Heimilisblaðið - 01.12.1958, Blaðsíða 36

Flestum mundi þykja óþægilegt að lesa í þessum
líkamsstellingum. Stúlka sú, sem á myndinni sést,
heitir Helga Dudsinski og er þýzk skautadrottning.
Hún Ies hlöðin meðan hún iðkar morgunleikfimi.
Og nú stóð i'g hér á markaSstorginu. ÞaS
var miklu minna en í minningu minni. Húsin
voru grárri og lœgri. Ég vissi ekki hvaS ég
œtti aS gera viS blómvöndinn. Og ég vissi
ekki hvert ég átti aS fara.
FyrirferSarmikill langferSabíll ók makinda-
lega fyrir liorniS. Hvenœr liöfSum viS sezt
upp í langferSabílinn fyrir framan pósthús-
iS? Á sjötta eSa sjöunda degi sumarleyfis
míns?
Hvar stigum viS úr lionum. Ég er búinn aS
gleyma nafni staSarins. Ég man aSeins aS þar
var lítiS kaffihús. / ganginum voru alls staS-
ar skot rneS gömlum járnbrynjum og fánum.
Þar talaSi ég í fyrsta skipti um sameigin-
lega framtíS okkar. Ég sagSist œtla aS verSa
arkítekt, og teiknaSi á gömul umslög fram-
hliSar tilvonandi bygginga minna. ÞaS voru
djarfar hugmyndir, og augu þín IjómuSu.
Seinna fyrirvarS ég mig. Ég fyrirvarS mig
vegna liinna stóru orSa minna, þegar örlög-
in urSu mér andstœS, og ég varS ekki annaS
en óbrotinn byggingameistari. Bréfum þín-
um svaraSi ég ekki lengur.
Ég gekk um hina litlu borg og leitaSi þín.
Lengi stóS ég undir gluggum hússins, þar sem
þú hafSir búiS, og þar sem nú bjuggu aSrir.
Ég leitaSi upp hvern staS og livert torg, setn
viS liöfSum gengiS um saman. ÞaS var fariS
aS rökkva, og ég fann þaS œ betur, aS ég
mundi ekki finna þig. Jafnvel þótt ég fyndi
þig, þá fyndi ég ekki þig og ekki mig. Hvor-
ugt okkar — frá liSnum dögum.
ÞaS var fariS aS kveikja Ijósin í húsunutn,
og ég mœtti manninum, sem kveikti gasljós-
in. Enn var til maSur í litla bamum, sem
kveikti gasljósin, maSur sem bar stöng urn
öxl sér, meS bláum, blaktandi loga. Á okk-
ar tímum var þaS mjög gamall maSur, og enn
var þaS gamall maSur.
Ég gekk til baka aS brautarstöSinni. Nœsta
lest átti ekki aS fara fyrr en eftir klukkutínia.
HurSin inn í biSsalinn var meS ísettum rúS-
um, og nú, þegar ég var búinn aS gefast upp>
sá ég þig. Þú sazt í horninu þar sem viS vor-
um vön aS sitja, á sama stólnum sem þú hafS-
ir setiS á síSustu samverustundir okkar. Þu
hafSir víst setiS þar lengi, í þeirri von urn
aS þarna myndi ég leita þín og hvergi ann-
arsstaSar.
Þú hafSir varla breytzt. ÞaS var ennþa
sama andlitiS og áSur, sem ég nú sá, þaS nar
svo nákvœmlega sama andlitiS, aS ég hrökk
viS.
ÞaS var ennþá þitt andlit,.á sama hátt og
landslag altaf verSur liiS sama: á morgnana,
um hádegiS og á kvöldin — í rigningu, sól og
snjó. FyrirgefSu mér samlíkinguna! Ég hafSi
kynnzt þessu landslagi í fyrstu geislum morg’
unsins og fann nú þetta sama landslag í-fullÁ
birtu hádegisins. Ég hafSi þekkt unga stúlku■
Ekki þroskaSa konu.
Þú leizt upp, ég steig snögglega tvö skref
til hliSar. Ég veit ekki hvers vegna ég gerSi
þaS. Kannski ivtlaSi ég aS safna kröftum■
Má vera aS ég hefSi þá samt gengiS til þiu-
En þá leit ég sjálfan mig í hinni ávölu rúSu
á framhliS sjálfsala. Ég setti seinlega upp huH
minn.
Ég sá gisiS hár mitt, sá augu mín, svolítiS
bólgin bak viS gleraugun. Ég sá munn minn,
varirnar voru orSnar þunnar og enniS var
meS djúpum hrukkum. Og ég sá aS þessi feT'
tugi maSur, átti ekki lengur neitt sameigin-
legt meS unglingi þeim, sem þú beiSst eftir.
Ég sá hvernig þaS mundi verSa: Augu
þín, þreifandi, leitandi og aS lokum mundi
Ijómi þeirra deyja út. Samtal okkar þvingaS
og kœti okkar þvinguS.
248 — HEIMILISBLAÐIÐ