Heimilisblaðið - 01.01.1961, Blaðsíða 28

múldýr hlaðið byrgðum, tveir hundar og
nokkur múrmeldýr.
Fólkið virtist vera kunnugt hér, því að
það beygði inn í skóginn og hélt til lindar-
innar, sem Rinaldo hafði fyrir stuttu yfir-
gefið. Hundarnir höfðu ekki fyrr fundið
þefinn af honum en þeir ráku upp þetta
skaðræðis væl og réðust að honum. Einn
mannanna greip til byssu sinnar og hinir
báðir drógu fram hnífa sína.
Rinaldo barði hundana og gekk fram úr
runnanum, er þeir hrökkluðust til baka.
„Hæ‘ Hver ert þú?“ hrópaði einn tatar-
anna til hans.
„Kallið á hunda ykkar,“ hrópaði Rinaldo
til hans. „Annars skýt ég þá.“
Þeir ginntu hundana til sín, og konurn-
ar héldu þeim föstum. Rinaldo gekk nær
og sagði með einbeitni: „Við þurfum varla
nokkuð að óttast hvor annan ?“
„Hver ert þú?“ spurði tatarinn.
„Maður, sem þekkir ekki ótta,“ svaraði
Rinaldo. „Þið megið halda um mig, það
sem ykkur sýnizt. Gefið mér brennivíns-
sopa.“
Tatarinn brosti. „Þú getur fengið hann,
ef þú vilt borga hann. Svei þér, strákur.
Mér finnst þú vera eins og einn úr flokki
Rinaldinis.“
„Hvaða máli skiptir Rinaldini okkur?“
„Víst skiptir það mig miklu, að minnsta
kosti tvö þúsund sekínum,“ þrumaði einn
tatarinn.
„En þú kemur of seint.“
„Of seint? Ég held það sé enn nógur
tími til að koma honum í gálgann."
„Hann varð fyrir skoti í síðasta bardag-
anum við hermennina frá Toskana.“
„Hver fjandinn! Þú ert einn úr flokki
hans.“
„Svei þér,“ hrópaði Rinaldo. „Ef þú seg-
ir þetta einu sinni enn, þá ber ég þig í
hausinn. Hvað hugsar þú eiginlega um
mig? Ég er skógarvörður næsta héraðs við
landamærin og var stefnt gegn Rinaldini
ásamt mínu liði. Við höfum staðið í stríðu
í dag, og svo ætlar þú, þorparinn þinn ...“
„Jæja, jæja, ég biðst afsökunar, mönn-
um getur alltaf...“
„Hættu þessu þvaðri og helltu í. Það er
aðalatriðið. Hið annað er þetta: Sýw
vegabréfin. Það hefur verið hert á fyrl1'
mælunum. Þið eruð umrenningar.“
Ein tatarakvennanna gekk fram: ^
„Hér er ljúffengt kryddvín alveg ókeyP
is handa skógarverðinum."
„Ég tek ekki við neinum gjöfum,“ sa®,
Rinaldo. „Ég þekki skyldu mína. Helltu P
gamla völva.“ . „
„Með ánægju, kæri herra skógarvö1
ur!“
„Eru þetta dætur þínar, gamla
ugla?“ spurði Rinaldo konuna og bent1 a
stúlkurnar.
„Sú minni er dóttir mín. Hin stærri e1
ættingi minn. Hún er munaðarleysi11^1'
Hún heitir Rósa, er góð, kristin stúlka,
ára gömul, og hefur hjartað á réttum sta
Á ég aftur að hella í ?“ . ,.
„Sama er mér,“ sagði Rinaldo og vir
stúlkuna fyrir sér.
„Náðu í nokkrar hrísgrjónakökur han
herra skógarverðinum,“ sagði gamla k°n
an skipandiröddu.
„Gerið svo vel, herra skógarvöi'óa1-
Verði yður að góðu.“ Rósa hneigði sig-
„Heyrðu mig, stúlka. Ertu áreiðanleg
skírð ?“ . „
„Guð fyrirgefi yður að spyrja þanm£>
tók tatarakonan fram í. „Að sjálfsögðu e
hún skírð. Hún er skírð í Macerata að v1
teknum hætti kristinnar kirkju, eins
skírnarvottorð hennar ber með sér.“ _ ?((
„Það er ágætt. Jæja, hvað skulda eg-
„Ekkert. Við förum ekki að taka penms
af skógarverðinum.“ „
„Ég þigg ekkert að gjöf hjá_ yk^’ð
sagði Rinaldo. „Náið í vegabréfin. H ?
er þetta allt, sem þið hafið í körfun01^
Fjandinn sjálfur. Hvernig hafið þið
að komast yfir þessi stóru vaxkerti? P
hafið þið stolið . . .“
„Hamingjan hjálpi okkur. Hvað ha
þið eiginlega um okkur? Við höfum
þau. Við þörfnumst þeirra. Á nóttunu j
þegar stormurinn næðir í skóginum og • • *
„Ég ætla að kaupa tvö kerti af y^ 11«
Brauðið kaupi ég líka. Komið fljótt B1
reikninginn og sýnið vegabréfin. — vl1,9«
þið láta mig fá alla brennivínsflöskuna •
„Hví ekki það? Skógarvörðurinn ge
LAÐ10
28
HEIMILISB