við höfum
sannleikann, er ein sterkasta sönnunm-
eftir eilífu lífi er svo almenn, að heimurir^
getur varla skellt skolleyrum við henni- - ^
sem við þráum svo innilega, og það, sem
skynjum svo sterkt, hlýtur að endurspef?
áþreifanlega í tilveru okkar.
Menn trúa ekki slíkum sannindum,
að hægt er að sýna fram á og sanna
— það er trú og innsýni, sem gera ÞaU ,»j
veruleika. Innsýni er líka mikilvægt a
í vísindalegri tileinkun sannleikans. Fran ^
heimspekingurinn Henri Bergson sag^1’
þegar vísindamenn næðu ekki lengra
rannsóknum sínum, kæmi innsýni þeirra
að góðu haldi við leit að sannleikanum- .
Vísindalegar rannsóknir styrkja m® ^
okkar og trú. Efnishyggjuleg skoðun a
verunni er við að hverfa. Vísindin vl
kenna óákvarðanlegan, andlegan k]a
sem lífið felur í sér. ggr
Ég ræddi einu sinni við konu Tóma^^
því
þaa
að
Edisons um skoðun manns hennar a
ður
eftir dauðann. Þessi frægi hugvitsm3
trúði því eindregið, að sálin lifði áfra10’
yfirgæfi aðeins líkamann við dauðann-
ar líf Edisons var að fjara út, tók ^
hans eftir því, að hann reyndi að segJa *j
hvað. Læknirinn laut yfir hann og 11 e'
hinn deyjandi mann segja: „Það er 1
fagurt þarna fyrir handan.“
16 — HEIMILISBLAÐIÐ