Heimilisblaðið - 01.05.1958, Blaðsíða 14

vínið og hugsunin um Jehöru fylltu hann
eldmóoi. Hann barði sér á brjóst og slagaði
fram að uppgöngunni.
— Jehara skal verða mín og það þó að
hann vœri margfaldur stórvisír. Eg sver
það við skegg spámannsins að nú fer ég
beina leið til Yenghi Murads til að spjalla
við hann, þann erki ....
•— Gerðu það ekki, hjartans vinur, sagði
Nazar. — Hann er hægri hönd stórfurstans,
og hér í Samarkand eru margir gálgar . . . .
Hann hefur ekki gleymt því, að þú svívirtir
systir hans.
Karaman varð langt til alls gáður við að
heyra þetta. Vinur hans hafði rétt að mæla.
Víst voru margir — mjög margir, gálgar í
Samarkand. Hann þekkti líka Yenghi Mur-
ad, þetta auðvirðilega lítilmenni, en auð-
vitað vantaði hann ekki hefnigirnina, þenn-
an þrjót. Karaman gat svo sem farið nærri
um það — en hins vegar hafði Jehara rugl-
að hann gersamlega. Rétt einu sinni enn var
hann orðinn svo logandi ástfanginn, að hann
vissi ekki sitt rjúkandi ráð. — Hvað gat
hann nú tekið til bragðs?
— Mér kemur eitt ráð í hug, hvíslaði
vinur hans.
— Segðu mér það!
— Það eru gimsteinarnir í beiti þínu,
sagoi Nazar. — Má vera að ágirnd stór-
visírsins yfirstigi hefndarþorsta hans. Hvern-
ig væri að gera honum tilboð um kaup á
telpuhnátunni . . . . ?
— Heldur þú, að liann vildi . . . . ?
— Þú gætir að minnsta kosti reynt það.
En hann vill áreiðanlega fá mikið fyrir hana.
— Hún verður aldrei of háu verði keypt,
elskan.
— Hm-um .... Og svo er eitt enn, vinur
minn. Stórvisírinn er ekkert lamb að leika
við. Vegna þess arna, sem kom fyrir með
hana Umötru forðum, væri ef til vill heppi-
legra, að þú fengir einhvern til að semja
við hann fyrir þína hönd . . . . Ef þú vildir
þiggja mlna hjálp, þá ....
— Ailah veri lofaður, hrópaði Karaman.
— Þú ert í sannleika sagt sannur vinur.
Tann opnaði belti sitt og rétti Nazar skinn-
punj, fullan af glitrandi gimsteinum.
— Ilér .... taktu við þeim og kauptu
elskuna mína fyrir mig.
— Ég skal gera hvað ég get, sagði NazS
og bætti við fáeinum hughreystingaror
til vinar síns um leið og hann gekk af s
og Karaman þrýsti hönd hans fast að sK
aði. Síðan hreiðraði hann um sig á seSSU^
um, sökkti sér niður í drauma sina
Jehöru og beið vinar síns með óþreyjm
En á sama tíma voru karlmaður og stu ^
í innilegum faðmlögum yfir í garði st°
visírsins. Hann talaði hljóðlega, en 0 ^
hverju greip hún fram í fyrir honum uie
hálfkæfðum ungmeyjarhlátri.
Eftir drykklanga stund kom Nazar
MerV1
aftur upp á þaksvalirnar til vinar síns-
— Hvernig fór? spurði hann með a
og eftirvæntingu. .
— Eftir óskum, vinur minn. En P ^
gráðuga svin tók alla steinana. —■ e ^
því að hann hlyti að gera sig ánægðan uie
þá án frekari skilmála, en . . . . ?
— Nú .... Hvað er um þetta en
Ja, það er nú svona, stórvisírnum
þyk'
ir vænt um hana, eins og hún vaeri Ean
eigin dóttir og setti það skilyrði, að
gengir að eiga hana. , gj
— Ég .... gengi að eiga hana! hr°Pa^_
Karaman æstur. Aldrei — var í þann
inn að hrökkva út úr honum, því að W
band var í hans augum sama sem
og þá yrði hann að segja skilið við
ræðið, sem hann hafði lifað í fram ^
þessu. En í sama bili sá hann Jehöru . ^
sér, yndislega og brosandi — svo óumr
lega hrífandi og yndislega......Og hver .
sá fjötur, sem maður eins og hann vai
fær um að slíta af sér?
— Gott og vel, sagði hann, ég gen^
að eiga hana. ...
— Þá bíður hún þín annað kvöld í O1112
moskunni.
Allt í einu flaug Karaman í hug, a
væri hann orðinn blásnauður, þar eð
hans gimsteinar væru farnir veg allra1 ^
aldar og vék að því með fáeinum orðum^s
vin sinn, en Nazar sefaði áhyggjur
fljótlega. í
— Ég fer af stað í ferðalag snem ^
fyrramálið til að heimsækja auðugan ^raeU u
minn. Þið getið því búið hér í húsi u1
fyrst um sinn. Allt, sem er í húsi þessu
þú notfæra þér, eins og það væri þin ^
svo lengi sem þú vilt, minn hjartans vm
102 — HEIMILISBLAÐIÐ