Heimilisblaðið - 01.12.1958, Blaðsíða 28

Dornford Yates:
Vilji örlaganna
Framhaldssaga
10
XXI. kafli.
Katrín var alveg róleg, hún var ef til vill
langrólegust af þeim öllum, og það benti til
þess, að óhætt væri að segja henni sannleik-
ann.
Það var auðvitað ábyrgðarhluti að segja
ungri, vel menntaðri stúlku, sem komin var
af góðri fjölskyldu, að hún hefði í þrjú ár
verið mjög umtalað glæpakvendi, en eftir
nánari umhugsun ákváðu þau að gera það.
Sama kvöldið og þau komu heim frá
Brooch, sagði Tómas henni allt. Hann sagði
henni hennar eigin sögu, eins og hann hafði
heyrt hana af vörum hennar, og hann þagði
ekki yfir neinu, heldur sagði henni allt frá
upphafi til enda. I annað skipti þennan dag
tók hún fram bréfið, sem Mansel hafði feng-
ið frá Scotland Yard, og las það, og allan
tímann, meðan Tómas talaði, einblíndi hún
á hann.
>>Nú skil ég þetta allt,“ sagði hún að lok-
um> >>°g ég skil, að mér ber að vera mjög
þakklát. Ég stend í hræðilegri þakkarskuld
við — við ykkur öll.“
,,Ef þér viljið greiða fyrir hjálpina,“ sagði
Mansel, ,,þá er það heimilt.
„Hvernig ætti ég nokkru sinni að geta
það?“
,,Með því að bjóða mér til Cardinal —
einhvern tímann. Ég hef áhuga fyrir öllum
ævintýrahöllum, sem eru umgirtar hávöxn-
um skógi.“
Katrín sneri sér að Lillu. „Viljið þér koma
með?“ spurði hún.
„Já, með ánægju.“
„Það er ágætt, þá getum við farið í könn-
unarferð saman. Kannski að Marteinn og
Tómas vilji vera leiðsogumenn okkar?“ Hún
stóð á fætur. „Nú verð ég að komast í hátt-
inn.“
Tómas opnaði dyrnar fyrir henni og Lillu>
en Katrín nam staðar fyrir framan hann og
horfði í augu hans.
„Góða nótt, Tómas, og margfaldar þakk-
ir.“
Tómasi tókst að brosa.
„Sofðu vel, Katrín.“
Hún rétti honum höndina.
„Mér þykir þetta svo leitt,“ sagði hún.
„Gefðu mér dálítinn tíma. En þú skalt ekki
láta þér finnast þú vera bundinn af heiti
þínu við mig. Hvernig sem allt fer, get ég
ekki afborið þá umhugsun, að þú sért skuld-
bundinn loforði, sem ég sjálf hef gleymt, að
þú hafir gefið mér.“
Næstu dagar voru þeir átakanlegustu, sem
Tómas hafði nokkru sinni upplifað.
Hann ákvað að draga sig í hlé og fara
burt, en Katrín bað hann að vera.
„Mér finnst það hljóti að vera svo óþægi"
legt fyrir þig,“ sagði Tómas.
„Ég skal vissulega láta þig vita, þegar
mér finnst nærvera þín vera óþægileg fyrir
mig.“
„Lofaðu mér því,“ sagði Tómas.
„Því lofa ég.“
Þetta var allt annað en auðvelt fyrir
Tómas. Mótsetningin milli þess, sem áður
var og nú, stóð eins og rýtingur gegnum
hjarta hans. Hún hafði elskað hann, eins
og hann hana. Nú stóð hann einn eftir —
hún hafði verið tekin frá honum.
Hún gerði sitt bezta til að draga úr sárs-
auka hans. Enginn gat verið blíðari og skiln-
ingsríkari en hún — en þurr brauðsneið er
lélegt viðurværi, þegar maður er vanur alls'
nægtum.
Dag nokkurn að afloknum kvöldverði>
þegar Katrín og Tómas gengu saman á svöl'
unum, tók hún allt í einu undir hendi hans
og sagði lágum rómi:
»Ég fer til Cardinal, Tómas. Ég vil gjarn-
an sjá þann stað. En mér finnst ég þurfa aó
hafa einhvern kunnugan fylgdarmann, þegar
ég kem þangað. Ég veit hvorki hvar herbergi
mitt er né hver er Konráð og hver Jósep —
Tómas, „ég er að' reyna að útvega mér aðra
„Við Marteinn förum með þér,“ sagði
Tómas, „ég er a ðreyna að útvega mér aðra
240 — HEIMILISBLAÐIÐ