Heimilisblaðið - 01.01.1961, Blaðsíða 18

„Hvað heitir ungfrúin?“ spurði fyrir-
liðinn.
„Denise, dóttir greifans af Cheaumont,
flúin frá París. Hér er ég!“
Hún horfði hnarreist á manninn, sem
stóð fyrir framan hana, og leit beint í
augu hans.
Andartak varð steinhljóð þarna inni, en
brátt tóku við óp og blístur, sem skutu
stúlkunni skelk í bringu fyrst í stað. En er
henni varð sem snöggvast litið til Bardets,
sem horfði á hana þeim augum sem ógern-
ingur var að skilja, baðaði hún höndum
fram — til merkis um.algjöra uppgjöf.
Hún skyldi deyja næsta morgun.
Klukkustundum saman var hún búin að
sitja með hendur bundnar fyrir aftan bak
í þessari fyrrverandi vistarveru mark-
greifans og hlustað á bollaleggingar mann-
anna um það, hvernig aftakan skyldi fara
fram. Fyrirliðinn hrópaði til hennar:
„1 fyrramálið skaltu fá að heimsækja
þá, sem komnir eru — upp!“ Og allir við-
staddir ráku upp rosahlátur — nema Bar-
det, sem þokað hafði sér nær henni, ná-
fölur í framan.
„Denise. — Hvers vegna í ósköpunum
voruð þér að segja, hver þér væruð?“
spurði hann. Denise leit hæðnislega á hann
og svaraði:
„Það hefði kannske glatt yður að sjá
mér misþyrmt, vegna þess að ég þyrði
ekki að segja mitt rétta nafn? Nei, slík-
ur aumingi er Denise Cheaumont ekki. —
En hvar er markgreifinn ?“ Hún lækkaði
róminn.
Hann leit á hana, undarlegum leyndar-
dómsfullum augum, eins og hann vildi
segja. „Það veit ég ekki.“ En hann svar-
aði ekki.
„Þér hafið kannske svikið hann líka —
vesalingurinn!“ Eldi þrungið augnaráð
hennar kom honum til að þoka sér undan,
eins og hann hefði verið sleginn.
„Hvað er á seyði?“ Fyrirliðinn slagaði í
áttina til þeirra. „Ef hún er með einhvern
mótþróa eða dónaskap, er hægt að losa
hana við höfuðið þegar í stað.“
„Nei — nei — hún veit, hvar markgreif-
inn felur sig,“ svaraði Bardet og leit á
þann sem spurði; en sá síðarnefndi var
næstum allsgáður við tilhugsunina um P
að geta haft uppi á greifanum, —■ sem.e .
aðeins hafði falið sjálfan sig, heldur einm
alla verðmæta gripi sína, svo að ránsmen11
irnir höfðu ekkert fengið í aðra hönd.
„Veit hún það? — Þá getum við kanns
slegið tvær flugur í einu höggi! Hvar he (
urðu falið hann — sætabrauðið mitt, ha •
spurði hann Denise.
Hún var næstum orðlaus eftir það '
að markgreifinn skyldi nefndur í hey
anda hljóði. En hún hristi höfuðið, ein
og hún vissi ekki neitt. , *
„Sjáðu nú til. — Viltu heldur fá a
kenna á þumalskrúfunum, ha?“ SP^ f
fyrirliðinn og dró um leið fram tækið. „P
geta kannske losað um málbeinið, he
mín!“ ,,
„Nei, láttu mig heldur sjá um Þet
greip Bardet fram í og tók af honum skrn
urnar. „Það er betra, að ég fari með han
niður í kjallarann. — Þar getur hún hu&^.
að sig um og séð — hvort ekki er bezt a
segja allan sannleikann.“
„Hahaha, já, þú ert öllum húsum hul|g_
ugur hér. — En þú ætlar þó ekki að br®® •
ast mér, er það?“ spurði hann svo a* .j
einu og kallaði á hávaxinn náungn
fylgdar. ir
„Gustave! — Þú gætir þess, að enfc^
komist þangað inn til hennar. Ef eitthv
kemur fyrir, þá...“ Og hann brá
um fingrinum á háls sér, til merkis u ’
hvernig fara myndi fyrir Gustave, ef a
gengi ekki að óskum.
Mennirnir tveir lögðu nú af stað m
Denise á milli sín, burt úr turnherbeig1^
þar sem drykkjulætin héldu áfram u
birta tók af degi.
Drjúga stund var Denise búin
að sltJ*
m(
eð
samanhnipruð í kjallarafangelsinu
hendur bundnar á bak aftur. Bardet S ^
stöðugt um gólf, án þess að yrða m
hana' „ sagði
„Heyrðu mig, garðyrkjumaður, _
loks Gustave. „Geturðu ekki hætt að ^
svona fram og aftur. Mig svimar að
sjá þig. Útvegaðu okkur heldur eit
til að drekka.“ Hann renndi öfundar^
um út um gluggakrílið þaðan sem 0
- ■ plh
18
HEIMILlSBhA