Heimilisblaðið - 01.05.1958, Blaðsíða 29

Carsov gat skotizt inn í bifreiðageymsl-
'í113) á meðan Górillan var að koma sér út
Ut bifreiðinni, hélt Marteinn áfram sögu
~lttrá' innangengt var úr bifreiðageymslunni
‘hú
bo:
Usið og það notfærði Carsov sér, meðan
rParinn renndi rennihurðinni fyrir.
nHve margar bifreiðar voru þarna í
geymslu?“ spurði Mansel.
i.Tvær, ein auk Sedanbifreiðarinnar —
enPur var sportvagn, mjög snotur,“ sagði
Harteinn.
nJá, og hvað svo?“
^ 'iGórillan stökk upp einhvern bakstiga,
^arsov sá hann fara fram hjá, upp stigann,
aPn fylgdi honum eftir og faldi sig bak
VI° burð, sem Górillan lokaði ekki á eftir
S°r’ Hann sá hann drepa á dyr lengra inni
0g opna þær, hann lokaði þeim ekki, heldur
kyrr í gættinni og ræddi við einhvern
rir innan. Carsov heyrði hann tala eitt-
. Vað um ,,tvo flækingja", og einhver inni
1 herberginu tók á rás. Þá opnuðust aðrar
t/r> og kona stakk höfðinu fram í gættina.
Hún
E
Un stóð andartak kyrr og hlustaði, þá gekk
Utl eftir ganginum að dyrunum, þar sem
. Urillan stóð. Carsov hafði það á tilfinn-
jUSUnni, að þetta væri einhver aflrauna-
j^0riai myndarleg, en karlmannleg í vexti.
j Un ýtti Górillunni til hliðar og gekk inn
lerbergið, áður en hún gat sagt aukatekið
°r^i hrópaði maðurinn þarna fyrir innan
0ltthvað — það var Shamer sjálfur — og
lvaði henni fyrir að „yfirgefa fangann".
jj.^á hafði Carsov séð nægju sína. Hann
Vtti sér niður í bifreiðageymsluna aftur,
bar hafði hann veitt því eftirtekt, að
Uuihurðin hafði bara verið dregin niður
ekki læst. Hann dró hana það langt upp
Uann gæti skriðið undir hana, ýtti henni
°Ur aftur og læddist út til að leita að mér.
Við Carsov komum okkur saman um, að
G,
°rillan myndi brátt halda aftur til vega-
anna til að vita, hvort Júdas væri þar.
úkváðum því, að ég skyldi bíða nokkra
/• og fylgja honum eftir, þegar hann
901-1 af stað aftur, en Carsov skyldi auðvitað
^ald
til
611 C,
a kyrru fyrir við húsið. Ég beið, þangað
^lukkuna vantaði stundarfjórðung í sjö
r arsov lá í felum uppi á múrnum milli
Uanna og hafði vakandi auga með húsi
atUers. Þar sem ekkert skeði, þá ók ég
af stað, og um áttaleytið var ég við brúna,
eins og um hafði verið talað.
Ég beið í tvær klukkustundir, og þegar
þið komuð ekki, fór ég að verða órólegur.
Ég var farinn að hugsa alvarlega um að fara
um borð í vistabátinn, því að það leit út
eins og hann væri mannlaus, en þá kom
ég auga á undarlegan náunga á þilfarinu. Ég
veit ekki, hvaðan hann kom, hann bara stóð
allt í einu þarna. Hann liktist Spánverja, og
mér varð fljótlega ljóst, að þetta væri einn
af áhöfninni, þvi að hann tók fötu og kúst
og tók að þvo þilfarið.
Ég gaf honum auga í um tuttugu mínútur,
gekk síðan inn í skógarþykknið, rétt á eftir
kom ég ráfandi niður stíginn og kallaði til
hans á frönsku. Ég spurði hann, hvar Mang-
ey væri. Hann spurði mig, hvað ég vildi hon-
um, og ég sagði honum, að ég væri með
skilaboð til Mangeys. Hann sagðist skyldi
taka við þeim og flytja Mangey þau, en ég
þakkaði fyrir boðið. „Sæktu Mangey,“ skip-
aði ég, „því að ég þekki þig ekki, ég hef
aldrei séð þig, og kæri mig ekki um að sjá
þig framar, ef þér er sama.“ Hann flissaði
eins og ég hefði sagt brandara. „Mangey er
í landi,“ sagði hann. „Ég veit ekki, hvert
hann fór, en hann sagðist koma aftur um
fimmleytið." Þá gekk ég í burtu aftur eftir
stígnum, því að mér var ljóst, að fyrst
Mangey væri ekki um borð, þá væruð þið
þar heldur ekki.“
Mansel hló. „Ekki það nei. Jú, þér getið
verið viss um, að við vorum þar. Við sátum
innilokaðir í einum af þessum einangruðu
klefum.“
Marteinn gapti af undrun. „Hamingjan
hjálpi mér,“ sagði hann, „ég hefði átt að
vita það.“
★
Þeir voru nú komnir að einkahverfinu,
þar sem Katrín var innilokuð. Þar sem fé-
lagar Shamers þckktu bæði Tómas og Mar-
tein biðu þeir í bifreiðinni, meðan Mansel
fór út úr bifreiðinni og gekk fram hjá hús-
inu til að láta Carsov vita, að þeir væru
komnir.
Fimm mínútum síðar var hann kominn
aftur að bifreiðinni. Hann stakk höfðinu inn
um gluggann og sagði við Martein:
„Var það hérna, sem þér lögðuð bifreið-
• • ' nu
mni í gær:
HEIMILISBLAÐIÐ — 117