Heimilisblaðið - 01.03.1958, Blaðsíða 16

MORGAN LEWIS:
Týnda sönnunargagnið
Gufan þeyttist út úr stút kaffikönnunnar
og reif Chris Holden loks úr þungum hug-
leiðingum. Hann setti könnuna til hliðar og
varð aftur djúpt sokkinn í hugleiðingar sín-
ar, þar sem hann stóð með hendur á mjöðm-
um við ofninn, hár og grannur, rétt yfir tví-
tugt með þykkt, dökkt hár. Hann renndi
gráum augunum yfir herbergið með öllum
þess kunnuglegu hlutum: gamla, rispaða eld-
húsborðið, borðið og stólana smíðaða á iðju-
leysisstundum vetrarins, blaðamyndirnar
festar á veggina og, í næsta herbergi, auða
rekkjuna, rúmfötin samanvafin til ferðalags.
Hann hafði staðið á eigin fótum frá því
að hann var fjórtán ára, og baráttan til við-
halds lífinu og komast áfram hafði sett spor
sín í djarflegt, ungt andlit hans. Hann hafði
þjálfað sjálfan sig í að verða harðan og
framtakssaman, eins og stóri Jim Dunkle,
sem átti stóran búgarð niður á sléttunni,
en örvæntingarglampa brá fyrir í augum
hans; það var dapurlegt að vera nú að borða
síðustu máltíðina á búgarði sínum. Heim-
skautakuldinn og eyðingarmáttur vetrar-
snjóanna hafði lagt hann að velli. Núna,
þegar vorið var að koma, rotnuðu skrokkar
búfénaðar hans, þar sem hann hafði drepizt.
Og það var enginn möguleiki til að byrja á
á nýjan leik og peningar voru eins sjaldgæfir
og vatn í eyðimörk.
Hann hrökk við, er hann heyrði kall úti,
og gekk út í þröngt anddyrið.
Jim Dunkle sat á baki jarpa hestinum
sínum fimm fet frá húsinu, sterklega vax-
inn maður með andlit flatt eins og skóflu-
blað, og frakkann hnepptan upp í háls vegna
kuldanæðingsins. Á bak við hann voru hæð-
ardrögin, sem lágu niður að blómlegri jafn-
sléttunni, sem tilheyrði honum.
Hann sló þungbúinn hendi sinni á hart
lærið. „Taktu hest þinn Chris, og komdu
með mér! Við höfum fest hendur í hári þ0^
aranna, sem stálu kvikfénaðinum! Ed .
og Stumpy hafa þá í vörzlu sinm
Pawnee-sléttu.“ Rödd hans skalf af reiði-
Af gömlum vana kinkaði Chris kolli
sneri inn aftur. Dunkle hafði haft hann ^
vinnu í þrjú ár, hafði hjálpað honum til ®,
byrja búskap, og hann fann að hann st j
þakklætisskuld við hann. Hann tók tvö sk1"
og sneri við. •
,,Ég held að það sé til einskis að ég
með, herra Dunkle.“ Stóri búgarðseigan01 ^
vildi gjarnan láta titla sig. ,,Ég er buinn
vera hér. Það var ætlun mín að fara
burt'
,k'
Þykkir rauðir hárlubbar yfir eyrum Eun
les og ávani hans að hafa glampandi aUn
galopin, minntu mann á uglu. „Síðasti v
var slæmur, en ég vissi ekki að hann n
yfirbugað þig.“ Rödd hans var alval e^
„Mér líkar ekki að þú hverfir héðan "
þykir mikils virði að hafa mann hérna, g
ég get treyst.“ Það var ekki laust vlí^ ^
framkoma hans bæri vott um mikilmenn ^
„Má vera að við getum fundið leið ti
koma fótunum undir þig aftur.“ Óþolin111^
gætti í rödd hans. „Hvað um það,
taktu
hestinn þinn og komdu með mér. Við nlU
um tala um þetta seinna.“ ^
Chris var fullur aðdáunar á þeSjug-
heppna jarðeiganda. Jim Dunkle var ^
legur og þróttmikill, einbeittur x hugsuU^
gæddujjsterkum viljakrafti að fá þaði
hann vildi, eiginleikar, e* höfðu hjálpað ^
um upp á toppinn. Og Chris vildi vera
toppinum! 0g
„Jæja þá, herra Dunkle,“ sagði
hélt aftur inn í húsið til að ná í byssu f1^.
Jim Dunkle gekk aldrei á bak orða sin -
ef hann sagðist ætla að hjálpa mann1
gerði hann það.
Dunkle var þegar lagður af stað
þa
60 — HEIMILISBLAÐIÐ