Heimilisblaðið - 01.03.1958, Blaðsíða 22

hvinhljóð heyrðist. Varir Dunkles herptust
saman, og af alefli sló hann í bakhluta hests-
ins.
Hesturinn tók snöggt viðbragð og þaut
áfram ....
Chris tók andann á lofti við þessa sýn.
Hann varð þess var að kjökurhljóðið heyrð-
ist ekki lengur og hann sneri sér við.
Lissa lá á hnjánum með hnefana kreppta
undir kinnunum og varir hennar bærðust í
hljóði á meðan Fickett stóð einkennilega
stífur á bak við hana, starandi eins og þrýst-
ingur að innan myndi þá og þegar þrýsta
bláum augum hans út úr augnatóftunum.
Stumpy sást hvergi, og þá heyrðist hljóð
eins og einhver væri að kasta upp á bak
við húsið.
Chris þrammaði eftir hestinum, sem hafði
staðnæmzt vænan spotta í burtu frá trjánum.
Það var farið að draga úr sólarbirtunni, og
er hann leit upp, sá hann að sólin var að
hníga til viðar á bak við Uglubjörg. Dag-
urinn var stuttur hér undir háum fjalla-
tindunum, og köld kvöldgolan keddi þeirri
tilfinningu inn hjá honum, að nú hefði hann
séð síðasta sólbjarta daginn á þessum slóð-
um. En þar sem þeir voru byrjaðir á af-
tökunum, urðu þeir að halda áfram verki
sínu. Þeir gátu ekki frekar snúið við en þeir
gátu stöðvað svarta skuggana, er féllu frá
tindunum.
Hann kom aftur með hestinn þegar Fuller
sleppti reipinu og lét gamla manninn falla
til jarðar.
Dunkle beygði sig niður og tók snöruna
af hálsi hans. „Gott og vel, við skulum ljúka
þessu af.“ Rödd hans var hörkuleg.
Hattur Jakes frænda hafði dottið af höfði
hans, ög gráhært höfuð hans lá á brúnum,
dauðum furutrésgreinum. Það virtist vera
óviðeigandi að skilja hann þarna eftir. Chris
tók hattinn upp, og lagaði hann ósjálfrátt
til, stakk hendinni inn í kollinn og hristi
trénálarnar úr honum. Hann var enn volgur
af höfuðhita gamla mannsins, og svitaborð-
inn var rakur viðkomu.
Hann horfði á manninn og stúlkuna fyrir
framan húskofann. Lissa stóð nú teinrétt
og skelfingin og taumlaus fyrirlitning í
augnatilliti hennar var eins og hnefahögg
í andlit hans.
Stumpy kom eins og á báðum áttum frá
húsinu, freknurnar í andliti hans voru dök
ar á sjúklega bleikri húðinni, og hann t
sér stöðu á bak við þau. Það var einkenm
legt, en Fickett hafði ekki hlaupið á brot
á meðan enginn gætti hans, hugsaði Chi'is
með sjálfum sér; og þá rann ljós upp fyr11
honum. Lissa hélt honum betur en nokkn*
vopnaður varðmaður, og þannig skildi ha1111
þann mikla ótta, sem hlaut að hafa ga£n
tekið manninn varðandi systur hans.
Hann beit á jaxlinn og hann kramdi ha
inn milli fingranna. Þá stirðnaði hann npP^
Hann starði á pappírsmiða inni í hattkolhn
um, sem ekki hafði fundizt þar áður. Hann
hafði runnið undan svitaborðanum. Hann
rétti hendina hægt eftir miðanum, °S ^
hann tók hann út úr kollinum, fann hann
hér hafði gerzt mikill harmleikur. Hann
hattinn detta úr höndum sér og áður
hann opnaði pappírsbiaðið, vissi hann hva
á því myndi standa. Hann horfði á Dunk ®
Stóri búgarðseigandinn hafði tekið
hvíld og veitti Chris nú skyndilega athyS
Hann gekk að honum og las yfir öxl hanS
Chris hélt blaðinu opnu í rúma mínn^j
og varð var við breytinguna á andardi03
Dunkles, áður en hann braut það sal11^
aftur hægt og rólega. Og þessi miði vir
vera orðinn óþolandi þungur, svo að þyn
hans olli verkjum í handleggjum hans.
Hann sagði með þunga: „Við höfum Sel
okkur seka um glæp.“ ^
Hann renndi augunum yfir bersvaeðiði^
hestinn standa undir stóru greininni, ^
manninn liggjandi hreyfingarlausan 1 s ,
skininu, og Fuller með reipið vafið nPP a
handlegginn, var þannig útlits, eins
honum væri skemmt yfir þessari bre-
ingu á viðburðarásinni. Og nú kom Stuum .,
sem fann á sér að eitthvað var að, yfir
Fullers, reikull í göngulagi. -p
Chris sá að öryggisvissan hvarf úr ^
Dunkles. „Við höfum gert okkur seka
glæp,“ sagði hann aftur. . u
Dunkle sneri sér við, hann starði a Þ .
og Fickett, hann sneri sér við aftur, k°r
á lík Jake frænda, og leit síðan a ,
þetta gerði hann allt hægt, til að gefa ^.j,
tíma til að hugsa ráð sitt. Þegar hann
til máls aftur, var það með einbeittm P
manns, sem er búinn að taka ákvörðun
og veit hverju hann á að svara.
Chns’
66 — HEIMILISBLAÐIÐ