Heimilisblaðið - 01.03.1958, Blaðsíða 20

Hann gekk til gamla mamnsins og tók um
axlir hans. Hann hristi hann. „Hvar er papp-
írsblaðið, Jake frændi? Hvað gerðir þú við
það?“
Einhverri skilningsglætu brá fyrir í þess-
um gráu augum. Gamli maðurinn bar hend-
urnar upp að hattinum sínum, en ýtti hon-
um enn fastar niður á höfuðið og nú sá
Chris hvíta örina eins og hálfmána í lögun
á brúnu enninu rétt fyrir ofan augabrúnirn-
ar, og beindust homin að hársverðinum.
„Hann getur ekkert munað!“ — Fickett
hristi höfuðið ráðþrota og hóf hraða leit í
vösunum, tæmdi þá, umhverfði þeim þar
til gamli maðurinn leit út eins og fugla-
hræða. Hann fór höndum um buxnastreng-
inn, hann sleit jakkafóðrið frá saumnum og
þreifaði innanklæða.
„Reyndu skóna,“ stakk Dunkle upp á með
rödd er bar vott um óþolinmæði.
„Ég hugsaði aldrei út í það!“
Fickett fékk gamla manninn til að setj-
ast, og með taugaóstyrkum höndum dró
hann skóna af fótum hans. Hann færði hann
úr sokkunum og sneri þeim við á meðan
Jake frændi starði á berar tærnar.
Fickett lét seinni sokkinn detta og hristi
höfuðið. „Hún getur hafa verið í vasa hans
og dottið úr honum, þegar hann tók upp
tóbakið sitt, án þess að hann yrði var við
það.“ Það var örvinglun í rödd hans.
„Ertu viss um, að hann hafi ekki látið
þig fá hana?“ Rödd Dunkles var vissulega
alvarleg, en Chris fann þó að hann var að
leika sér að Fickett, fullviss um að það væri
enginn pappír og hefði aldrei verið.
Fickett hristi höfuðið. „Ne-ei, ég er viss
um það.“ En hann byrjaði að leita kyrfilega
í vösum sínum. Hann lagðist á hnén og hlut-
ir hans mynduðu ofurlitla hrúgu, — vasa-
hnífur, snæri, dálítið af smápeningum, ým-
islegt dót sem menn bera á sér. Hann leit
upp til Dunkles. „Það er þýðingarlaust. Við
erum ekki með hana!“
„En hvað um skóna þína?“
Fickett starði á hann. Roði kom í kinnar
hans og hann herpti varirnar saman. „Jæja,
svo að þú skemmtir þér.“ Hann sópaði upp
hlutunum og stóð upp.
Chris strauk andlit sitt með hendinni og
sér til undrunar fann hann að það var sveitt.
Það var tvennu ólíku til að jafna að hengja
mann eða fara að því á þennn hátt. Og Þa
að stúlkan var hérna gerði þetta allt mUI1
alvarlegra.
Dunkle sneri sér að Fuller, sem stóð hja
með snöruna vafða upp á handlegginn.
„Við tökum þann gamla fyrst.“
Fuller togaði Jake frænda á fsetur c%
Lissa rak upp einkennilegt, hálfkæft óp °£
fleygði sér í fangið á gamla manninum.
„Þú getur þetta ekki! Hann hefur eh
gert neitt! Hann — — —“ Rödd hennal
brast og hún fór að kjökra. .
Fickett gekk að Dunkle. „Lofið okkur a
minnsta kosti að koma fyrir dómara.‘ R°
hans var hás, eins og hann hefði verið a
æpa. „Gefið okkur tækifæri til að verJa
okkur.“ Svitinn rann í stríðum straumulU
niður andlit hans. „Ef þú drepur okkun
hvað mun systir mín gera? Hvert á hun a
fara? Ef þú vildir bara gefa okkur eitt tæ
færi----------“ ...
1 fyrsta sinn lét Dunkle nú í ljós rei
Það er
hat3
Hann starði hörkulega á manninn.
ekkert á guðs grænni jörð, sem eg ,
eins og morðingja, mann, sem er tilbu
að drepa annan mann að ástæðulausu. ö
Helfinger fannst með tvær kúlur í bak1 ^
Við munum gefa ykkur sama tækif®1-1 ^
þið gáfuð honum!" Hann sló hönzkunu111
lærið á sér. „Eg hef séð ykkar líka
sem læðist um sveitina, stelandi öllu
hönd á festir. Þið eruð algerlega eltlS
nýt!“ lagði
Hann strunzaði fram hjá honum,
^ ./•
hendurnar á axlir stúlkunnar og reit
lausa úr örmum gamla mannsins.
hann í burtu, Ed.“ ..
Stúlkan hljóðaði. Hún brauzt um í h°n jt
um hans, og Fickett rak upp hálfniður
óp og ætlaði að ráðast á hann. Dunkle sV6gj^
aði hnefanum, hitti hann á kinnina ,
hann niður. „Stumpy!“ Rödd hans var ^
„Miðaðu byssunni á hann! Ef hann hrey
sig, skjóttu!“ ulö,
Fickett reis upp, óstöðugur á fótuU
andlit hans var rautt þar sem hnefinn ^
hæft hann, og Stumpy spennti gikkinn,
stökk á bak við hann. Dunkle sleppti
unni og fór þangað, sem Fuller var að
gamla manninum fyrir á hestbaki, hna
lausu. , 0g
Lissa tók utan um andlit bróður sínsi
64 — HEIMILISBLAÐIÐ