Heimilisblaðið - 01.09.1958, Blaðsíða 14

bjargað barnslífi, þá er ég reiðubúinn til
að hrópa húrra fyrir pólitískum áróðri. Ef
ég ætti barn, og líf þess væri undir því
komið, að það fengi meðal frá Rússlandi,
þá get ég fullvissað þig um, að ég . . . “
,,Það gegnir öðru máli með mig,“ greip
Peppone fram í. ,,Ég á börn, en ef líf þeirra
væri undir því komið, að þau fengju meðal,
sem ameríski sendiherrann sendi eftir í
flugvél, þá mundi ég heldur láta þau deyja!“
Don Camillo svaraði engu, en starði á
hann með skelfingarsvip.
Peppone var ómögulegt að festa blund,
þótt klukkan væri orðin þrjú eftir miðnætti.
Hann fór fram úr og klæddi sig og leit
síðan, með skóna sína í hendinni, inn í
herbergi litla drengsins síns. Hann kveikti
ljósið og virti andlit barnsins fyrir sér með
athygli. Eftir stundarkorn slökkti hann ljós-
ið og læddist burtu. Fáeinum mínútum síð-
ar var hann kominn út í næturkuldann með
frakkakragann brotinn upp undir augu og
stefndi út á kirkjutorgið. Þegar hann kom
að glugganum á prestshúsinu, laut hann
niður til að leita sér að steini, en þeir voru
allir freðnir niður í klakann á jörðinni.
Hann krafsaði niður í gaddinn, og honum
varð órórra innanbrjósts með hverri mín-
útunni sem leið. Að lokum tókst honum
að losa stein og fleygði honum í hlerann
fyrir öðrum glugganum til vinstri á ann-
arri hæð. Það var eins og honum yrði hug-
hægra, er hann heyrði steininn glymja á
hleranum. Þá var hleranum hrundið frá,
og einhver kallaði með óþýðri rödd:
,,Hvað vilt þú?“
,,Komdu niður."
Don Camillo vafði rúmteppinu utan um
sig, kom niður og opnaði dyrnar.
„Hvað ertu eiginlega að vilja hingað á
þessum tíma? Hvað er að?“
„Það er ekkert að,“ sagði Peppone fýlu-
lcga. ^
„Það var gott. Eg varð dauðhræddur,
þegar ég kom auga á þig.“
„Hræddur við hvað? Ég er ekki inn-
brotsþjófur.“
„Ég verð alltaf hræddur, þegar ég er
vakinn um miðja nótt. Fólk kemur ekki
til prestsins á þessum tima sólarhringsins
til þess eins, að segja honum brandara.“
Peppone stóð niðurlútur stundarkorn
tautaði svo:
„Þegar menn lenda í umræðum frainrn1
fyrir almenningi, segja þeir oft meira
þeir meina í raun og veru.“ »
„Ég veit það,“ sagði Don Camillo. ,i-^a
er ástæðulaust að taka slíkt allt of alvai
iega."
„En annað fólk tekur það alvarlega.
„Vitleysa! Það veit, við hverskonar i'°
færslu er að búast við af blöndungi-
Peppone kreppti hnefana.
„Það ert þú, prestur, sem talar bjána
lega.“
„Það er kannske rétt. En samt he ^
blöndungur enga heimild til að vekja P1
klukkan þrjú að nóttinni."
Peppone hrærðist hvergi, þangað til Pie
urinn spurði hann: </
„Vantar þig eitthvað, félagi PepP°nt>
Vantar þig dósahníf?“ , ,
„Ég á dósahníf,“ sagði Peppone þung
inn á svipinn.
„Það er gott! Gættu þess þá, að tý11^
honum ekki. Og Guð láti svolítið mcira^^
ljósi sínu skína á þig, næst þegar þu
frammi fyrir almenningi." ,,.
Peppone fór, og áður en Don CamiH0
aftur í rúmið, kraup hann niður frainl
fyrir krossinum í herberginu sínu. , -
„Drottinn," sagði hann, „hann er hv<n^
orðinn að blöndungi né neinum öðrum
arlausum vélarhluta. Hann er alveg
vesalingurinn og hann hefur alltaf ve
Lof sé guðlegri forsjá!“ _ ^
Og síðan tókst honum loksins Hka
190 — HEIMILISBLAÐIÐ