Heimilisblaðið - 01.01.1961, Blaðsíða 15

líkt og tveir skuggar læddust þær að bak-
hlið hallarinnar.
Stúlkan fann kuldagjóstur næða um sig,
er þær komu inn í kaldan og dimman
&ang — og þegar í stað sló að henni grun:
®g hef verið veidd í gildru ...! En strax
er hún sá vingjarnlegan svip madame
Gerrards, þegar bjarmanum af kertinu sló
1 andlit henni, hvarf henni allur ótti.
»,Hvar er garðyrkjumaðurinn — sem
^élt yfir mér hlífðarskildi?" hvíslaði hún.
„Mr. Bardet er hjá hermönnunum,"
®varaði konan stuttlega, og stúlkan fann til
ánota við tilhugsunina um það, að hann
%ldi geta verið þekktur fyrir að umgang-
ast slíka böðla.
Er þær höfðu gengið gegnum langan
^ang, stönzuðu þær að lokum fyrir utan
Járnklæddar dyr, og madame Gerrard barði
tvö snögg högg, hvort á eftir öðru. Dyrn-
ar opnuðust, og hún hratt stúlkunni inn
íyrir. Stúlkan sneri sér við til að spyrja
nana, hvernig hún 'ætti að bera sig að —
eH sér til skelfingar komst hún að raun um,
a® hún stóð uppi ein. Fyrst í stað sá hún
e^ki handa sinna skil, en skyldilega var
áyratjöldum svipt frá, og í ljós kom gamall
’ttaður og grár fyrir hærum.
„Stígðu feti nær, barnið gott,“ sagði
aann vingjarnlega, og stúlkan, sem varla
Eafði áttað sig til fulls, gekk óttaslegin
lílnar eftir gólfinu.
. Þegar hún var komin til gamla manns-
^s> hneigði hún sig djúpt, og hann hneigði
Sle sömuleiðis, á heimsmannavísu. Því næst
oauð hann henni að ganga inn fyrir, og
á°m hún þá inn í stóra stofu með smá-
^lóttum rúðum í gluggum. Þykkt teppi
var á gólfinu, svo að fótatak heyrðist ekki.
egur, lítil slagharpa stóð úti í horni. Á
yrirferðarmiklu skrifborðinu stóðu tveir
stórir stjakar með fjölda af logandi kert-
um. Þetta hlaut að vera í einum af turn-
^ hallarinnar, því að stofan var sex-
°ntuð, og gluggarnir voru óvenjulega
lail&t frá gólfi.
„Herra,“ sagði hún, þar sem hún stóð
y^ir framan hann. „Frelsið mig úr hönd-
m þeirra, sem vilja fyrirfara mér, og ég
/mi vera yður ævilangt þakklát." Hún leit
hann bænaraugum.
„Segið mér þá fyrst, hver þér eruð —
og hvernig þér hafið komizt hingað,“ sagði
hann og ýtti til hennar stól. „Verið ekki
hrædd — ég er sjálfur í jafn mikilli hættu
og þér eruð.“
Augu hennar voru myrk af þjáningu og
ótta, er hún sagði honum frá áhyggju-
lausri ævi sinni í foreldrahúsum — sem
voru greifahjónin Cheaumont—, og er hún
tjáði honum, að hún hefði, á átján ára af-
mælisdaginn sinn, klæðzt fötum stofustúlk-
unnar að gamni sínu og borið súkkulaði á
borð fyrir foreldra sína, þá hefði skyndi-
lega verið barið að dyrum mjög harkalega,
inn komið sendimaður borgararáðsins og
handtekið foreldra hennar.
„Hvar er dóttir yðar?“ hafði hann spurt.
Faðir hennar hafði gætt þess að líta ekki
á hana, en svaraði:
„Denisse? — Hún er ekki heima ... Hún
fór í heimsókn ...“
„í heimsókn, hahahah! Heldurðu, að við
tökum slíkt gott og gilt? Enginn yfirstétt-
armaður skal komast út fyrir Parísar-
borg ... og nú skulum við sjá til, hvar þú
felur hana. Þú þarna, Pierre, láttu stúlk-
una þá arna fara með þér um húsið, og
leitaðu í hverjum krók og kima — hún skal
koma í ljós!“
Það hafði verið hræðileg stund, er hún
varð að kveðja foreldra sína þannig fyrir-
varalaust — og daginn eftir höfðu þau ver-
ið leidd undir fallöxina. Sjálf hafði hún
farið með böðlunum um húsið, klædd í dul-
argervi stofustúlkunnar. Að lokum höfðu
þeir þó gefizt upp á leitinni, eftir að hafa
sett allt á annan endann á heimilinu.
Bóndi nokkur, sem árum saman hafði
selt fjölskyldunni grænmeti og var vel við
foreldra stúlkunnar, þekkti hana daginn
eftir — þrátt fyrir dulargerfið — og bauðst
til að koma henni burt frá París; en eftir
það yrði hún að sjá um sig sjálf — hann
þorði ekki að hjálpa henni frekar, því það
gat kostað hann lífið. Hann færði henni
klæðnað ungs pilts, klippti hár hennar og
smurði hendur hennar og andlit með ösku
og mold.
Bóndinn þóttist vera útúrdrukkinn og
lét hana stjórna hestinum. Þótt óvön væri,
ók hún vagninum um göturnar — og brátt
^Eimilisblaðið
15