Heimilisblaðið - 01.05.1958, Blaðsíða 5

^essari jörð. Dýrin eiga því raunverulega
Saíria rétt og við menn til að lifa og þrosk-
ast- Það lögmál vill þó — því miður — oft
8leymast.
. Loks sé ég fyrir endann á austasta fjall-
ltlu og fer þá leiðin að Skógafossi að stytt-
ast- Þegar austur fyrir fjall þetta kemur,
re'kkar undirlendið. Koma þá bæirnir
arðshlíð og Drangshlíð í ljós. Standa þeir
^^dir bröttum hamrahlíðum í mjög fögru
mhverfi. Telja sumir bæjastæði þessi einna
riðustu á landi hér.
Skarðshlíð er dálítil verzlun og skrepp
bangað inn til þess að fá mér öl að drekka.
; bvi búnu held ég förinni áfram og líður
nu °rt að því, að ég sé kominn á leiðarenda.
Srátt kem ég að Skógá, þar sem hún
reymir silfurtær til suðurs, við vesturtak-
^rk Skógasands. Kemur þá samtímis í ljós,
. ukurn spöl til norðurs frá veginum, foss
0lUo mikill, sem þegar verður augljóst, að
er neinn miðlungsfoss hvað tign og feg-
ekki
f snertir. Þetta er hinn nafnfrægi Skóga-
°Ss- — Fer ég þá austur yfir ána á brú,
. lTl barna er, og sveigi síðan í átt að foss-
Uum.
Spölkorn til austurs frá fossinum, austan
1 baeinn Skóga, blasir Skógaskóli við, —
■ ‘U'ð hús og veglegt. Er allur hans bygg-
^&urstíll á nánu samræmi við svipmót hinn-
stórbrotnu náttúru þar umhverfis.
SkAtkygli min beindist nú nær einungis að
j °Safossi. Hin fagurgerða lögun hans og
01-111 allt verður æ greinilegra og áhrifarík-
eftir því sem nær honum kemur. Mátt-
1 f . niður berst að eyrum mér og fyllir
Urn kljómsterkum, laðandi tónum. Að lok-
k ..er ég kominn í fossúðann og stend sem
^ *aður andspænis sjálfum fossinum. Hug-
j^ Uimn fyllist djúpri lotningu og unaðar-
r^nud> og ég finn og veit, að þessi stund
aevilangt verða mér rík í minni.
t 01 var enn hátt á lofti, er ég kom að
^ ’Uum, og. varpaði geislum sínum beint í
Sv6yðandi vatnslöðrið. Var allur fossinn
^ eiÞaður skinandi geisladýrð. Úðinn frá
j.^Þum skartaði í logaskærum regnbogans
Urn svo að unun var á að horfa. Voru að
tveir regnbogar í úðanum, annar ná-
tum,
Jafnaði'.
°ea alve
0S;
Þessir sífelldum breytingum, meðan ég
L_
f~alveg niður við vatnsflötinn, neðan við
o.SS.inn, en hinn dálitið ofar. Tóku regnbog-
dvaldist þarna, og gerðu ýmist að hækka
eða lækka. Misstu þeir þá öðru hvoru sitt
eðlilegá form og sundruðust, svo að ljómandi
litirnir dreifðust víðs vegar um úðann, eins
og gullregn. Sjálfur var fossinn hvítur sem
mjöll, í glitskrúða sólarljómans, og ólýsan-
lega tilkomumikill og fagur á að líta.
Beggja megin við fossinn er þverhnípis-
berg, hátt og næsta hrikalegt útlits. Er það
sýnilega ókleift með öllu. Á sillum ofarlega
í berginu hafast fýlingar við og munu eiga
þar ævarandi friðland. öðru hverju svífur
einstaka fugl fram úr fylgsni sínu og sveim-
ar fram og aftur meðfram fossbrúninni, eins
og í könnunarflugi, en hverfur síðan aftur
til félaga sinna i berginu. Voru fuglar þessir
einu lífverurnar, sem ég sá við fossinn.
Eftir að hafa virt allt þetta fyrir mér, vel
og rækilega, tók ég mér dálitla hvíld og
snæddi af nesti mínu. Að því búnu labba ég
upp að fossbrún, austan megin árinnar. Er
þar upp snarbratta brekku að fara, en þó >
auðvelda uppgöngu.
Af hæðinni austan við fossinn er einkar
gott útsýni yfir undirlendið til suðurs og
austurs. Sér þar yfir Skógasand allan og
Sólheimasand, allt austur í Mýrdal. Eru
sandarnir æði dökkir yfirlitum og yfir þeim
hvílir ömurlegur auðnardrungi. Austan Sól-
heimasands — i Mýrdalnum — rís einstakt
fell, sem Pétursey nefnist. Sunnan og austan
til við fell þetta er einkennilegur höfði með
gati gegnum. Þessi höfði er hin alþekkta
Dyrhólaey, annar syðsti oddi landsins.
Ég geng nú nálega alveg að fossbrúninni
og horfi niður í gljúfrið. Er býsna hátt niður
að lita, enda mun fossinn vera um 60 metrar
á hæð. Bergið er lóðrétt, þar sem vatnið
steypist niður, og fossbrúnin jöfn og halla-
lítil. Stuðlar þetta tvennt mjög að þvi að
gera allt útlit fossins svo hrífandi fagurt,
sem það er og löngu alkunnugt orðið. — En
fegurð hans nýtur sín eigi nema að litlu
leyti frá fossbrúninni séð. Hef ég þar því
skamma viðdvöl, en labba dálítinn spöl upp
með ánni. Eru þar víða fagrir, grösugir
hvammar, þar sem friður frjálsrar náttúr-
unnar nýtur sín til fulls. í einn af þessum
hvömmum leggst ég til hvíldar og teyga að
mér ilminn af grænu grasinu. Allt umhverfis
ríkir djúpur friður. Skógá er hið eina, sem
rýfur þögnina. Þýður ómur hennar berst að
HEIMILISBLAÐIÐ — 93