Heimilisblaðið - 01.09.1958, Blaðsíða 13

Suðlegrar forsjár, þegar hann hreinsar skít-
lnn úr blöndungnum?"
Smilzo leit á Don Camillo og spurði:
»Hefur verjandi heyrt spurningu ákær-
anda?“
nJá,“ svaraði Don Camillo. „Þessi at-
ngasemd ákæranda stafar af slappleika í
_6llabúi hans, en verjandi hefur samt sem
a^Ur heyrt hana. Vélamaðurinn er ekki
uUtrúi guðlegrar forsjár; sé hægt að kalla
ann fulltrúa einhvers, þá er hann fulltrúi
krúf járns, sem maður heldur utan um. En
aUt þetta liggur á sviði þess efnis, sem lítil-
Jorlegast er. Það, sem þar skeður, er frek-
ar eftir lögmálum náttúrunnar en guðleg-
nrn lögmálum.“
Þetta svar virtist gera Peppone ennþá
ana2gðari.
i.Við skulum líta á málið frá öðru sjón-
armiði, prestur,“ sagði hann. „Við skulum
Setja svo, að blöndungurinn sé ónothæfur
Vegna þess, að skrúfu vanti í hann. En til
irar hamingju er þetta amerískur blönd-
Urigur, og við eigum ekki rétta skrúfu til
setja í hann. Hvað eigum við þá að gera?
. leygja bílnum? Til allrar hamingju send-
sendiherra Bandarikjanna flugvél til Ame-
riku eftir skrúfunni, hún er sett á sinn stað
°f f’illinn fer í gang. Við erum enn á sviði
nisins, þar sem aðalpersóna sögunnar er
1 nmótlegur blöndungur. En fyrst nýja
rufan kom frá Ameríku, verðum við að
lePa húrra fyrir guðlegri forsjá. Ef blönd-
Ungurinn er að austan, er ályktað allt öðru
Vlsi en ef hann er að vestan.“
_ Liðsmenn Peppones létu í ljós ánægju
f1Ua naeð háværum hrópum, og Don Cam-
lét þá hrópa eins og hjartað girntist.
Sl^an sagði hann:
. >iÉg álykta alveg á sama hátt, um hvaða
aH sem er að ræða.“
>.Þvættingur!“ hrópaði Peppone. ,,Ef
V6lkindi barnsins grundvallast á lögmálum
Uattúrunnar, alveg eins og blöndungurinn
í g'°n°thæfur vegna þess, að skrúfu vantar
. ann, hvernig stendur þá á því, að við
6lgUm að þakka guðlegri forsjá fyrir boð
fn^eríska sendiherrans um að útvega hlut-
un, sem vantaði^ eða í þessu tilfelli meðal-
ð Sem vantaði?“
>.Það stendur þannig á því, að barnið er
Ul blöndungur; það er allt og sumt,“
sagði Don Camillo stillilega. „Blöndungur
getur ekki trúað á Guð eins og barnið, og
þetta barn sýndi trú sína á eftirtektarverð-
an hátt. Mannslíkaminn, kvillar hans og
lækningar tilheyra efninu og náttúrunni.
Trúin á Guð er allt annað mál, þótt þú
virðist ekki vera fær um að skilja það, fé-
lagi Blöndungur. Þú sérð ekki guðlega for-
sjá, heldur aðeins sendiherra Bandaríkjanna
og Atlanzhafssáttmálann. Heyrnarlaus mað-
ur getur ekki gert sér neinar vonir um að
skilja tónlist, og sá, sem ekki trúir á Guð,
gerir sér enga grein fyrir áhrifum guðlegrar
forsjár.“
„Jæja, þessi guðlega forsjá er þá eftir
því aðeins handa forréttindafólki en ekki
þeim, sem þarfnast hennar. Ef hundrað
menn eru að dauða komnir af hungri og
aðeins sjö þeirra eru trúaðir, þá væri það
óréttlátt af Guði, að senda aðeins þessum
sjö dós af niðursoðnu kjöti.“
„Nei, félagi borgarstjóri. Guð sendir þeim
öllum kjötdósir, en aðeins sjö af þeim hafa
dósahníf. hinir vilja ekki sjá slík áhöld.“
Vanstillingin var nú aftur að ná tökum
á Peppone, og svitinn rann niður hálsinn
á honum.
„Við skulum nú sleppa þessari dæmi-
sögu, prestur, og athuga heldur raunveru-
leikann. I okkar landi borða aðeins sjö
menn af hverjum hundrað og sjö kjöt, af
því að þeir trúa á guðlega forsjá og hafa
dósahnífana, sem þarf til að opna dósirnar,
en í Rússlandi, þar sem enginn trúir á guð-
lega forsjá, eru til dósahnífar handa öllum.“
„En engar kjötdósir,“ sagði Don Camillo.
Áheyrendur hlógu að bragði Don Cam-
illos, og Peppone varð miður sín af bræði.
„Þú kannt vel að koma fyrir þig orði,
prestur, og þú snýrð öllum deilum upp í
orðaleik. En okkar forsendur byggjast á
óhagganlegum forsendum. Allt þetta mál
er pólitísk brella, ameriskt áróðursbragð,
sem ofið er utan um saklaust barn. Ekk-
ert þinna mikilfenglegu orða hefur sannað
hið gagnstæða."
„Ég veit,“ sagði Don Camillo og yppti
öxlum, „að ég verð aldrei fær um að sanna
þér nokkurn hlut, ekki einu sinni að tveir
og tveir séu fjórir, af því að þér hefur ver-
ið kennt, að það sé fimm. En þó get ég
sagt þér það, að hafi pólitískur áróður
HEIMILISBLAÐIÐ — 189