Heimilisblaðið - 01.01.1958, Blaðsíða 22

SAGA FRÁ MEXIKÓ
Þegar ég var ungur, nýútskrifaður lækn-
ir, fór ég frá Chicago vestur á bóginn. Hafði
ég frétt að í nánd við landamæri Texas
væri að myndast nýlenda og flyttust þang-
að margir. Bjóst ég við, að þar myndi vera
starfssvið fyrir ungan læknir. Á þessu ferða-
lagi mínu þangað vestur komst ég í að lifa
það ævintýri, sem ég aldrei mun gleyma.
Og nú skulu þið fá að heyra þessa ferðasögu
mína.
Járnbrautarlestin þaut af stað gegnum
Peus-dalinn, en hún var nýlögð og var við
og við staðnæmst, þar sem vinnuflokkar
voru að gera við eitt og annað meðfram
járnbrautarteinunum. Þetta var í júlí og
brennandi sólarhiti. Þama voru naktar sand-
sléttur með smáum skógarrunnum hér og
hvar. Hitinn var svo mikill, að maður gat
hvorki sofið né setið, helzt enganveginn
verið.
Andspænis mér í vagninum sat nunna,
á að gizka milli tvítugs og þrítugs. Skildi ég
ekki hvernig hún gat þolað hinn óþolandi
hita, sem ætlaði alveg að gera út af við
mig. Hún sat þarna svo róleg og mild á
svipinn, íklædd sínum allfyrirferðarmikla
nunnubúningi með krossmark á brjósti og
vanalegan nunnuhöfuðbúnað. Það var eitt-
hvað í svip hennar, sem bar vott um sjálf-
stæði og innri frið og öryggi. Hún hafði gull-
spangargleraugu og hélt á bænabandi milli
handa sinna.
★
Lestin staðnæmdist. Ég leit út um glugg-
ann. Nokkrir Mexíkómenn voru þar eitt-
hvað að starfa, en þarna var dauft yfir öllu.
Nokkrir vinnuskúrar, illa málaðir, voru
þarna nálægt. Ég steig út úr vagninum til
þess að fá mér frískt loft og skoða um-
hverfið.
Allt í einu heyrði ég hróp og köll frá ein-
um vinnuskúrnum. Þar höfðu hópast sam-
an nokkrir menn. Ég gekk til þeirra til að
forvitnast um hvað væri á seiði. Þar stóð
þeir umhverfis einn félaga sinn, sem lá upp
að skúrnum með bakið. Stór og þrekinn
Ameríkani, sem auðsjáanlega var foringi
vinnuflokksins, beygði sig niður að maDl1
inum.
„Stattu upp, maður,“ sagði hann illhrysS
ingslega.
„Hvað er hér að?“ spurði ég. ^
Formaðurinn leit á mig með spyrÍan. .
augnaráði. „Hann segist vera veikur,“ 111
hann.
Sjúki maðurinn leit upp og sagði e
hvað. g
„Ég er læknir, og get máske séð, hvað a
manninum gengur,“ sagði ég.
Það þusaði í formanninum. „Þetta er D
leikaraskapur, ekkert annað en leikaraS_
ur!“ mælti hann og sparkaði í síðu sjúklk^
ins, sem gaf frá sér veikt kvein. MeXl^_
menn, sem stóðu þarna hjá, virtust óan«
ir með þessa framkomu formannsinSi
þorðu sýnilega ekkert að segja.
ea

fór
„Bíðið við, ég ætla að líta á hann, s
ég og laut niður að sjúklingnum
höndum um hann. Ég fann strax hvað
var — botnlangabólga á háu stigi- t1
hafði háan hita.
„Hann er mjög veikur og hann deyr> ^
hann er ekki skorinn upp nú þegar. Þg ,
gjarnan skera hann upp, þó það máske ^
um seinan. En sé ekkert gert honmu ^
hjálpar, þá er hann dáinn eftir n°
klukkutíma.“ . vj
„Nei,“ sagði formaðurinn. „Ég ge^ 6
leyfi til þess. Ég þekki ykkur, þessa ker ^
sem teljið mönnum trú um að þeir lt
dauðvona, ef þeir verða eitthvað lasmr'
Ég reiddist og helti úr skálum reiði m
ar yfir þennan kaldryfjaða náunga- ‘ ^
kreppti hnefana og leit ógnandi út, en
kippti mér ekkert upp við það. Ég V1SS‘' ^
ég hafði á réttu að standa og óskaði a
leyfi til að vinna mannúðarverk. ,
Mennirnir voru forvitnir og spuro
manninn hvað um væri að vera, °%
voru þeir honum sammála um það, a
fengi ekki að skera Pancho upp. . ^
„Þar sjáið þér það,“ sagði hann,
mótmæla því allir, að Pancho verði 5
inn upp.“
ég
20 — HEIMILISBLAÐIÐ