Heimilisblaðið - 01.07.1958, Blaðsíða 17

i*að á þá að verða á morgun . . . Þér hafið
Vlst ekki vindling í vasanum?
Nei, engan vindling, sagði fangelsis-
stjórinn. — En samkvæmt lögum hafið þér
r®tt til að fá síðustu ósk yðar uppfyllta dag-
11111 áður en þér verðið tekinn af lífi . . .
Corsac brosti.
Hvers óskið þér?
'— Þá vil ég gjarnan fá eina tunnu af
rauðvíni, nýsoðinn humar, söngmenn til að
^gja ástarvísur fyrir mig síðasta kvöldið
er á jörðinni — og fáeinar dansmeyjar. —
að skal verða gleði og glaumur. Ég hef
uað glatt og ég vil líka deyja í gleðskap.
^angelsisstjórinn varð aldeilis forviða.
. Þetta er nú allt saman heldur óvenju-
eSt, tautaði hann.
^ | En það eru lög, sagði Corsac og litlu,
rillglóttu augun tóku sprett sitt á hvað í
augnatóftunum.
^~~ Ósk yðar verður uppfyllt, sagði fang-
e Slsstjórinn og fór sína leið.
, ^egar leið að kvöldi, fór yfirfangavörður-
íatl með vænan vínkút inn í klefann til ræn-
^Sjans. Fanginn bað hann að drekka með
Ser fáein glös sér til heilla, og yfirfangavörð-
J** gerði það, en hann var samt svo sár-
ryggur, að hann gat ekki varizt því að tár-
ia- Síðan fór Corsac að borða humarinn,
°í? aður en máltíðin var úti, komu þrír
^0llgvarar með mandólín og sex dansmeyjar.
,eir fóru að leika á hljóðfæri sín og syngja,
^ist ástarvísur eða gömul danskvæði, sem
. *tu viðkvæmar endurminningar hjá ræn-
JíJanum. Hann tók samt undir viðlögin og
SOtlS þá fullum hálsi. Framan við klefadyrn-
j f’ fcar sem fanginn gat þó séð allt, sem fram
°r> dönsuðu dansmeyjarnar og mjallhvítir
q 0lrkjólar þeirra þyrluðust í allar áttir.
°rsac andvarpaði og hugsaði með sér, að
0 væri nú ekki eins auðvelt og hann hefði
].j,rt sér í hugarlund að segja skilið við þetta
i^ér á jörðinni. Og meðan þessu fór fram
. u saman, dreypti hann á sig úr kútnum
ut og þétt, þar til hann var orðinn eld-
i ðUr í andliti eins og humarinn, sem hann
a verið að borða.
0 Cfn miðnætti fóru mandólín-söngvaramir
bá dansmeyjarnar Slna lelð- Corsac sneri sér
^ a® kútnum og hallaði honum til að sjá,
^nikið væri eftir í honum. Kúturinn var
1 .
nalf£.
ullur og Corsac rumdi ánægjulega.
Morguninn eftir komu fangelsisstjórinn og
yfirfangavörðurinn inn í klefann til hans,
ásamt rauðhærðum böðli og prestinum, séra
Benedikt. — Og þarna lá sá dauðadæmdi,
alstrípaður á beru gólfinu með galtóman
vínkútinn í faðminum og hraut eins og tíu
fylliraftar til samans. — Fangelsisstjórinn
steig öðrum fætinum þéttingsfast ofan á
kviðinn á honum, en það kom allt út á eitt.
. . . Hann hraut bara ennþá meira en áður.
— Reisið hann á fætur, skipaði fangelsis-
stjórinn.
Yfirvörðurinn og böðullinn tóku undir
handleggina á þorparanum, lyftu honum upp
og reyndu að láta hann standa á fótunum,
en það var engin leið. Hann hraut og hraut
án afláts, kveikmáttlaus og hengdi niður
hausinn.
— Hann sefur, sagði séra Benedikt.
— Hann er pöddufullur, sagði fangelsis-
stjórinn. — En við hengjum hann samt.
Séra Benedikt hristi höfuðið.
— Það megið þið ekki, mótmælti hann.
— Það er á móti lögunum. Hann verður að
fá hina siðustu smurningu, eins og tekið er
fram í dómnum . . . Ég get ekki útdeilt hon-
um olíunni, ef hann er meðvitundarlaus.
Fangelsisstjórinn vissi ekki sitt rjúkandi
ráð. — Jæja, jæja, þá getum við ekki hengt
hann, fyrr en á morgun, sagði hann og fór
síðan snúðugt út úr klefanum.
Um kvöldið fór fangelsisstjórinn aftur af
stað til að hitta ræningjann. Þá var Corsac
kominn í spjarirnar og sat framan á bekkn-
um í klefa sínum.
— Ég bið yður afsökunar á því, að ég gat
ekki tekið þátt í skemmtuninni í morgun,
sagði hann.
Fangelsisstjórinn fór að rekja sundur
skjalið, mjög harðneskjulegur á svip.
— Vilon Corsac! byrjaði hann. — Það er
skylda mín að kunngera yður . . .
— Þetta er nóg! Þrjóturinn rétti upp aðra
höndina. — Ég veit, hvað kemur næst. Það
á að hengja mig á morgun . .. er ekki svo?
Fangelsisstjórinn hneigði sig lítið eitt.
— Samkvæmt lögunum á ég rétt á því
að fá eina ósk uppfyllta daginn fyrir aftök-
una; er ekki svo? spurði Corsac.
Fangelsisstjórinn starði á þrjótinn og
HEIMILISBLAÐIÐ — 149