Heimilisblaðið - 01.05.1958, Blaðsíða 17
f *1
elagana eftir vökunæturnar. Þarna drógust
Jeir áfram sárþjáðir af þreytu og miður sín
áþolandi höfuðverk.
j ^á, Umatra var í raun og sannleika elsku-
eg eiginkona. En þegar hann auðsýndi henni
astarhót og sagði, að hann elskaði hana,
61t hann samt, að það væri ekki satt, held-
|*r drengskaparlygi. En sannur drengskapur
al°i nú aldrei verið hans sterka hlið, enda
g3*" þessu í raun og veru öðruvísi varið.
^rn saman var tekin að þróast hjá hon-
mikil hlýjutilfinning til hennar, sem
Stöðugt náði meiri og meiri tökum á hon-
?ftl> og átti sér dýpri rætur en þakklætið
ty:'
að
rir þau ágætu lifskjör, sem hún hafði get-
. _vsitt honum vegna skyldleikans við stór-
^lsírinn. Hún var ekki heldur sprottin af
. l> að hann, sem árum saman hafði flakkað
!*tt: á hvað og sjaldan getað verið með öllu
?r>1ggur um líf sitt vegna atvinnunnar, sem
,atln hafði stundað, hafði nú allt í einu
a*SUazt heimili, þar sem hans var alltaf
Urðl« með óþreyju, ef hann var fjarstadd-
. ■ • • . ónei .... Jafnvel Karaman hafði
k kl komizt hjá því að láta sér skiljast, hve
0tla> sem elskar eins og Umatra, er mikil
göfug^ og hvílík náðargjöf honum hafði
otUazt að verða aðnjótandi slikrar ástar.
f*að ótrúlega hafði því skeð, að sambúðin
j1 pmötru hafði vakið göfugar tilfinningar
1 rJósti Karamans, og honum áður ókunn-
^eð öllu, þakklátssemi og virðingu.
..^g einn daginn komu þorpararnir allir
sJö
fy:
1 heimsókn til Karamans. Þeir höfðu
rtr löngu svallað fyrir alla sína aura og
reið
°rU orðnir leiðir á borgarlífinu. Nú vildu
r fara af stað á nýjan leik og fá Kara-
‘11 með sér til að stjórna fyrirtækinu eins
° aður
tT
aann hlýddi lengi á tal þeirra um þeysi-
'_a ólmum gæðingum, ríkulegan ránsfeng
°viðjafnanleg vopnaviðskipti.
e ^'já, það hefði verið dásamlegt að ríða
Pa einu sinni á harðastökki út í óviss-
^ > en . . . . Hann renndi hornauga niður
^^gann á sér, sem hafði stækkað óhugn-
6ga og prófaði vöðvana hér og þar í lík-
Q^anum, svo að lítið bar á . . . . Ójá, mjúkir
rnáttlausir. Hann mundi líka gjörla,
^ ertllg hann hafði staðið á öndinni af mæði
a®irm áður við það eitt að ganga upp á
þaksvalirnar, og um leið varð honum hugs-
að til Urnötru. — Ég sver við nafn Allah,
að aldrei skal ég særa hjarta hennar fram-
ar, hugsaði hann og reis á fætur.
— Burt með ykkur, úrþvætti .... Aldrei
skal ykkur takast að freista mín til að yfir-
gefa mitt góða heimili, þar sem öll beztu
gæði lifsins hafa fallið mér ríkulega í skaut.
— Nema frelsið og fagrar konur, sögðu
þeir. — Yngri konur og fallegri en þessi,
sem þú hefur hér til borðs og sængur.
— Yngri konur eru til að vísu, en engin
fegurri, og betri og hreinni sál en hennar
fyrirfinnst ekki heldur, svaraði Iíaraman.
— Hreinni sál .'...! átu þorpararnir upp
eftir honum og urðu svo hissa, að þeim féll
allur ketill í eld, en Karaman hélt áfram:
— Og ef svo er, að æskublóminn sé far-
inn að fölna hjá henni, þá er jafnt á komið
með okkur báðum, að því leyti — ég er líka
hættur að vera ungur.
Hann andvarpaði lítið eitt, en bætti síðan
við í skyndi:
— Að minnsta kosti ekki eins ungur og
ég var einu sinni.
Umatra sá og heyrði allt, sem fram fór
á þaksvölunum hjá manni hennar, þó að
hún gerði ekki vart við sig. Hún brosti,
þegar hún heyrði hann segja:
— Já, farið þið bara og stelið öllu, sem
þið getið og kreistið smáaurana út úr kot-
ungaræflunum og umrenningunum, sem þið
mætið úti á þjóðvegunum .... Þið eruð
hvort sem er ekkert annað en vesælir þjóf-
ar og illmenni . . . . En þið skulið ekki halda,
að ég fari með ykkur. — Nei, ónei! ....
Karaman lífvarðarforingi gerir ekki svo lítið
úr sér að fást við annan eins ósóma, slíkt
er langt fyrir utan minn verkahring ....
Ég mun reyna að þræða hinn hreina, en
þrönga veg sæmdarinnar hér eftir eins og
hingað til.
Og Umatra hló, þegar hún heyrði þorp-
arana þramma niður af þaksvölunum alla
sjö, hvern á fætur öðrum. Henni fannst
gæfan brosa við sér blítt og fagurlega þessa
stund og óttaðist ekki hverfulleika hennar
framar. Nú mátti hún áreiðanlega treysta
því, að hann, sem hún hafði elskað síðan
hún var ung, væri alkominn heim til henn-
ar, væri sjálfur ánægður með það og óskaði
ekki annars fremur.
HEIMILISBLAÐIÐ — 105