Heimilisblaðið - 01.09.1958, Blaðsíða 24

skilið,“ sagði Mansel. „Hann var ósvífið
fúlmenni. Mannslífið mat hann einskis.
Hann myrti, þegar honum bauð svo við
að horfa. En hann mat heldur ekki sitt
eigið líf mikils. Hann kjökraði ekki einu
sinni. Ef við ættum að segja eitthvað gott
um hann, hvað mynduð þér þá segja,
Avalon?“
Tómas svaraði án þess að hika: ,,Að hann
bar að minnsta kosti ekki beizkju í brjósti."
,,Einmitt,“ sagði Mansel. ,,0g það er
mjög sjaldgæft af hans manntegund að
vera. Og því eigum við að þakka, að við
höfum þennan ómetanlega lykil. Hann þýð-
ir eiginlega náðun fyrir vissa ungfrú, sem
við þekkjum."
XX. kafli.
Nú, þegar skrímslið hafði verið lagt að
velli, snérust allar hugsanir Tómasar Ava-
lons um heilsu Katrínar.
Það var ekki að sjá á henni nokkur sjúk-
dómseinkenni, en hún var óeðlilega þögul,
og allir óttuðust þeir, að hún myndi falla
saman, ef hún ætti að fara að ryfja upp
það sem hún hafði gengið í gegnum síð-
ustu tíu dagana.
Þeir fundu veg heim að afskekktum
bóndabæ, vöktu upp húsfreyjuna og báðu
hana að sjá til þess, að unga stúlkan fengi
rum. Tómas lá á hnjánum við rúmið með
hönd hennar á öxl sinni, þangað til hún
sofnaði.
Hann var sammála hinum um, að svo
framarlega sem Katrín væri ferðafær, skyldu
þeir halda til Southampton annað kvöld.
Mansel bauð þeim að dveljast nokkrar vik-
ur á sveitasetri hans. Þegar Tómas og Mar-
teinn mótmæltu, brosti Mansel og klapp-
aði Tómasi á öxlina.
„Þetta er ekkert heimboð," sagði hann,
„þetta er skipun. Og það er ég, sem hef
ennþá stjórnina."
„Já, nú fyrst þér lítið svo á það,“ sagði
Tómas.
„Það geri ég,“ sagði Mansel. „Alveg burt-
séð frá ásigkomulagi ungfrú Valentin, er
bezt að við höfum okkur á brott úr þessu
héraði, eins fljótt og auðið er. Ég þarf ekki
að skýra það nánar, en það væri synd og
skömm, ef allt yrði nú eyðilagt fyrir okk-
ur af einhverjum ástæðum. Aðalpersónurn-
ar geta ekki ljóstrað neinu upp, en vista
báturinn er ónýtur og vélbáturinn er hoif
inn, og þegar hann finnst, mun lögreglaU
verða önnum kafin, og þó að það þurfi nU
ekki að þýða, að þeir finni út úr samheng
inu, þá kýs ég heldur, að við hverfum 3
sjónarsviðinu. Eg þarf þar að auki, eins
og þið kannski vitið, að leysa af hen 1
starf, sem mér hefur verið trúað fyrir. Loks
held ég, að litla systir mín gæti orðið góð^
ur félagi ungfrú Valentin, og húsið er 1
friðsælu og rólegu héraði.“
Þeim til mikils léttis svaf Katrín vseiL
og hún lá í rúminu fram eftir næsta degi-
En þó hún bersýnilega hefði það betra og
hefði gaman af að sitja og hlusta á °S
skrafa, þá minntist hún ekki í eitt einasta
skipti á brottnám sitt.
Sama kvöld stóðu Tómas Avalon °%
Katrín á þilfari gufuskips og horfðu a>
hvernig ljósin á hinni frönsku strönd sukkn
í sæ. _ „
„Tómas, þú mátt aldrei yfirgefa niig>
sagði hún alvarlega.
Hann leit á hana hamingjusamur.
„Aldrei, elskan mín. Ég yfirgef þig a
drei.“
„Ég vona, að ég þurfi heldur aldrei að y 11
gefa þig,“ sagði hún. „Ég veit ekki, kv°r
gimsteinarnir geta komið því kraftavei
til leiðar, sem við ætlum. Lögreglunni el
ekki um að eiga skipti við fólk eins og^®1^
En ég er orðin síngirningur, Tómas. Ég eX
reiðubúin til að eyðileggja þitt líf til a
reyna að bjarga mínu.“
Hann þrýsti henni að sér.
„Vertu áfram síngjöm,“ sagði hann, ,>a
af. Það er allt, sem ég bið þig um.“
„Meiri ást fyrirfinnst ekki.“
Hann lagði kinn sína að hennar, og I1
stóðu þannig þögul, þangað til að síðas a
ljósið var horfið. «
„Þetta var mjög fallega gert af Shainei,
sagði Katrín hægt, „að hugsa um uug
á síðustu stundu. Það gleður mig.“ .*
„Hann sagði, að hann vonaðist til að vi
yrðum hamingjusöm."
„Ef hann hefur sagt það, þá hefur han11
líka meint það. Hann hafði marga ga
en hann meinti alltaf það, sem hann sag u
—o—
Um níuleytið næsta morgun komu þa
200 — HEIMILISBLAÐIÐ