Heimilisblaðið - 01.01.1961, Blaðsíða 11

Hróp hans hljómaði fjarska annarlega í
Pettri þokunni. Það var eins og hún svelgdi
róPið. Og enginn svaraði kalli hans.
Hann tók aftur á rás. Nú var þokan
°rðin svo þétt, að hann sá varla faðms-
ePgd fram fyrir sig. „Ha-a-a-alló!“ hróp-
.'‘ hann enn einu sinni — og í fjórða
Slnn- En ekki kom svar.
»Hg hlýt þó bráðum að vera kominn ...“
. Setningunni lauk með skerandi neyðar-
°Pi. Pramundan honum blasti við kolsvört
lePd. Hann kom því ekki við að stöðva
Sl£ á skriðinu — og vökin var margra
meHa breið ...
, ^egar Kaj skaut upp úr kafinu, greip
,ar*n andann á lofti og reyndi að krafla
Slg áfram, jafnframt því sem hann hróp-
aJ a hjálp. Hann hrópaði hvað eftir ann-
af lífs og sálar kröftum og reyndi með
setni að komast aftur upp á ísinn. En sú
^1 l’aun mistókst hvað eftir annað. Og
ann fann hvernig kuldinn smaug inn í
erg og bein. Hendur hans og fætur urðu
^sturn tilfinningalausir ...
. HpPi á ströndinni voru hinir drengirn-
r búnir að taka af sér skautana.
s »Skyldi hann Kaj vera farinn heim?“
d&oi einn þejrra Upp úr þurru.
”Já, ætli það ekki,“ svaraði annar.
láf'er sk^ýtið að fara svona án þess að
a rnann vita,“ sagði þá sá fyrri. „Hann
tr v°nandi ekki úti á sínum í þessari þoku.
ann gæti villzt.“
þ sömu andrá birtist svartur hunds-
s Us 1 þéttri þokunni. Palli laumaðist
eypulegur og hræddur í átt til drengj-
na, frá einum til annars. Er hann hafði
, rgið þannig milli þeirra allra, hristi
ej n kollinn raunamæddur, og það var
»v.f| hann vildi spyrja: „Er hann ekki
ykkur?“
Ur’i’<?arna er hundkvikindið kominn aft-
búi ^Uaði einn þeirra. „Þá er Kaj ekki
gernn(að skila sér. Hvað eigum við að
UnVVið verðum strax að gera fiskimönn-
firA^1 aðvart; þeir þekkja bezt til úti á
- ,°lnum -------- — *—• « — -•—
be:
i svona veðri,“ svaraði einn
ll?a; »Ég fer strax af stað.‘
Jáðu hundinn!“ hrópaði einn þeirra.
ElMlLlSBLAÐIÐ
Allir litu á Palla. Hann stóð í fjöruborð-
inu og nasaði út í loftið; síðan lagði
hann af stað út á ísinn og ílfraði hátt og
ámátlega.
„Hann hefur fengið veður af honum.
Strax út á ísinn! Ég stend spölkorn frá
landi. Þú, Einar, ferð dálítið lengra út,
svo við getum kallað hvor til annars. Og
þú, Viggó, hleypur enn lengra í sömu átt
og hundurinn. Á þennan hátt getum við
komizt vænan spöl út á ísinn, án þess að
missa sambandi við land.“
Það var Þorbjörn, þrettán ára, ljós-
hærður hnokki, sem tók að sér forustuna.
Og andartaki síðar voru þeir teknir til.. .
„Hjálp! Hjálp!...“
Kaj reyndi enn einu sinni að hrópa á
hjálp. Hann læsti kuldaloppnum fingrun-
um í kalda ísröndina. En — hann hafði
varla nokkra von lengur um það, að sér
bærist hjálp. — En hvað var þetta? Var
einhver að koma þarna ? ...
„Palli! Ert það þú ? — En ekki getur
þú dregið mig upp!“
Kaj náði taki á hálsólinni hans, og von-
arneisti tendraðist í brjósti hans, þrátt
fyrir allt. „Dragðu mig, Palli! Kipptu í!“
En hundurinn settist og sat sem fast-
ast. „Heyrirðu það, Palli, — dragðu mig
upp!“
Palli, Palli, dragðu mig upp.
Jú, Palli hafði skilið hvað hann sagði.
Hann spyrnti fótum í ísinn og hallaði sér
aftur á bak. Kaj hélt dauðahaldi í háls-
band hans. „Kipptu í, Palli!“ stundi
hann. Palli læsti loppunum í ísinn eins
og hann gat, og honum tókst að þokast
il