Heimilisblaðið - 01.12.1958, Blaðsíða 32

„Hvert á hann að senda það?“
,,Það veit ég ekki eins og er. Ef til vill til
Carcassonne. En ég skrifa honum um það.“
,,Þú heldur áfram að ferðast í leyfi þínu?“
,,Já, því ekki það?“ sagði Tómas. ,,Ég á
ekki að mæta aftur í skrifstofunni fyrr en
síðast í næsta mánuði.“
„Var það þess vegna sem þú fékkst þér
nýja bifreið?"
„Nei,“ sagði hann, „það var það nú ekki.
En hvað um það úr því sem komið er?“
Hún svaraði engu, og skömmu síðar lyfti
Tómas handleggnum upp í birtuna til að sjá
á armbandsúr sitt. Klukkan var hálf eitt.
„Hamingjan hjálpi mér,“ sagði hann, „mig
óraði ekki fyrir að væri orðið svo framorð-
ið.“ Hann drakk koníak sitt og stóð á fætur.
„Þú verður að fara til hvílu nú. Ég get alveg
séð um mig.“
„Þú mátt ekki fara nú,“ sagði hún. „Bíddu
í fimm mínútur, ég þarf að segja þér dálítið.“
Hún stóð á fætur og gekk út að handrið-
inu. Tómas gekk hægt á eftir, og hún sneri
sér að honum.
„Mér varð nokkuð ófyrirgefanlegt á í dag,“
sagði hún. „Ég hef enga aðra afsökun fyrir
því en þá, að ég er kona, og þegar um er að
ræða hjartans mál hættir konum til að gera
ýmislegt ófyrirgefanlegt. Fyrir fáum dög-
um,“ hélt hún áfram, „hafnaði maður, sem
er ástfanginn í mér, kjörnu tækifæri til að
ég yrði ástfangin í honum, einungis af þeim
ástæðum, að hann hélt, að það myndi hafa
skaðvænleg áhrif á mig. Það er sjaldgæf ást
og ekki einskis virði. Það er varla um eitt
slíkt tilfelli að ræða af fimmtíu þúsund. Og
svo í dag af eintómri fyrirtekt, ákvað ég, að
reyna hann enn betur.
Og við vitum bæði, hvernig það fór. Hann
stóðst raunina. Og ef þér er nokkur huggun
að vita það, ætla ég að segja þér, að mér
hefur aldrei fyrr fundizt ég vera jafnlítils
virði. Sigur minn fékk mér engrar gleði. Mér
fannst eins og ég hefði slegið tryggan hund.
Og þetta er allt, sem ég hef að segja —
að því undanskildu, að ef þú vilt mig, skal
ég gera mitt bezta til að reynast þér góð
kona.“
Tómas lagði hendurnar aftur fyrir bak.
„Ég segi kærar þakkir,“ sagði hann hinn
rólegasti. „Það er óvíst, að mér verði nokk-
um tímann sýndur annar eins heiður. En ég
get ekki gengið að því, Katrín, og ég skal
segja þér hvers vegna. Þú heldur, að þú elsk-
ir mig, vina mín, en ég elska þig af öllu
hjarta. Þú elskar aðeins auðsveipni mma,
það er af því að þú heldur, að ég leggi mig
allan í sölurnar fyrir þig, að þú vilt launa
mér það. Það er mjög fallegt af þér, en ég
kæri mig ekki um það. Ég vil heldur fá einn
af hönzkum þínum, því að hann er raun-
verulegur. Þú skilur, ég get ekki látið mer
nægja neitt hálft í þessum efnum, það er
þess vegna sem ég fer í kvöld.“
Hún hafði staðið og horft niður fyrir sig,
meðan hún talaði. Nú leit hún allt í einu upP
— með svip, sem hann hafði aldrei fyrr séð
í andliti hennar.
„Ég á engan hanzka,“ sagði hún. „En her
er bréfsnepill. Þú hefur ef til vill áhuga á
því, sem stendur á honum.“
Tómas tók bréfið og gekk að borðinu, þar
sem stóð logandi lampi.
Bréfmiðinn var skeyti — það var þetta
skeyti, sem Marteinn hafði veitt viðtöku
hérna í höllinni fyrr um daginn.
„Verið svo góður að fara, áður en við
komum. Haldið um mig, hvað þér viljjð,
en ég vil hafa hann alveg út af fyrir rrug-
Katrín.'
Hann leit upp og mætti augnaráði hennar.
„Katrín," stundi hann. „Ástin mín —- ást'
in mín —“
Og þau féllust í faðmlög.
„Elsku kjáninn minn,“ hvíslaði hún og
greip báðum höndum um andlit hans. ,,E§>
hef beðið eftir þessari stundu í heila viku.
„Ég varð þó fyrst og fremst að taka tillit
til þín, vina mín.“
„En nú skilurðu, hvað þetta hefur ver*
erfitt fyrir mig,“ hló hún. „Ég varð þó a
vinna þig. Þú varst orðinn f jarlægur mér og
ég varð að byrja alveg á byrjuninni.“
Hann þrýsti henni að sér.
„Segðu mér eitt,“ sagði hann. „Hvenær
vannstu mig?“
„Viltu vita sannleikann?" spurði Katrm
og kastaði til höfðinu.
„Auðvitað."
„Daginn, sem kvikfjárreksturinn skil i
okkur á götunni í Brooch.“
Endir.
244 — HEIMILISBLAÐIÐ