Heimilisblaðið - 01.05.1958, Blaðsíða 13

^rft>ar . . . , 0g fótleggirnir .... Ó, AÍlah.
QrUllgullið hárið og höfuðið .... Ó, Allah!
• g ^álsinn hvítur, eins og fílabein og brjóst-
' • • • Ó, Allah, Allah . . . . ! náð, náð . . . . !
araman stóð á öndinni af hrifningu.
, aUli teygði sig út yfir þakbríkina og sagði
Vlslandi:
r. Hvert er nafn þitt, ó, þú fagra dóttir
lluinsins?
^lÍð;
hi
^túlkan hrökk við og leit óttaslegin til
ar í áttina til hans. Veðurbitið andlit
ósk mætti augum hennar, djarflegt og
ammfeilið augnaráðið, sterklegt arnar-
sem var eins og til þess ætlað að
^Uussa framan í gjörvalla heimsbyggðina,
e!d1)Vl væri að skipta, og klofið alskeggið,
d rautt, eins og kvöldsólin í óveðri við
Unir_ vesturf jallanna.
~~~ Eg heiti Jehara, svaraði hún brosandi.
s| ~~~ Q, Jehara, ef þú vissir hve hjarta mitt
j,a3r akaft þín vegna .... Ó, þú fegursta
S persíu.
Un hló til hans.
~~~ Lízt þér þá vel á mig? sagði hún.
Sv^~~ Sg elska — elska þig, Jehara .... Ég
tilk ®röf Lins heilaga spámanns, að ég
frg, og ....
ai^~~ Allah veri náðugur, veinaði stúlk-
skelfd, þegar reiðileg rödd heyrðist úr
PJöngunni:
~T~ ^ehara, skammastu þin ekki að vera
J^^Us framan í ókunnugum manni ....
með þig, blygðunarlausa stelpuskjáta!
ara tók til fótanna og flýði, eins og
U “Slegin hind í skógi, en Karaman veltist
^ at klátri. Og hún hafði brosað til hans
gej. ief?ið auk heldur. Augu hennar höfðu
r.1 konum fögur fyrirheit .... Brátt skyldi
Verða hans.
. Jeh,
°ttasl
^ún
þj ararnan var ekki hættur að hlæja, þegar
^r kom með vínið.
Hví hlærð þú, hjartans vinur? spurði
Af því að ég er orðinn hamingjusam-
maðurinn í öllum heiminum . . . Ég
Undið þá fegurstu mær, sem ....
^ Hvar? spurði Nazar undrandi.
sagðaratnan benti. — Þarna fyrir handan,
j,.1 kann. — Og hún elskar mig oho ....
ha °g fyrri daginn hljóp ímyndunin með
n 1 gÖnur.
— Hún sór mér ást sína. Engin kona
stenzt Karaman .... Aha .... Bráðum fæ
ég kossinn hjá Jehöru!
— Jehara! hrópaði vinur hans óttasleg-
inn.
— Já, hún heitir það. Þekkir þú hana?
— Hún er ambátt prinsins Yenghi Mur-
ads stórvisirs.
Nú var röðin komin að Karaman að verða
hissa.
— Sagðir þú prinsins Yenghi Murads?
spurði hann og hleypti brúnum.
— Já .... það er satt, þú kannast víst
við hann, sagði vinurinn og kvað fast að
orðunum. — Bróðir Umötru .... Þá var
hann illa stæður, en nú er hann orðinn stór-
visír.
Karaman hleypti hrukkum á ennið og
var hugsi. Þetta var erfitt viðureignar, en
HEIMILISBLAÐIÐ — lOX