Heimilisblaðið - 01.07.1958, Blaðsíða 36

Fimm mínútna
galdrar
„Þetta er annað og meira en leikni — það
eru galdrar", sagði einhver, sem sat við
næsta borð. Andlit þess sem talaði var þung-
lyndislegt og undrandi. Skegg hans var dökkt
og rakt, og hárið lafði niður á ennið.
Annar fylgdarmaður hans hellti öli í glas,
néri saman höndum og sagði: „Það er ekki
annað en leikni!“
„Það eru galdrar“, fullyrti dökkhærði
maðurinn þrákelknislega og tuggði skegg
sitt í staðinn fyrir að drekka ölið.
Maðurinn, sem hélt leikniskenningunni
fram, leit kankvíslega á þriðja manninn við
borðið og sagði: „Jæja, ef þið kærið ykkur
um, skal ég sanna það, að það eru engir
galdrar með í spilinu“.
Sá dökkhærði brosti þunglyndislega. „Þér
eruð kannske sjálfur töframaður?“
„Ja, það kæmi mér ekkert á óvart. Að
minnsta kosti vil ég veðja hundrað rúbl-
um, að ég geti skorið alla hnappana yðar af
og saumað þá á aftur á fimm mínútum“
Af einhverjum ástæðum togaði dökkhærði
maðurinn í vestishnappa sína, áður en hann
svaraði: „Á fimm mínútum? Skorið alla
hnappana mína af og saumað þá á aftur?
Það er ómögulegt!"
„Það er áreiðanlega mögulegt. Jæja, vilj-
þér veðja? Hundrað rúblum?“
„Nei, það er of mikið. Ég á aðeins fimm“.
„Það gerir heldur ekkert til — veðjið
hverju sem þér viljið. Við skulum segja þrjár
flöskur af öli“.
Dökkhærði maðurinn rétti út höndina og
sagði illgirnislega: „Eins og þér viljið. En
þér tapið, verið vissir um það“.
„Geri ég það? Jæja, við sjáum til“.
Hann rétti fram höndina og þrýsti
þess dökkhærða. Sá þriðji í hópnum ski
hendur þeirra að.
„Þér takið tímann! Og sjáið um, a^
noti aðeins fimm mínútur!“ ..
Þegar hér var komið höfðu allir fen°’
áhuga. Meira að segja syfjulegi þjónnmHi
sem var sendur eftir disk og beittum nn ’
lifnaði við.
„Einn, tveir og þrír! Nú byrja ég
Mað'
urinn, sem hélt því fram að hann væri töfm
maður, tók hnífinn og setti diskinn á bor
ið. Svo skar hann fyrst alla vestishnapPana
af.
„Eru nokkrir á jakkanum?“
„Auðvitað ... að framan, að aftan, a
ermunum og vösunum“.
Hnapparnir féllu fyrir hnífnum og skul u
í diskinn.
„Það eru líka nokkrir í buxunum mínm11
og stígvélunum“, sagði sá dökkhærði
glotti. _ .
„Það er ágætt gamli vinur. Ég ætla a
ekki að svíkjast um einn einasta hnapP’
Veðmál er veðmál. Verið bara rólegir, e£
skal sjá um að skera þá alla af — hvern
einasta!” Þegar hann hafði lokið við
fötin byrjaði hann á nærfötunum. Og a
lokum var búið að skera þá alla af.
Sá dökkhærði þerraði svitann af enniu11’
tók diskinn með öllum mislitu hnöppunm11
á, sem litu út eins og ber. Svo sagði hann-
„Búið! Þetta eru allir hnapparnir!"
Þjónninn klappaði hrifinn saman hón
umun. „Áttatíu og tveir! Það er stórkost
legt!“
„Hæ þér þarna“, kallaði töframaðurinn
á þjóninn. „Náið fljótt í nál og spotta!
En þriðji maðurinn í hópnum veifaði ur
inu sínu skyndilega út í loftið og barði svo
á glerið. „Það er of seint. .. fimm mínút
urnar eru liðnar. Þér hafið tapað!“
Maðurinn, sem hann hafði talað vló>
fleygði hnífnum önuglega frá sér.
„Hvaða vandræði. . . Jæja, það er ekkert
við því að gera! Þjónn, færið þessum berra
þrjár flöskur af öli á minn kostnað. Og lá-ti
mig fá reikninginn um leið!“
Dökkhærði maðurinn fölnaði. „Hvað mt
ið þér að gera?“
Töframaðurinn geyspaði. „Eg ætla a
fara í rúmið. Ég er dauðþreyttur. Maður
168 — HEIMILISBLAÐIÐ