Heimilisblaðið - 01.07.1958, Blaðsíða 15

staðinn var eyðileggingin ægileg. Heilar fjöl-
skyldur höfðu tortímzt, og um það getur
®kki verið neinn vafi, að innan þessa hrings
etur hver einasti lifandi vera drepizt. og
rUnnið undir eins af þessum ofsahita.
Hjörð af hálftömdum hreindýrum, sem
afði síðast sézt h. u. b. 10 km frá fallstaðn-
,'01 > tortímdist algerlega. Einn af eigendum
ennar sagði: ,,Af nokkrum þessara dýra
Ur>dust skrokkarnir brunnir til kaldra kola,
eri eftir önnur fundust ekki hin minnstu
^ftittierki. Ekkert var eftir af skálunum (þar
®ern fólkið hafði legið úti) — allt hafði
runnið og bráðnað.“
80 milljónir trjáa eyðilagðar
Uve geysimikla eyðileggingu hér var um
ræða, kom þó ekki í ljós fyrr en mörg-
aiTl árum seinna, þegar Kulik og samverka-
íri(jnn hans rannsökuðu hið innra svæði loft-
sfeinsfallsins (í 61° norðlægrar breiddar og
austlægrar lengdar) .Þar höfðu tortímzt
niilljónir trjáa á nærri því 5200 ferkíló-
^etra svæði.
_ 130 km fjarlægð frá loftsteinsgígnum
sfóðu enn hinar sviðnu leifar trjánna. Þessi
^ðreynd sannar, að höggbylgjurnar, sem
. arUst út frá springandi brotum loftsteins-
lr>S’ hittu þessi tré samtímis úr öllum átt-
p1- Þetta er vafalaust rétta skýringin; hún
^eiðir af þvj( ag trén fyrjr utan miðsvæðið
^ skorin niður eins og eldspýtur, og að
Ppar þeirra vissu út á við, þ. e. burt frá
•ðdeplinum. Hér úti ónýttu höggbylgjurn-
^r_ekki leng ur hver aðra, og þess vegna voru
eU lögð niður undantekningarlaust.
^ meira en 1000 ferkílómetra svæði stóð
, eitt einasta tré eftir. Öll voru upprætt,
i lrnir brotnir, greinarnar rifnar burtu. Á
^su svæði hlýtur allt líf að hafa tortímzt
J^gabragði.
vsing úr dagblaði:
^agsfundinum, sem haldinn verður á fimmtu-
mun frú Sigríður Sigurðardóttir segja frá
ag°. s’nni til Ítalíu. Félagar, sem óska að afturkalla
^éngumiðapantanir, hringi vinsaml. í síma 288.“
^ehlu;
»)P^A
-Var ánægjulegt að herra Karl skyldi
okka '*tið inn til okkar, og þegar hann nú kveður
lát ar’ erum við honum öll alveg sérstaklega þakk-
George Joseph:
Ljóta gabbið
Saga frá Korsíku
Þegar Vilton Corsac og kumpánar hans
höfðu leikið lausum hala í 10 ár og gert sig
seka um alla þá glæpi, sem nefndir eru í
hegningarlögunum, gengu þeir loks í gildru
uppi í fjöllunum og voru umkringdir. Menn
hans féllu hver af öðrum, og þegar hætt
var að skjóta út úr hellinum, sem þorpar-
arnir höfðu hörfað inn í til að leita sér
skjóls fyrir skothríðinni, læddust hermenn-
irnir gætilega þangað inn og fundu þar að-
eins einn lifandi, Corsac sjálfan. Hann var
uppisitjandi, hallaði herðunum upp að kletti,
með vindling hangandi út úr munninum og
blóðugt bindi um höfuðið.
— Góðan daginn, kæru vinir, sagði hann
við hermennina. — Ég er orðinn skotfæra-
laus, þess vegna eru móttökurnar svona
kuldalegar, og bið ég ykkur mikillega af-
sökunar.
Þegar fréttist, að ræningjaforinginn hefði
verið tekinn til fanga varð mikill fögnuður
um alla Korsíku, enda höfðu gengið þar
Ijótar sögur af illv-irkjum hans og fífldirfsku
undanfarin ár. Þegar bændurnir fóru með
ullina sína í kaupstaðinn, sat hann fyrir
þeim á heimleiðinni og tók af þeim skild-
ingana, sem þeim hafði áskotnazt. Afskekkt-
ir sveitabæir voru aldrei óhultir fyrir hon-
um og óaldarlýð hans, og eitt sinn hafði
Corsac meira að segja ráðizt á krá eina,
rænt hverri einustu vínlögg, sem til var í
henni og bætt svo gráu ofan á svart með
því að hafa dóttur veitingamannsins á brott
með sér — að vísu alls ekki gegn vilja henn-
ar, sögðu sumir.
Réttarhöldin yfir Corsac vöktu feikilega
HEIMILISBLAÐIÐ — 147