Heimilisblaðið - 01.12.1958, Blaðsíða 30
„Vertu heldur heiðaríegur," sagði Katrín.
„Þú vilt ekki, að við komum til hallarinnar,
fyrr en myrkt er orðið.“
„Þú ert alltof skörp,“ sagði hann.
Hún var þrjózk á svip. „Það er ekki fallegt
af þér,“ sagði hún. „Ég hefði svo gjarnan
viljað sjá höllina frá þessari rauf í skógar-
þykkninu, sem þú sagðir mér frá.“
„Við getum farið þangað á morgun.“
„Ég vil endilega sjá hana í dag.“
„Já, það heyri ég,“ sagði Tómas. „En mér
þykir það leitt.“ Katrín leit á armbandsúr
sitt.
„Klukkan er aðeins hálf-þrjú. Við getum
alveg náð því.“
„Gerðu það fyrir mig að biðja mig ekki
um það, Katrín,“ sagði Tómas. „Ég vil helzt
ekki gera það.“
Katrín stökk á fætur.
„Já, en ég krefst þess, Tómas. Ég hef
búizt við því. Ég óska að sjá heimili mitt í
dag, áður en dimmir. Og ef þú vilt, getum
við alveg náð því. Ef þú vilt það ekki — já,
þá er öðru máli að gegna. En ef þú neitar
mér um þessa gleði . . .“
„Haltu áfram,“ sagði Tómas. „Hvað þá?“
„Þá veit ég hvernig ég á að hegða mér.“
Þau þögðu bæði tvö, og þögnin var dálítið
þvingandi.
Þangað til nú hafði farið svo prýðilega á
með þeim. Tómas hafði oftar en einu sinni
fengið þá tilfinningu, að vingjarnleiki henn-
ar við hann væri annað og meira en með-
aumkvun. En hann þorði ekki að verða við
ósk hennar. Það var ekki aðeins af því að
þetta væru tómir duttlungar í henni, heldur
af því að það var beinlínis hættulegt. Það
að sjá höllina frá raufinni í skógarþykkninu
gat haft örlagarík áhrif á hana. Hún gat allt
í einu munað allt, sem skeð hafði, og það
var sama og hyldýpi opnaðist frammi fyrir
henni.
Augnablik hikaði Tómas. Freistingin til
að gera henni til geðs var sterk. En þá varð
honum ljóst, að þegar svo mikið væri í húfi,
mætti ekki tefla á neina tvísýnu. Það var
um velferð Katrínar að ræða. Hún mátti
halda hvað hún vildi, hann gat ekki stofnað
henni í slíka hættu. Hann myndi ásaka sig
fyrir það, það sem hann ætti eftir ólifað, ef
hann sæi aftur lífsgleði hennar slokkna og
myrkur færast yfir sál hennar, eftir að
gÍeymskan hafði svo giftusamlega létt hmm
þjakandi byrði minninganna af herðum henn-
ar.
„Mér þykir það leitt,“ sagði hann rólegur.
„En ég held það sé bezt að við bíðum, þang-
að til að dimmt er orðið.“
Hún kinnkaði kolli á sinn stuttaralega og
sérkennilega hátt og settist niður aftur.
„Já, þá höfum við nógan tíma,“ var allt
og sumt sem hún sagði.
Þau komu til haliarinnar enn seinna en
þau höfðu búizt við, því að það sprakk á
leiðinni, og það var ekki hlaupið að því að
skipta um hjól í myrkri. Katrín hjálpaði hon-
um vel með því að kveikja á hverri eldspyt-
unni á fætur annarri, en það leið upp undir
klukkustund, áður en varahjólið var kom-
ið á.
Klukkan var um ellefu, þegar þau foru
fram hjá þeim frægu vegamótum og óku
inn í skóginn.
„Nú erum við bráðum komin,“ sagði
Tómas.
„Það er ánægjulegt."
Þau óku niður brekkuna, þar sem bifreið
Shamers hafði einu sinni staðið í björtu báli,
þau óku gegnum sofandi héruð og yfir gömln,
gráu brúna, áfram upp í gegnum þorpið og
að heimkeyrslunni. Tómas gaf merki með
flautunni, og þau óku hægt í hlað.
Jósef var komin að bifreiðinni, áður en
hún hafði numið staðar.
„Gott kvöld, Jósef,“ sagði Tómas. „Jseja>
þá erum við komin.“
Unga manninum var mikið niðri fyrir’
og Tómas gat ekki skilið, hvað hann sagði-
Hann sneri sér að Katrínu.
„Viltu þýða það fyrir mig?“
„Hann segir, að þeir hafi eldrei efazt u®,
að ég myndi koma aftur. Hann segir, að
hann og Konráð hafi vitað, að þú myndir
bjarga mér og flytja mig aftur heim.“
Jósef opnaði bílhurðina, og Katrín steig
út. Tómas fylgdi á eftir.
„Hvar í ósköpunum er Marteinn?“ sagði
hann og þeytti flautuna.
Katrín sagði eitthvað við Jósef.
„Marteinn er ekki hérna,“ svaraði hun
Tómasi. „Jósef segir, að hann hafi fengió
skeyti í dag og farið samstundis. Það var fra
París. Hann bað Jósef að afsaka og sagðist
242 — HEIMILISBLAÐIÐ