Heimilisblaðið - 01.07.1958, Blaðsíða 28

Mansel höfðu fært sér í nyt, er þeir skriðu
upp úr skipsskrokknum. Shamer, Górillan
og Digs stóðu í kringum hann eins og veiði-
menn fyrir framan holu, þar sem von væri
á villidýri í gættina. Shamer hélt á logandi
lugt í hendinni, og ljósglætu lagði einnig upp
að neðan. Það leit út fyrir að hinir væru
niðri.
Shamer var alveg að missa þolinmæðina.
,,Larry,“ kallaði hann æstur.
Höfuð birtist í opinu — það var maður-
inn, sem hafði stýrt vélbátnum.
„Hvað er eiginlega að?“ spurði Shamer
gremjulega.
Larry þerraði svitann af augunum.
„Það hangir eins og teppi fyrir dyrunum,"
sagði hann. „Það er ekki hægt að komast í
gegnum það.“
„Getið þið ekki komizt í gegnum teppi?“
grenjaði Shamer.
„Nei, við höfum reynt að draga það nið-
ur, en . ..“
Shamer stappaði í gólfið.
„Draga — hver segir, að þið eigið að
draga? Skerið það niður, ristið það niður
— asnarnir ykkar!“
Höfuð Larrys hvarf.
Sannleikurinn var auðvitað sá, að hvorki
Larry né Mangey höfðu áhuga á þessu starfi,
því að þeir héldu, að bak við þetta dular-
fulla teppi lægju tveir örvæntingarfullir
menn.
Larry stakk höfðinu upp aftur og sagði
við Digs:
„Hefur þú hníf?“
Digs leitaði í vasanum.
„Andartak," sagði Shamer vingjarnlega.
Og þá kom það eins og þruma úr heiðskíru
lofti: „Hvar er hnífur Mangeys?"
Það er ómögulegt að lýsa þeim þunga,
sem hann lagði á þessi orð, og kyrrðin, sem
kom á eftir, það var sannkölluð dauðakyrrð.
„Mangey —“ kallaði Shamer hinn róleg-
asti.
Sekúndurnar liðu, og Mangey svaraði
ekki.
„Ég kallaði á þig, Mangey,“ sagði Sham-
er. „Komdu hingað upp — mig langar til
að tala við þig.“
Höfuð Larrys hvarf, og nokkru síðar —
þó nokkru síðar — kom annað höfuð í Ijós.
„Já,“ sagði Mangey þungur á brún.
„Komdu hingað upp,“ sagði Shamer.
„Al'
veg upp. .
Mangey kom hægt upp, en skreið e ^
alveg upp. Hann stóð kyrr í stiganum 10
brotinn olíulampa í hendinni. Hann sag
ekki neitt, en pataði hjálparvana með hon ^
unum eins og hann vildi gefa til kynna a
hann gæti ekki komizt lengra, vegna ÞeS®
að hann þyrfti að nota báðar hendur til a
skríða alveg upp.
„Láttu Larry halda á lampanum,“
Shamer, „og gerðu eins og ég segi þer-
Mangey hlýddi.
Hann þerraði svitann af enninu og sag ^
„Það er laglegt, sem þeir eru búnm
afkasta niðri. Þeir eru búnir að skera ai
segldúkinn niður . . .“
„Það er ágætt,“ sagði Shamer vingarn
lega. „Hvar er hnífurinn þinn?“
„Ég skil það ekki,“ sagði Mangey-
,Ég
U
var með hann í morgun, það man eg
hlýt að hafa misst hann, þegar ég . . •
„Horfðu framan í mig.“
Skipstjórinn lyfti höfðinu dræmt.
Það er sagt, að morð komi alltaf í ^íoS’
en í þetta skipti var sannleikurinn dreginl1
í ljós — kreistur með hreinum og skmrun
viljakrafti út úr sakbitnum manni.
Mangey hörfaði eitt skref aftur á bak
tók með handarbakinu fyrir augun.
„Það var ekki ég, sem gerði það,“ kjökr(|
aði hann. „Það var ekki ég, sem drap Júdas-
„Segðu Júdasi, að það hafi verið ég, senJ
sendi þig til hans,“ sagði Shamer og ska
kúlu gegnum heila hans. ^
Varla var hægt að gera sér í hugarfun
öllu kaldrifjaðra morð. Ekki var að sjá, a
neinn viðstaddra væri skelfingu lostinn y
þessu. Þeir stóðu grafkyrrir með lík Man^
eys liggjandi við fætur sér. Þá stakk ShalU
er byssunni á sig og sneri sér að Digs. ^
Það var í fyrsta skipti, sem Shamer va
litið í áttina til Tómasar og Mansel, og Þef
ar hann gerði það, fann Tómas, hvern'
hárið reis á höfði sér. Þótt dimmt væri °r
ið, gat hann séð, hvernig augu ShamerS
skutu gneistum. Hann var vægast sa®
óhugnanlegur.
Hann sagði eitthvað við Digs, sem klofa
yfir líkið og skreið niður um opið.
160 — HEIMILISBLAÐIÐ