Heimilisblaðið - 01.07.1958, Blaðsíða 27

tekkja hann aftur. Ef hún hefði hrópað upp
^lr sig af fögnuði, hefði það getað orðið
orlagarikt. Þar sem hún sat þarna, virtist
Uri vera alveg aðframkomin. Það var eins
°S hún væri enn á lífi, líkamlega séð, en sál
ennar slokknuð.
Hún hreyfðist ekki, þegar þeir gengu inn,
y%di þeim heldur ekki eftir með augunum,
eldur sat og starði fram fyrir sig, eins og
Un væri algjörlega ein. Kvenpersónan, sem
^ar við hlið hennar, stökk hins vegar á
^tur og ætlaði að æpa upp yfir sig, en Man-
Sef hélt henni í skefjum með skammbyss-
Urini.
nRóleg, Mabel," sagði hann stuttaralega.
’jf’að er þá hérna, sem hægt er að hitta þig.
£ hélt, að þú starfaðir fyrir Rudy. Og þetta
®r Pormósa get ég ímyndað mér. Já, þetta
Uafur allt gengið vel, en nú held ég að röðin
Se komin að okkur.“ Hann kinkaði kolli í
attina að vistabátnum. „Upp á þilfarið með
t11?, Mabel. Það bíður flutningavatn inni í
skóginum.“
^íabel stóð eins og þvara og gapti af undr-
Un og augu hennar voru næstum eins stór
°S Undirdiskar.
oLeynilögreglumaður frá —“ hrökk út úr
henni.
M;
»1 þjónustu Rouen-lögreglunnar,“ greip
unsel fram í fyrir henni. „Það má vel segja
had. Komdu. Það er mikið að gera í kvöld.“
Mabel stóð önug á fætur, en Katrín sat
kyrr.
>)Engar mótbárur, Mabel. Ég hef handjárn,
þú óskar að reyna þau.“
Svar Mabelar er ekki til að hafa eftir, en
J^aUsel hló bara. Þá sneri hann sér að
Eutrínu.
>)Komdu, Formósa," sagði hann. Hann tók
utan um hana og hjálpaði henni til að standa
a fætur. „Hún er eitthvað sljó,“ sagði hann
sneri sér að Tómasi. „Farðu upp með
^ubel, ég skal hjálpa Formósu."
Tómas gekk á eftir konunni, sem stóð í
úetudyrunum.
Um leið og hann stakk höfðinu fram til
a^ fylgja henni eftir, sló hún hann í andlitið,
áður en Tómas hafði náð aftur jafnvægi,
afði hún stokkið upp á eitt sætanna og
haðan út í fljótið.
. >)Ágætt,“ sagði Mansel, ,,þá erum við laus-
lr við hana. Það er einmitt það, sem ég var
að vona. Þá skulum við fara upp í vista-
bátinn, vinur minn. Þér á undan, svo lyfti
ég Katrínu upp til yðar.“
Andartaki síðar hvíldi Katrín í örmum
Tómasar.
„Tómas — Tómas —“ hvíslaði hún.
Hann laut höfði og þrýsti kinn sinni að
hennar.
„Katrín — elskan mín — loksins fann ég
þig aftur."
„Ó, Tómas, ég þori varla að trúa, að það
sé raunverulegt."
„Þig hefur dreymt illa, vina mín, en nú
ertu vöknuð. Hérna er Marteinn, hann get-
ur sagt þér, að þú sért frelsuð og örugg.“
Þá sagði Mansel: „Einhver verður að
fylgja henni tafarlaust inn í skóginn og vera
hjá henni, þangað til við höfum lokið störf-
um okkar hérna. Ég get ekki verið án Car-
sovs, svo að annarhvor ykkar verður að
fara.“
Tómas fól Katrínu á hendur Marteini.
„Þú verður að fylgja henni,“ sagði hann.
„Það er maður hérna, sem ég þarf að heilsa
upp á.“
„Berðu honum líka kveðju mína,“ sagði
Marteinn. „Þú veizt, hvað ég á við.“
„Hérna er veski ungfrúarinnar," sagði
Mansel.
„Tómas — ó, Tómas!“
Hún þrýsti sér að honum.
„Þetta verður bara augnbliks aðskilnaður.
Við höfum brátt lokið okkur af. Bíddu hjá
Marteini inni í skóginum, svo komum við
fljótlega."
„Ég veit það, ég heyrði samtal ykkar. En
fyrir alla muni, vertu varkár, Tómas. Sham-
er veit, að Júdas er dauður, og hann er viti
sínu fjær. Ég hef fyrr séð hann óðan, en
aldrei eins og nú.“
Tómas fylgdi þeim að borðstokknum og
horfði á eftir þeim inn í skóginn, þá sneri
hann aftur til Mansel og Carsovs, sem stóðu
við lúkaropið.
Mansel lá flatur á maganum og gægðist
gegnum stigaopið niður í salinn. Tómas lagð-
ist við hlið hans og hlustaði, áfjáður í að
heyra það, sem fram fór niðri.
Þessum fimm mönnum hafði ekki orðið
mikið ágengt þarna niðri. Einn þessara földu
niðurganga stóð opinn — sá, sem var hlið-
stæður þeim leynigangi, sem Tómas og
HEIMILISBL AÐIÐ — 159