Heimilisblaðið - 01.01.1961, Blaðsíða 26

hrópuðu eins og einum munni: „Foringi,
við skulum gera áhlaup.“
„Svo skal verða,“ sagði Rinaldo. „Nú
langar mig fyrst til að vita, hvar hermenn
úr landhernum sækja fram. Þar verður
auðveldast fyrir okkur að brjótast í gegn.“
Eftir fáein andartök kallaði hann til
þeirra að halda til vinstri handar og fór
með þá upp eftir dalnum. Þeir höfðu
gengið nokkur hundruð skref, þegar þeir
sáu pappírsmiða liggja á jörðinni. Alta-
verde tók hann upp og fékk Rinaldo. Hann
vafði sundur miðanum og las: „Hér með
er í nafni stjórnarinnar heitið frelsi og
sakaruppgjöf hverjum þeim meðlimi í
flokk Rinaldinis, sem af frjálsum vilja
gefst upp fyrir herflokkunum og yfirgef-
ur foringja sinn. Sá, sem kemur með höf-
uð Rinaldinis, hlýtur auk uppgjafar saka
500 sekínur í verðlaun.“
Rinaldo stakk miðanum í vasann og
sagði: „Félagar! Það er ætlun mín, að við
höldum í átt til landamæra kirkjuríkisins í
Marleisuskógunum.“
„Áfram! Gerum árás!“ hrópuðu allir.
Þeir fóru þvert yfir dalinn og laumuð-
ust til f jallsins andspænis. Þeir höfðu nærri
því komizt fyrir það, þegar þeir rákust á
herflokk rétt við landamærin. Þeir réð-
ust á hann óvænt og skyndilega og neyddu
hann til undanhands. En nú komu þeir í
flasið á herdeild hundrað og fimmtíu
manna, sem lagði skjótt til atlögu gegn
þeim.
„Félagar,“ öskraði Rinaldini, „berjizt
nú sem hraustir menn. í þrem skrefum
komumst við yfir landamærin, og skóg-
arnir eru varla hundrað skrefum fjær. Ef
þeir ná okkur lifandi, þá týnum við lífinu
annað hvort á píslarbekknum eða í böðuls-
höndum. Við skulum heldur deyja með
sverð í hendi. En verið hugrakkir. Við get-
um áreiðanlega brotizt í gegn. Fram nú og
hefjumst handa.“
Um leið og hann sagði síðustu orðin, gaf
hann merki með skammbyssuskoti, lagði
til atlögu við hermennina, og félagar hans
komu á eftir honum. í fyrstunni voru her-
mennirnir skelfingu lostnir vegna þessar-
ar æðisgengnu árásar, og þeir fóru að láta
undan síga, þar til er einn liðsforingja
þeirra tók forystuna gegn hinum ofsa-
fengnu árásarmönnum, um leið og hano
álasaði mönnum sínum fyrir ragmennsku-
Nú hófst hinn mannskæðasti bardagi- A -
setto féll til jarðar við hlið Rinaldos og
einnig þrír af félögum hans.
Altaverde, Eintio, Severo og Rinaldo
börðust eins og Ijón. Kúlnahríðin var ógur'
leg og höggvopnum mikið beitt. Severo fe
með brotna höfuðkúpu og við hlið hans
féllu tólf aðrir ræningjar, sem orðið höfou
fyrir kúlum eða höggvopnum. Rinaldo sót i
nú fram með flokk sinn, sem orðinn vai
fáliðaður, á hliðararm hermannanna °S
komst heill á húfi til landamæranna, en
hafði orðið viðskila við félaga sína. Þan
réðust tveir riddarar á hann. Annan skau
hann, svo að hann féll af hestinum, en hinn
flýði. ,
Rinaldo var alveg lémagna, þegar han
komst til skógarins, skreið inn í þéttan
runna og féll lafmóður til jarðar. Svo hvai
honum veröldin.
Þegar hann komst aftur til meðvitund-
ar, var kominn hádagur. Hann kvaldis
af sárum þorsta. Hann reis upp og reikaöi
lengra inn í skóginn, þangað til hann kom
að lind, þar sem hann kastaði sér niðm-
Hann endurnærðist af vatninu. Hann lel '
aði í vösum sínum og fann tvær tvíbökuÞ
sem hann neytti til að seðja sárasta hungr'
ið. Svo skreið hann inn í runna og fór a
hugleiða ástand sitt. ,
Hungrið rak hann samt brátt aftur a
stað. Hann athugaði byssuna sína, fyutl
vatnsflöskuna og laumaðist áfram. HanU
hafði ekki gengið langt, er hann varð var
við þrusk. Hann lagðist í leyni og sá brá
bónda koma berandi körfu. Hann gekk ti
móts við hann, ávarpaði hann og spurði,
hvort hann hefði eitthvað matarkyns meo-
ferðis.
Bóndinn leit á hann undrunaraugum
sagðist vera á leið til nágrannabæjar me
ost og bjúgu. Rinaldo bauðst þegar í sta
til að verzla við hann og keypti eins mar£a
osthleifa og bjúgu og hægt var að koma 1
veiðitösku hans. Hann greiddi þetta a*
án þess að þjarka um verðið. Bóndinn le
hann einnig fá brauð.
„Hvað er að frétta?“ spurði Rinaldo.
HEIMILISBLAÐI®
26