Heimilisblaðið - 01.03.1958, Síða 24

una myndi verða slík kvöl, að sál hans myndi
kremjast í sundur þar til hún yrði dauður
hlutur eins og — eins og hjá Dunkle.
Hann horfði á hann með óttablandinni
virðingu fyrir þeirri taumlausu hörku og
blindu eigingirni er öllu fórnaði og engu
hlífði til að ná marki sínu, og hann vissi,
að hann myndi ekki geta fylgt fordæmi
hans. Hann sagði hægt: ,,Ég vil ekki fara
þá leið, herra Dunkle.“
Vingjarnlegur svipur Dunkles breyttist í
augljósan fjandskap. Hann hopaði eitt skref
aftur á bak, og Chris sá hræðslusvip færast
yfir andlit hans og augnaráð hans bar vott
um ótta og skelfingu. Dunkle var sýnilega
að því kominn að fá taugaáfall. A þessu
augnabliki varð Chris vitni að því, að margt
sem verið hafði fínt og gott í manninum, dó.
Og nú kastaði Dunkle augunum skyndilega
á Ed Fuller, og gekk aftur til hans hægum
skrefum.
Chris sá að svipurinn á dökku andliti
Fullers bar vott um skyndilega varkárni og
við hlið hans stóð Stumpy, með byssuna í
hendinni, andlit hans var náfölt — og hætt-
an skerpti skilningarvit hans. Hann var við
öllu búinn.
,,Chris!“ Rödd Dunkles var hörkuleg.
Hann nam staðar og hatur brann í augum
hans. ,,Ég mun ekki láta þig sleppa þeim.
Fáðu mér blaðið!“ Hann var nú allvígalegur
útlits.
Þegar Chris sá augnaráð hans, varð hon-
um alveg ljóst, hverju hann átti von á. Ekk-
ert gat breytt Dunkle; ekkert gat stöðvað
hann. Það gat ekki orðið nema einn endir
á þessu. Andlit hans varð stálhart. Hann
sagði: ,,Ég mun ekki láta það af hendi!“
Hann beið, með spennta vöðva.
Augnablik vaknaði örlítill vonameisti um
að Dunkle myndi láta undan síga, en hann
dó út er Dunkle þreif með hendinni til byss-
unnar. Chris greip byssu sína með leiftur-
hraða og skaut.
Kúlan hristi Dunkle til og hann skjögraði
aftur á bak. Hann ruggaði á fótunum á með-
an rauður blettur kom í ljós á skyrtubrjósti
hans og glampinn í augum hans dofnaði.
Byssan datt úr hendi hans og hann féll fram
yfir sig og lá þannig á grúfu á jörðinni. Til
hliðar við þá hafði Fuller verið hindraður í
að grípa til byssu sinnar; Stumpy hafði ýtt
byssu sinni á milli rifbeinanna í honum>
Stumpy sagði með rödd, sem var ekki g°°
viti: „Það er nóg komið. Láttu byssuna þina
vera, Ed!“
Púðurlyktin var enn sterk í loftinu. ChrlS
sagði: „Þakka þér fyrir, Stumpy. Langar Þ1^
ennþá til að beita byssunni, Ed?“
Fuller sleppti taki á byssunni. Hann star
niður á Dunkle og hristi höfuðið. „Ég vinn
fyrir peninga. Hver myndi borga mér nuna>
ef ég skyti þig?“ Hann stóð lengi grafkyrr
og starði á líkið. Þá yppti hann öxlun1’
þrammaði að hestinum sínum og stökk a
bak. Hann tók um beizlistaumana og
Stumpy. „Ég ætla að hverfa á brott. Ef Þu
ert skynsamur, gerirðu það einnig.“
„Það er aldrei of snemma gert,“ sa®
Stumpy ákafur. „Ég kem tafarlaust 1110
þér.“ Hann hraðaði sér að hestinum sinUl^
hóf sig á bak, veifaði hendinni til Chris
fylgdi Fuller inn í skóginn.
Er hófdynurinn dó út, kom mikil einverU
kennd yfir Chris, og tilfinning um n „
tapað einhverju. Hann var nýbúinn að dr
manninn, sem hann hafði að ýmsu leyti te^
sér til fyrirmyndar og stuðst við, °%
leið hafði hann deytt gamlar vonir. Ha
var skelfingu lostinn og áttavilltur.
og
I skuggunum, sem nú höfðu lagt un
Húu
dir
sig bersvæðið, var nákyrrt andlits &alU^
Jake Ficketts, er ásakaði hann og hauu ^
nú hræðilega greinilega hversu mjög
hafði gengið í fótspor Dunkles. p
Hann hrökk við það, að hendi tók u ^
um handlegg hans. „Ég tók eftir Þvl’
fannst það?“ Það var bjarmi í bláum a
um Randolph Ficketts.
Chris rétti honum sölukvittunina
var undir svitaborðanum.“
Fickett leit á Lissu er hún kom uPPp(j.
hlið hans. Hann horfði á kvittunina> a
litsdrættir hans gáfu til kynna þessa u
un: Þessi miði kom of seint í leitirna1
Jake frænda.
„Dunkle ætlaði samt að hengja ÉaU
jafnvel eftir að hann vissi þetta.“ . u.
Chris heyrði skelfinguna í rödd
Hann sá og fann réttlætiskennd og hel .
leika hennar, mannúðartilfinningu ne
og nú fylltist hann viðbjóði á sjálfllin .^j
Hefði hann ekki verið blindaður a
eigin von um hagnað, þá hefði hanu
68 — HEIMILISBL AÐIÐ