Heimilisblaðið - 01.05.1958, Blaðsíða 7

MARGOT
Eftir Helcne Ydalus Schencke.
^etta er saga um ástina, þá ungu og
fteitu ást, sem er svo unaðsleg, að hægt
ei’ að lifa æviskeiðið á enda á endur-
minningunum um liana.
^er hafið ef til vill sjálfur komið í ,,Mar-
eða heyrt talað um hann. Það er lítill
^ingastaður listamanna í París, sem
j. Ur á opnu svæði undir skuggsælum
^ ■’arn, þar standa nokkrir bekkir og madama
°e selur ís á sumrin og heitar pylsur á
Urna. Madama Zoe hefur staðið með vagn
n Ur>dir þessu sama tré svo lengi, að hún
, eyrir orðið umhverfinu, alveg eins og
r myndir, sem hún gætir, þær myndir,
málarar halda sýningu á og reyna að
f. Ja- Það eru ekki þær myndir, sem má
í stórum málverkasöfnum eða getið
þ um í dagblöðunum. En þeir, sem mála
eru tíðir gestir í ,,Margot“. — Gestir,
^oma í ,,Margot“ skiptast í tvo hópa.
ilðPurinn eru ferðamenn, en hinn
^istmaiarar °S vinir þeirra. Á ferða-
s ntlunum má græða peninga. Hvað hina
9r 6r maciama Margot ein til frásagn-
ara 6r veitingastaður ilennar, °g naál-
l ,ltllr eru vinir hennar. Allir veggir eru
i. tir málverkum. „Til Margot með þakk-
tra þessum og hinum. Við þurfum ekki
jj, neitla nein nöfn, en þar á meðal eru marg-
s ^ði þekktir og frægir gefendur. Það er
f£f ’ að þessar myndir séu virði álitlegrar
g, . ^U> t)ær eru að minnsta kosti þess verð-
’ að á þær sé litið. Þetta eru alls konar
Ulr_ Plestar eiga sér þó einhverja fyrir-
nágrenninu, margar eru af torginu,
íf'ynd í
h
jjj ern madama Zoe hefur aðsetur sitt, og
Ijt^ ®ar af veitingastaðnum, eins og hann
fy Uu út eða eins og hann leit út áður
vita.
Pað eru aðeins nánustu gestir, sem
að madama Margot vill hvorki láta
teikna sig eða mála. Það eru óskráð lög, að
af henni er ekki einu sinni gert lítilf jörlegt
riss. En — munuð þér segja — ef þér eruð
vel heima i listum — Margot er þó einmitt
fræg sem fyrirmynd. Er það ekki hún, sem
er hin dökka kona í mörgum myndum Mon-
tos? Jú, það er mikið rétt. Ennþá má sjá
það, ennþá er hún fögur með þessi stóru
augu og dökka hár, sem er tekið saman í
þykkan hnút í hnakkanum. En einmitt þess
vegna. Einmitt þess vegna er hún mótfallin
því. Ég skal segja sögu hennar:
Hún kallaði hann alltaf Tim, en nú talar
hún aldrei um hann. Margot er ekki sér-
staklega ræðin. Hún komst í kynni við hann
fyrir mörgum árum, skömmu eftir að hún
sem ung stúlka kom til borgarinnar. Hún
stóð í lítilli litavöruverzlun og afgreiddi.
Stöku sinnum kom hann inn og verzlaði.
Hann var ekki glæsimenni, en það lýsti ■ af
honum, þegar hann talaði. Hann talaði um
liti eins og þeir væru lifandi hlutir, og hann
sagði henni frá birtu og skugga á þann hátt,
að henni fannst hún aldrei fyrr hafa séð.
Hann kom ekki oft og stáldraði aldrei lengi
við. En í hvert skipti, sem hún talaði við
hann, var eins og dyr hálflykjust upp fyrir
henni að nýju, áður óþekktum og ævintýra-
legum heimi.
Hún lifði kyrrlátu og tilbreytingalausu
lífi. Hún bjó hjá nokkrum frænkum og fór
stundum út með nokkrum vinkonum. Hún
þekkti ekki mikið til Parísar enn sem komið
var. Kvöld nokkurt stóð hún úti fyrir síma-
klefa og beið eftir að komast að, þegar
,,málarinn“ gekk fram hjá. Þau stóðu stund-
HEIMILISBLAÐIÐ — 95