Heimilisblaðið - 01.12.1958, Blaðsíða 29

bifreið, og ef þú viít, skal ég aka okkur
þremur þangað. En hvað þá um Lillu og
bróður hennar?“
„Þau geta ekki komizt fyrr en í október,
og ég get ekki beðið svo lengi með að sjá
staðinn. Þar að auki get ég ekki leikið hús-
ráðanda, þegar ég þekki ekki húsið.“
„Ágætt,“ sagði Tómas. „Ég fæ bifreiðina
á föstudaginn. Hvenær vilt þú leggja af
stað?“
„Á föstudagskvöldið. En ég vil helzt, að
Marteinn fari með lestinni.“
Tómas hleypti brúnum.
„Já, en . . . en hvers vegna?“
„Vegna þess að ég vil gjarnan vera heilan
dag alein með þér. Heilan dag. Hann getur
komið með lestinni frá París, þú sagðir, að
hún kæmi tii Cruiser klukkan 9 um kvöldið.“
„Já,“ sagði Tómas, „það var lestin, sem
hann kom með síðast. Ef við gistum í Nev-
ers, verðum við þar um hádegi.“
„Það er of seint,“ sagði Katrín. „Ég vil
vera heilan dag með þér. Við verðum að vera
komin þangað snemma um morguninn.
Hvers vegna getum við ekki ekið um nótt-
ina, þá erum við þar um sjöleytið?“
Tómas hló.
„Alveg eins og síðast? Og þar að auki
aftur á sunnudagsmorgni, þegar .. .“
Hún þagnaði allt í einu.
„Var það á sunnudegi?11 spurði hún.
Hann sneri höfðinu og horfði á hana.
„Þú veizt þó vel, að það var á sunnudegi,
— og ég get ekki látið það eftir þér, sem
þú biður mig um.“
Hún nam staðar og lagði höndina á öxl
hans.
„Ég bið þig um það, Tómas.“
Hann hristi höfuðið.
„Mín vegna, Tómas. Viltu ekki að ég fái
minnið aftur?“
„Nei,“ sagði Tómas. „Ég vona, að þú fáir
það aldrei aftur, og ég vil ekki stuðla að því.
Það gæti auðveldlega átt sér stað, ef við
færum aftur saman þessa ökuferð til Card-
inal. Það vil ég ekki.“
„Mér finnst einkennilegt, að þú skulir
segja, að þú viljir ekki, að ég fái minnið aft-
ur.“
„Það er líka ef til vill einkennilegt. En
þannig er það. Mér er alvara. Ég er orðinn
þeirrar skoðunar, að minnistap þitt hafi
grætt hjartasár þín. Ég held nefnilega, að
það, sem þú hefur upplifað, hafi skilið eftir
djúpt sár í sálu þinni, og ég er nokkurn veg-
inn viss um, að það hefði aldrei gróið um
heilt meðan þér hefði verið allt það í minni.
Þess vegna held ég, að minnistap þitt hafi í
raun og veru orðið þér til mikillar blessun-
ar. Náttúran hefur gefið þér mikla gjöf,
Katrín. Heldur þú, að ég vilji stuðla að því
að ræna þig henni?“
Hún lét hönd sína falla af öxl hans.
„Þú hefur ef til vill rétt fyrir þér,“ sagði
hún. „Eigum við að fara inn?“
Tómas fylgdi henni eftir inn í húsið, og
hjarta hans var þungt sem blý.
Tómas og Katrin lögðu af stað í bifreið á
föstudagskvöldið, en Marteinn fór með lest-
inni.
Tómas áleit ekki, að Katrín myndi fá
minnið aftur við að sjá Cardinal. Hins vegar
myndi endursögn atburðarásarinnar og
endurupplifun vissra atvika getað orðið
hættuleg. Gleymskan hafði gert það að verk-
um, sem gleymska ein megnar að gera, og
þau voru öll komin að þeirri niðurstöðu með
tilliti til Katrínar, að það yrði örlagaríkt fyr-
ir hana, ef hún fengi minnið aftur.
En þrátt fyrir allt var ekki hægt að kom-
ast hjá því, að viss atvik endurtækju sig að
vissu leyti. Katrín hafði gert innkaup með
Lillu fyrir ferðina, og það var einkennilegt
að veita því athygli, að hún vildi einnig nú
þá sömu hluti, sem höfðu fallið henni í geð
áður. Síðari hluta mánudagsins sat hún
ásamt Tómasi úti á akri undir linditré. Þau
höfðu nýlokið snæðingi, bifreiðina höfðu
þau skilið eftir spölkom í burtu, og Katrín
var næstum nákvæmlega eins klædd og í
fyrsta skipti sem Tómas sá hana — í skyrtu-
blússu, vel saumuðum síðbuxum og með
marglita skýlu yfir kastaníubrúnum lokk-
unum. Hún sat og hallaði sér á aðra hliðina,
studdi sig við aðra hendina og með stórt
landabréf útbreitt fyrir framan sig.
„Þú ert mjög gætinn,“ sagði hún. „Við
höfum tekið á okkur stóran krók.“
Tómas yppti öxlum. Þó öll heimsins gæði
hefðu verið í boði hefði hann aldrei ekið
sömu leið og síðast, þegar þau óku til Car-
dinal.
„Ég er nú ekki svo kunnugur,“ sagði hann.
HEIMILISBLAÐIÐ — 241