Heimilisblaðið - 01.12.1958, Blaðsíða 24

tim ... og kaupið síðan jóíatré fyrir afgang-
• U
mn.
Við mamma brostum. Pappi hafði aldrei
haft neinn skilning á peningum.
Kaupmaðurinn var að loka, þegar ég lagði
reiðhjóli mínu fyrir utan búðina. Hann
maldaði í móinn, en hleypti mér þó inn. Ég
keypti rauðkál, sveskjur, súkkulaði, hnetur,
knöll, hrísgrjón og lítið jólatré. En kaup-
maðurinn var nýbúinn að selja síðustu gæs-
ina sína. Þá þegar vissi ég, hvað yrði um
stóru gæsina okkar, sem þegar var komin
inn í ofninn.
„Ég verð þá í staðinn að fá stóra dós af
fleskinu," sagði ég við kaupmanninn.
Þegar ég kom heim átti ég í miklu stríði
við hinn trygga, gamla húsálf okkar.
„Ætlarðu að segja mér,“ sagði hún með
hendurnar á mjöðmunum, „að þú hafir hugs-
að þér, að læknirinn fái leyfi til að gefa
okkar yndislegu gæs, sem ég hef fyllt með
eplum og sveskjum og alls konar góðgæti.
Nei, komdu þér út úr mínu eldhúsi,“ hélt
hún áfram, „þá skal ég sjálf athuga, hvað er
hægt að gera úr þessum dósamat.“
Þegar pabbi kom heim eftir skurðaðgerð-
ina, fórum við þangað, sem Sören átti heima.
1 aftursætinu lá gæsin okkar, og bifreiðin
var full af matvælum og öllum þeim leik-
föngum, sem pabbi hafði getað komizt yfir.
Það var ekki hlaupið að því — fyrst varð
ég að skýra fyrir þremur litlu bræðrum mín-
um, að við værum neyddir til að fara burtu
eins og eina klukkustund, og síðan læddist
pabbi upp í barnaherbergið og fyllti fangið
af leikföngum þeirra.
„Börnin fá hvort eð er svo mikið í kvöld,“
sagði hann og brosti afsakandi.
Þá stóð hann kyrr andartak hugsi. —
„Heyrðu — hvað með litlu systur hans Sör-
ens?“ sagði hann. „Er engin einasta brúða
til í húsinu?“
Eg hafði óttazt þetta. Inni í herbergi
minu lá dýrmæt brúða í hollenzkum þjóð-
búningi, sem ég hafði keypt til að gefa beztu
vinkonu minni, en ekki farið með ennþá. Ég
hafði pakkað henni vandlega í fallegan jóla-
pappír, og ... en ég gat ekki staðizt pabba.
„Taktu hana bara,“ sagði ég.
Við numum staðar fyrir utan lítið hús,
þar sem Sören bjó, og gægðumst inn um
sprungnar rúðurnar. Inni í fátæklegri stof-
unni sat eiliieg og útsiitin kona með ífti
bam í kjölttmni; á gólfinu lágu tveir drengir
og lítil telpa og léku sér að kubbum. ^ar
var ekkert jólatré, ekkert logandi ljos '
ekkert, sem gaf til kynna, að það væri að-
fangadagskvöld. Þá barði pabbi að dyrumi
og við gengum inn. Sören gekk óttaslegin11
á móti okkur. ((
„Viljið þér þá ekki jarðaberjasultuna?
spurði hann skjálfandi röddu.
„Þetta er bezta jarðaberjasulta, sena vi
höfum nokkru sinni átt!“ flýtti hann sér a
svara. Ég var svo hrærður, að lá við a
drægi allan mátt úr mér, en ég reyndi a
leyna því og sagði glaðlega við hina dreng"
ina, hvort þeir gætu ekki hjálpað mér V1
að bera nokkuð inn, sem væri úti í bifneið-
inni?“
Þeir komu út — stóðu grafkyrrir og ráku
upp stór augu, þegar þeir sáu öll leikföng111;
Loks fékk annar þeirra málið og hvíslað1
frá sér numinn að pabba: „Ert þú jólasveinn-
inn?“
Pabbi hnyklaði vinstri augabrúnina. ,>^®(
— ég er bara einn aðstoðarmanna hansi
sagði hann. „Skilurðu, sleði jólasveinsins
brotnaði rétt fyrir utan hús mitt — og
lofaði að aðstoða hann ...“
—x—
„Hvað greiddum við fyrir þessi bloixi'
spurði mamma hljóðlátlega.
„Það voru víst fjórtán krónur," svarað1
ég, næstum því afsakandi. „Blóm eru sV°
dýr um þetta leyti árs.“
„Ég sit hér og verð alveg undrandi,“ sagð1
mamma. Þá fór hún að líta í pyngju sina-
„Ég á nítján krónur og 45 aura — hve xnik1
átt þú?“
Ég taldi lausafé mitt — tólf krónur
20 aura.
„Þá eigum við rúmar 30 krónur.“
Mamma var þegar lögð af stað út nr
kirkjugarðinum. „Heldurðu ekki, að Sören>
og fjölskylda hans búi á sama stað?“
„Við getum að minnsta kosti fljótlega
athugað það,“ svaraði ég.
236 — HEIMILISBLAÐIÐ