Heimilisblaðið - 01.12.1958, Blaðsíða 23

Hugsið fyrst til þeirra.
sem á lífi eru —
Eftir
J. CHRISLER
Enn einu sinni las ég áletrunina á leg-
steini hans:
Það var fróun í handtaki hans
Og gæzka í hjarta hans
Manna kraup á kné til að taka umbúðir
utan af stórum blómvendi. „Ég hef það allt-
af á tilfinningunni, að hann hlægi að mér,
þegar ég geri þetta,“ sagði hún. „Manstu,
hvernig hann var vanur að hnykla vinstri
augabrúnina, þegar honum fannst eitthvað
skoplegt?“
„Eða þegar hann varð undrandi,“ bætti
við.
Það var óvenjulega milt veður þetta að-
fangadagskvöld. Himininn var heiður og
blár. Það hafði einmitt verið svona veður
daginn sem hann og ég höfðum setið sam-
an. úti á svölum, og hann sagði allt í einu:
„Við ættum heldur að ræða um tilhögun við
útför mína. Það er alltaf bezt að hafa slíka
bluti í lagi.“
Það fór alltaf hrollur um mig, þegar ég
núnntist útlits hægri handar hans, sem lá
breyfingarlaus og máttlaus — þessi hendi,
sem hafði handleikið skurðhnífinn svo ör-
ugglega óteljandi sinnum . ..
„Hugsaðu þér“ — mamma var að hag-
ræða blómunum — „ég get blátt áfram
beyrt hann segja: „Því ertu eiginlega að
bessu, mamma? Ertu strax búin að gleyma,
bvað okkur talaðist til? Að miklum vand-
ræðum hér á jörðu væri hægt að afstýra,
ef við mennirnir vildum fyrst og fremst
bugsa til þeirra, sem lifandi eru — ef við
vddum beina allri þeirri ást, sem við ber-
Urn í brjósti til þeirra dánu, í stað þess til
beirra, sem lifandi eru . . .“
Hún stóð á fætur og settist á steinbekk-
mn. „Hvað var það nú aftur, sem hann hét
— litli drengurinn, sem hann var að tala
við úti á þjóðveginum síðasta aðfangadags-
kvöld?“
„Sören hét hann.“
„Já, Sören. Manstu, þegar pabbi kom þjót-
andi inn um dyrnar og kallaði: „Fram með
pyngjurnar ykkar, bæði tvö, og komið með
dálítið af peningum!“ Honum var svo mikið
niðri fyrir, að hann gleymdi alveg að spyrja,
hvort nokkrar símahringingar hefðu verið
um morguninn. Mamma brosti daufu brosi
við endurminninguna. „Og ég varð að segja
honum, að komið hefði slæmt botnlangatil-
felli í sjúkrahúsið og hann yrði að vera
reiðubúinn innan klukkustundar. Hann leit
út eins og barn, sem hafði glatað eftirlætis-
leikfanginu sínu.“
Ég man það greinilega. Við mamma vor-
um einmitt að ljúka við að skreyta jólatréð.
„Ég skal biðja Maríu að útbúa fyrir þig
tebolla,“ sagði mamma um leið og hún gekk
fram í eldhúsið, „um leið og þú skiptir um
föt.“
„Já, en hvað þá um Sören?“ sagði pabbi
æstur.
„Hvaða Sören er þetta?“ spurði ég.
„Lítill snáði, sem ég tók upp í á þjóðveg-
inum og ók til bæjarins. Aumingja drengur-
inn, hann var á leið til bæjarins til að selja
eina krukku af jarðaberjasultu, svo að hann
gæti keypt eitthvað fyrir litlu systur sína
og litla bræður.“ Pabbi stakk hendinni í
frakkavasann og hélt á lofti stórri sultu-
krukku.
„Ég keypti hana fyrir fimm krónur —
og drengurinn var alveg að rifna af hrifn-
ingu. Hann hafði búizt við að fá í mesta lagi
2 krónur fyrir hana. En ég sagði honum, að
jarðarber væru mjög dýr um þetta leyti
árs, og svo spurði ég hann, hvar hann byggi.
Það er ekki svo ýkjalangt þangað, ég hafði
hugsað mér að fara þangað seinna í dag
með eitthvað af mat og leikföngum. Heyrið
þið mig, hvað er þetta með peningana . . . ?“
Við mamma áttum 42 krónur í samein-
ingu. „Verzlanimar loka rétt strax,“ sagði
ég við hann. „Þú verður að koma út úr þér,
hvað þú hefur hugsað þér að gefa þeim.“
Það tók hann ekki margar sekúndur að
skrifa upp lista: „Náið í eina gæs, rauðkál
og sveskjur . . . súkkulaði og hnetur .. . hrís-
grjón og nokkrar möndlur . . . fullt af knöll-
HEIMILISBLAÐIÐ — 235