Heimilisblaðið - 01.05.1958, Blaðsíða 4

svo sé. Hann varpar sér fram af svimháu
hengibergi og sést langt að. Má auðveldlega
ganga bak við fossinn og sýnir götuslóði,
sem þangað liggur, að margir hafa notfært
sér það. Ég fylgi þeirra dæmi og geng eftir
götuslóða þessum, unz ég er kominn að baki
fossins. Hráslagalegur gustur næðir þarna
um í endalausri hringrás og dreifir úðalöðr-
inu víðs vegar um þennan skuggalega
hamrakór. — En einkennileg sjón er að sjá
fossinn frá þessum stað, þar sem hann fellur
í samfelldri bunu gegnum loftið og kastast
niður í sína freyðandi þró, með organdi gný,
svo að sjálft bergið stynur við.
Dvöl mín bak við fossinn varð ekki löng,
og þótti mér gott að koma aftur út í sólar-
ylinn framan við fossinn. Fór ég þá að huga
að nesti mínu, því að mér fannst tími til
kominn að snæða árbít.
Grængresið næst fossinum er aldöggvað
fossúðanum, eins og fágætar perlur séu þar
á hverju strái. Ég fer því þangað, sem grasið
er þurrt, og tylli mér þar niður. — Foss-
niðurinn heillar mig og dregur að sér allan
minn hug. Þróttmikill, eilífjafn og áhrifarík-
ur hljómar hann í eyrum mér, og vekur ein-
hverja fróandi algleymiskennd í vitund
minni. — En Seljalandsfoss hefur fleira til
síns ágætis en röddina eina. Hann er meðal
prúðustu fossa og verður ógleymanlegur öll-
um þeim, er séð hafa.
Er ég hafði matazt og virt fossinn fyrir
mér að vild, held ég af stað meðfram Selja-
landsmúla, en svo nefnist hamrahryggur sá,
sem skagar þarna til suðurs og umræddir
fossar falla fram af. í fyrstu fer ég hægt
yfir og hef því gott næði til þess að virða
útsýnið fyrir mér. Veður er mjög fagurt og
allt umhverfið laugar sig í ylríku geislaflóði.
Sést því öll mótun landsins og einkenni eins
vel og frekast getur orðið. Til norðvesturs
og vesturs er flatneskja mikil og víða auðn-
arleg. Þar flæmist Markarfljót yfir svarta
sanda, sem þenja sig yfir víðáttumikið
svæði. Að norðan- og austaverðu er land
allt stórbrotið, með gnæfandi jöklum og
stórfenglegri fjallaauðn. Til suðurs breiðist
hafið, geislum merlað, að yztu takmörkum
hins sýnilega hluta þess. Skammt undan
landi, að því er virðist, rísa Vestmannaeyj-
ar, svipmiklar og fagurlega mótaðar. Líkjast
þær ævintýrahöllum og prýða mjög útsýnið.
Brátt er ég kominn suður fyrir Seljala11 ^
múla og liggur þá leiðin til austurs, með j
Eyjafjöllum. Tekur þar hvert fjallið v' .
öðru, i óslitinni röð að kalla, á löngu
Hvarvetna undir fjöllunum standa
hýstir bæir og er víða skammt á milh Þe ^
Er víðast fagurt umhverfis bæi þessa °
sums staðar svo, að af ber. Einkum a P ^
við um austurhluta byggðarinnar. Þal
fegurð náttúrunnar mest og fjöllm
brotnust. Getur þar víða að lita hrika e
múla, hömrum girta og alsetta gínandi gn ^
um hið efra. — Mest allra þessara fjalla ^
Steinafjall, og minnist ég eigi að hafa s
stórfenglegra hamrafjall í byggð.
Víða falla bunandi lækir ofan af fj°
um og steypast í ótal fossum niður a un ^
lendið. Eru þeir til mikillar prýði og ^
sjá eins og hvít bönd á dökkum grunn'- ^
Auk þessa falla nokkrar straumþungar
fram um skörð milli fjallanna. •
Lítt sést til Eyjafjallajökuls af ÞesS^r
leið, því að þverhniptar brúnir fjallanna
hvarvetna við himin. Samt kom hann 1
Ijos
á tveim stöðum. 1 síðara skiptið sá ég han^
móts við Þorvaldseyri og þá mun betui ^
áður. Var fegurð hans undursamleg, Þal _
hann gnæfði mjallhvítur að fjallabaki,
vafinn tærum himinbláma.
Austan til við prestssetrið Holt er s!*'' ‘
lón eitt, sem Holtsós nefnist. Er
víðáttumikið og nær nálega upp að fj°
um á dálitlu svæði.
Löng þykir mér leiðin austur með
fjðH;
unum, og hraða ég þó göngu minm
eftir Þv'
~ — & ..... 80
sem unnt er. Gef ég mér þó ætíð tom ^
athuga það helzta, sem fyrir augun ber,
er það einmitt tilgangur fararinnar. Og
vel sumt hið smávægilegasta dregur eiríflS.
að sér athygli mína og verður mér um e
unarefni. — Þannig verður áll einn, seU\ .
sé í litlum læk rétt við veginn, til að e,^_
huga mínum inn á svið hinnar lífrænu _
úru. Ég veit, að þessi litli fiskur á sér ful
lega sögu, að allur hans ferill er dula
ævintýri. Og þannig er einmitt ^1^ .S
heild, leyndardómsfullt og torráðið. Ma ^
lífið er það ekki öðru lifi fremur, ÞV1
sérhver lifandi vera er hlekkur í keðju Þ ^
ar þróunar, sem gervallt lífið stefnir a > ^
sem staðið hefur yfir frá morgni lífsin
92 — HEIMILISBLAÐIÐ