Heimilisblaðið - 01.01.1961, Blaðsíða 32

grennd. Við verðum líka að komast að
raun um, hver afdrif félaga okkar hafa
orðið. Því hef ég ákveðið að fara sjálfur
í könnunarleiðangur og mun því yfirgefa
ykkur á morgun um sinn. Ég vona, að við
sjáumst brátt aftur. Þangað til tekur Alta-
verde við forystunni, og honum til aðstoðar
skipa ég Matheo og Eintio.“
Menn reyndu að gera honum ljóst, hve
mikil hætta væri þessum áformum sam-
fara, en hann hélt eigi að síður fast við
ásetning sinn. Daginn eftir steig hann á
bak fallegum hesti og Rósa fór með honum
í karlmannsfötum ríðandi á múlasna. Þau
héldu í átt til Oriolo til þess að heimsækja
einsetumanninn Donato.
Hermennirnir voru fyrir löngu farnir
aftur til herbúða sinna, því að þeir héldu,
að þeir hefðu gersamlega sundrað flokki
Rinaldinis. Því var ekkert um varnir á
landamærunum.
Heitt var í veðri daginn þann, sem þau
nálguðust kofa Donatos. Gamli maðurinn
sat einmitt úti fyrir dyrum kofa síns, er
hann heyrði hófatök. Einmitt þegar hann
var nýstaðinn upp til að athuga hverju
þetta sætti, þá stóð Rinaldo frammi fyrir
honum. Donato þekkti hann ekki strax, því
að hann hafði gert andlit sitt torkennilegt.
„Sæll og blessaður," sagði Rinaldo.
„Sæll vertu,“ svaraði Donato.
„Virðulegi vinur! Ég gleðst sannarlega
yfir því að sjá þig heilan heilsu.“
„Þekkir þú mig?“
„Við þekkjumst. Geturðu ekki getið til,
hver ég er?“
„Mig grunar það. Ertu enn á lífi, Rin-
aldini?“
„Já, eins og þú getur séð.“
„Hvaða erindi átt þú hingað að þessu
sinni ?“
„Heimsækja þig einu sinni, áður en ég
fer á burt frá Italíu.“
„Ertu á förum til annarra landa?“
spurði Donato.
„Ég ætla að lifa kyrrlátu lífi, láta eitt-
hvað gott af mér leiða og aldrei framar að
hafa forystu á hendi meðal ræningja."
„Guð blessi þessar fyrirætlanir þínár.“
„Nú setjumst við upp hjá þér, borðum
og drekkum og höldum ekki ferðinni áfra
fyrr en á morgun.“
Nú var tekið af hestinum og múlasnan
um og farangurinn borinn inn í stofu D
natos. Þar bjuggu gestirnir um sig.
sitt lögðu þeir á borð með sér og
Nesti
Rósa,
sem í núverandi dulargervi sínu kallaðist
Rosetto, tók að sér eldhússtörfin.
Um kvöldið sátu þeir Donato og Rina
fyrir dyrum úti og virtu fyrir sér hrey
ingar hinna ógnþrungnu þrumuskýja, se
huldu tinda fjallanna. Eldingarnar leif 1
uðu í molluhitanum úti við sjóndeilda1
hring, og þrumugnýrinn bergmálaði í U°
unum í kring. Brátt fóru dropar að fa
og að lokum fór að rigna. Þeir urðu P'
að fara inn í kofann, settust þar við boi
ið, og Rósa bar fram vín handa þeim-
Rinaldo hóf samræðurnar: *
„Jæja, vinur. Það er mjög sennilegt, a
við tölumst nú við í síðasta sinn, og P
bið ég þig að vera svo góður að dylja 1111 ^
ekki lengur sannleikans og segja mér hv
Aurelia er.“
„Hún er ekki lengur á þessum slóðunn
Faðir hennar hefur tekið hana með sei-
„Hver er faðir hennar?“ ,
„Það er vinur minn, maðurinn, sem P
kynntist, þegar þú fórst' frá mér síðaS ’
Mölturiddarinn della Roccella, prins.
„Og er þá konan með nunnuslseðu11
móðir Aurelíu?“
„Rétt er nú það,“ sagði Donato
,Húh
gekk í klaustur eftir fæðingu dótturinna^
því að elskhuginn, barnsfaðir hennar,
Mölturiddari og má ekki kvongast. Hal
hefur tekið dóttur sína með sér og && a
að gifta hana.“
„Ertu skyldur honum?“
„Ég er móðurbróðir hans,“ svaraði Þn
nato. „Ég er brottrekinn Rómverji af ^
inni ætt.“
„Get ég tekið til við að hefna hain^
þinna á óvinum þínum?“ spurði Rina ^
,Vilt þú krefja þá reikningsskapar:
ti
hef oft brugðið brandi hefndarinnar.
„Ég hef farið á burt frá óvinum^11111
um og fel Guði að endurgjalda þeim-
„Tilboð mitt á ekki að særa þig' Ral
á peningum að halda?“ g
„Ég þarfnast einskis. Þú hefur þal a
HEIMILISBLA®11’
32