Heimilisblaðið - 01.01.1958, Blaðsíða 31

nBarnfóstra?“ spurði Júdas.
i.Stofustúlka í þetta skiptið. Hún hefur
eins og drottning, góð laun og —“
nÞað eru sumar, sem eru heppnar,“ sagði
adas. ,,0g hvernig hefur böðullinn það?“
■iHvað kemur það Daisy við? Hún tók
engan þátt í því.“
nHvort hún tók þátt í því eða ekki, skiptir
6aki máli. Hún hefði ekki fengið minnsta
^kifmri til að sleppa, ef böðullinn hefði
eyst frá skjóðunni.“
nHann laug,“ sagði hinn rólega. ,,En hon-
stoðaði það ekki, þeim þorpara.“
i,Það má vel vera, að hann hafi logið,“
SaSði Júdas. ,,En bamið dó.“
. Annar þeirra sló í borðið, svo að glamraði
1 Slösunum.
^nHvað svo? Dóttir mín var þá í París.
. ai1 vissi það ekki, fyrr en hún las um það
1 ^öðunum . . . .“
”Já, mikið rétt, mikið rétt,“ sagði Júdas.
’’ að var þess vegna, að hún tók sér þessa
rð á hendur. Og nú er hún í San Francisco
°S hefur komið sér vel áfram meðan lög-
reglan er með skeggið í skúffunni og bíður
vonar . . . .“
•^■Hnar þeirra hló hrossahlátri.
’i^að er og, þú gamli,“ sagði hann.
”Heldur þú það?“ sagði Júdas. ,,Gott og
’ t>á skal ég segja þér nokkuð. Daisy er
111 stendur í Lyon, hún vinnur í sælgætis-
g6^un í Cheval-götu. Hún kallar sig Ellu
ap og segist vera svissnesk. Og hún er
og ætlar að fara að giftast lið-
T'3
að’ °masi fannst, að þögnin, sem varð, ætl-
^ 1 aldrei að taka enda, en loksins þegar
tók enda, hafði rödd hins mannsins
gJorbreytzt.
i ”Hú, 0g hvað með það?“ sagði hann
Pykkíuþungur.
j^”Það skal ég segja þér,“ sagði Júdas
jyj ^alega. ,,Þú tekur aukafarminn um borð,
ailgey — klukkan eitt aðfaranótt þriðju-
• • • . ef þú kýst ekki heldur, að Daisy
r 1 brottnumin á þriðjudagskvöld. “
Bað
sú
fyrri
”Já
varð ný þögn, næstum eins löng og
Sa’’ a> svo að þið hafið kverkatakið á mér,“
fa ® ’ h/tangey. Hvernig fóruð þið að því að
hessar upplýsingar?"
ai við höfum heyrt ýmsa orðrómi,"
sagði Júdas kæruleysislega. ,,En nú veiztu
þetta. Ef við komum með þetta stúlkubarn
hingað aðfaranótt þriðjudags, og þú ert ekki
hérna . . . .“
,,Þegiðu,“ sagði Mangey hásri röddu. ,,Þú
veizt vel, að ég læt í minni pokann.“
„Komdu þá skilríkjunum í lag á stund-
inni. Ég er búinn að eyða nógu löngum tíma
í þetta. Að lokum skal ég gefa þér lítið ráð.
Settu þig ekki upp á móti okkur í annað
skipti, því að þá áttu einskis völ. Við vit-
um lengra en nef okkar nær. Og við semj-
um ekki við þig oftar. Við setjum bara lítið
bréf í póstinn .... með nafni Daisy og
heimilisfangi, og síðan skrifum við ,,greitt“
við hliðina á nafni þínu í bókum okkar.“
Mansel ýtti við Tómasi og þeir læddust
til baka og földu sig inni í dimma salnum.
,,Það er ekkert gott, sem bíður Júdasar.
Hann hefur gengið of langt í hótunum sín-
um,“ hvíslaði Mansel að Tómasi. „Rödd
Mangeys var ógnþrungin, og síðasta ógmm
Júdasar var dropinn, sem fyllti bikarinn.“
Þeir stóðu þögulir og höfðu auga með
ganginum og opnu dyrunum þar inni.
Nokkrar mínútur liðu, þá birtist Júdas
— þeir sáu andlit hans í ljósinu, þar sem
hann stóð á þrepskildinum. Hinn maðurinn
var að öllum líkindum að baki hans, en
gangurinn var svo þröngur, að Júdas fyllti
alveg út í hann og tók af allt útsýni.
Þeir sáu hann lúta höfði, því að dyrnar
voru svo lágar, síðan rétti hann aftur úr
sér, og þar sem hann var hærri en dyrnar,
leit andartak út fyrir, að hann væri haus-
laus.
Þá skeðu tveir hlutir í einu.
Það heyrðist stuna — stuna frá manni,
sem tekur á sínu ýtrasta, og Júdas hallaðist
aftur á bak.
Hann gaf ekkert hljóð frá sér, en það var
eins og hann væri að reyna að snúa sér við,
svo féll hann fram yfir sig, beint á andlitið,
og Mangey, sem hafði rekið hann í gegn,
birtist í dyrunum.
Rotta frá undirheimum hafði eyðilagt
leikinn fyrir Tómasi og Mansel.
Þegar Mangey hafði rekið Júdas í gegn,
stóð hann kyrr um stund í dyragættinni, en
sneri sér síðan við og hvarf. „Nú,“ hvíslaði
Mansel.
HEIMILISBLAÐIÐ — 29