Heimilisblaðið - 01.09.1958, Blaðsíða 28

ÁST LJÓNYNJUNNAR
Frh. af bls. 193.
með því að leggjast á fjórar fætur. Tjörnin
var böðuð tunglsskini. Árfarvegurinn var á
þessum stað nokkuð breiður. Bakkinn hin-
um meginn var vaxinn þyrnikjarri. Mitt á
milli kjarrsins og tjarnarinnar lá stórt,
svartfext ljón í þurru grasinu.
Þetta var glæsilegt ljón, ungt, gljáandi
og þriflegt. Svart faxið huldi háls og herð-
ar. Síðir hárskúfarnir á bógunum gerðu það
hlægilega líkt villimanni, sem býr sig und-
ir stríðsdans.
Gaynor virti ljónið fyrir sér með mestu
ánægju. Fallegra ljón hafði aldrei verið
sent yfir hafið. Hann sá fyrir sér í hugan-
um hrifna áhorfendur skoða þetta glæsilega
dýr í dýragarði. Þetta Ijón mundi auka orð-
stír hans. 1 1
Við hlið Ijónsins stóð maki þess, falleg
ung ljónjmja, tíguleg og liðug. Hún bar með
sér þennan blundandi kraft og mýkt, sem
er svo einkennandi fyrir hin stóru dýr af
kattarkyninu.
Hún einblíndi stöðugt á maka sinn. Gayn-
or þóttist merkja angist í svip hennar og
útliti. Karldýrið var sjúkt. Það lá á kviðn-
um með máttlausa fætur og öðru hvoru
rak það upp skerandi öskur, sem var bland-
að sársauka og úrræðaleysi.
Gaynor kom auga á stóran, dökkan blóð-
poll. Ljónið var alvarlega sært. Það var
svöðusár á öðru lærinu, og fóturinn virtist
brotinn. Á meðan Gaynor virti þetta fyrir
sér, rumdi stöðugt í ljónynjunni og hún
ýtti við maka sínum með trýninu. Hið særða
dýr svaraði strax með harðvítugri áreynslu,
setti út klærnar og reyndi að skríða áfram
í áttina til vatnsbólsins.
Ljónynjan stóð kyrr og horfði á. En and-
artaki seinna gafst maki hennar upp. Hann
grenjaði ámátlega. Það var auðséð, að hann
var örmagna af þorsta. Ljónynjan beið í
fimm mínútur, áður en hún byrjaði á ný
að ýta við honum. En í þetta skipti bar
það engan árangur. Hann lá kyrr og dró
þungt andann.
Hún greip þá í svíra hans og dró hann
áleiðis, en hann reyndi að dragnast áfram
með henni, emjandi og stynjandi. Og loks-
ins komust þau að vatninu með miklulrt
erfiðismunum.
Karlljónið drakk. 1 margar míriútul
svolgraði það í sig vatnið með breiðri tunf
unni. Síðan lét það höfuðið síga niðUI> a
milli framlappanna og gaf frá sér Pun®
andvarp. ,
Ljónynjan slökkti líka þorsta sínum. * ^
næst fór hún til maka síns og byrjaði 3
sleikja sár hans, hægt og varlega.
Gaynor lá grafkyrr og horfði á þetta
alh
frá felustað sínum. Hann var undrandi og
hrærður. Hann hafði orðið vitni að áhri a
mikilli sýn, í tunglskinsbjartri eyðimo
inni. Honum datt í hug, hvort mörg úþe
atvik ættu sér stað í lífi þessara villtu dýra
— atvik, sem maður hafði aldrei heyrt £e
ið um.
Þá kom veiðihugurinn aftur upp 1 ^°,n_
um. Hann ákvað að tryggja sér baeði dýr
in. Ljónynjan myndi ekki yfirgefa 111 a
sinn á meðan hann væri á lífi, og Það va
ekki ólíklegt að sár hans mundi groa.
Gaynor átti úr vöndu að ráða, hv ^
hann ætti að láta ljónynjuna graeða ^
maka síns eða hvort hann ætti sjálfur
gera það. Hann komst að þeirri niðurstö u'
að réttast væri að bíða og sjá hvað gerði® <
áður en hann tæki ákvörðun.
Ljónynjan reyndi nú hvað hún Sa>í a
fá maka sinn til þess að yfirgefa vatnsbo
Hún togaði í hann og ýtti við honum,^®^
hann svaraði með öskri, svo að undir
í klettunum. Hann langaði ekki að yfir£e^
vatnsbólið og dragnast áfram yfir f111 .
sléttuna. En ljónynjan virtist gera ser S1
fyrir því, að hann mætti ekki liggía
unz dagur rynni. í lágum vatnsbakkan
var hvilft skammt frá þeim, sem va^n
hafði myndað. Það var ekki góður e ^
staður fyrir þessi konunglegu dýr, en 1 _
gátu verið ánægð með hann undir þeS
kringumstæðum. ,
Ljónynjan dró karldýrið með ser 1
ina að hvilftinni, og um síðir komust þa
þangað og hið sárþjáða dýr gat hvílt S1
hvilftmU' en
Eftm
Gaynor reyndi að sjá inn í
það tókst ekki nema að litlu leyti.
hélt
skamma stund kom ljónynjan út og^ ^
upp með árfarveginum, augsýnilega 1
að bráð.
Gaynor lá hreyfingarlaus. Hann glZ
:kaðr
204 — HEIMILISBLAÐIÐ