Heimilisblaðið - 01.01.1961, Blaðsíða 34

aldo kastaði silfurpeningi í húfuna, er hann
tók við henni af manninum við hliðina og
hrópaði: „ágætt, Christiano!“
Þegar húfan kom aftur til eigandans,
safnaði hann peningunum saman, stakk
þeim á sig, setti húfuna upp og hóf að
syngja á nýjan leik:
Svo Rinaldini ræddi
af raunasárum móð.
„Ég bið mitt bresti hjarta
því braut þess var ei góð.
Ó, móðir Guðs hin góða,
þú geislabjarta mær.
Þér fel ég þjáning mína,
ó, þú ert veikum kær.
Ég miskunn þína þrái,
til þín ég komast vil.“
Svo eyðilögðu lífi
þar lauk í syndahyl.
Ó, Guð oss geym frá illu
og gleddu hverja sál,
frá lastabraut oss bægðu,
sú braut er dimm og hál.
Áheyrendum fannst mikið til um þetta
og voru hrærðir, er þeir héldu hver sína
leið. Götusöngvarinn tók saman pjönkur
sínar og hélt á annan stað til þess að end-
urtaka þar kvæði sitt. Margir fylgdu hon-
um eftir til þess að hlusta enn einu sinni
á sögu hans.
En Rinaldo sneri sér að manninum við
hlið sína og spurði: „Er bófinn Rinaldini
í raun og veru dauður?"
„Já, svaraði hann. „Guð sé aumri sál
hans náðugur."
„Hvar dó hann?“
„Hann féll uppi í fjöllum í bardaga við
herlið frá Toskana. Höfuð hans hefur ver-
ið sett á stöng, sem stendur fyrir framan
ráðhúsið í Pienza. Þar geta allir séð það.“
„Það er ágætt.“
„Ó, já! Hann var ógnvaldur alls Tosk-
ana-héraðs og Langbarðalands. Það var
óbætanlegt tjón, að hann skyldi ekki nota
skynsemi sína og hreysti á annan og betri
hátt.“
Fransiskusmunkur bauðst til að syngJ
sálumessu fyrir Rinaldini og fékk PenU,,
til þeirra hluta. Rinaldo lagði líka sjál u
eitthvað af mörkum og styrkti þannig s111
eigin sálumessu í lifanda lífi. .
Þegar hann ætlaði að halda af stað r,
Gesena daginn eftir, sá hann Mölturidda1^
ann koma á móti sér á götunni. Hann S
ekki komizt hjá að mæta honum. Rllia,,
var fljótur að taka ákvörðun. Hann Se
til hans, tók í hönd hans og sagði:
„Herra prins. Ég er á yðar valdi.‘
„Hamingjan góða,“ hrópaði hann „E11^
þetta þér í raun og veru? Eruð þér risnn
upp frá dauðum?“
„Þér sjáið mig hér ljóslifandi."
„Verið óhræddur við mig. Ég er engllU
lögregluþjónn, Rinaldo.“
„Ef ég get einhvern tíma á einhvern ha^
gert yður greiða ... Menn halda að eS_
dauður og syngja hér á strætunum um 11
ógæfusamlegu endalok mín.“ , *
„Það er gott fyrir yður. En að þér seu
hér svona á ferðinni. ..“
„Þér megið ekki halda, að ég sé hér e11111-
Menn mínir eru hér umhverfis mig 1 f”1
konar gervum, og það mundi kosta nuk
blóðsúthellingar að taka mig fastan.“
„Hvað þá? Hafið þér .'..“ spurði prinS'
inn- eð
„Ég hef sextíu snarráða ofurhuga ni
mér í þessari borg.“
„Ég dáist að yður, Rinaldini."
„Aumkið mig miklu fremur. Nú held e^
í átt til Feneyja, til þess að ég geti konVZ
enn þá lengra til fjalla. Hver veit, hvo1
það heppnast. .. Hvert farið þér?“
„Ég er á leið til Urbino, Rinaldini."
„Við hittumst þar aftur, herra Prl11.
Leyfist mér að spyrja yður: Er dóttir y a
hamingjusöm?“
„Hvað þá? Vitið þér .. .“
„Donato hefur sagt mér allt af létta.
„Já, Rinaldini. Hún er vel gift.“ .
„Guð blessi hana! Herra prins. NlU
menn drápu múlasna yðar ... Ég bið y
að taka við þessum hring og gefið Au1
hann, ef þér viljið ekki bera hann.“
„Ég tek við þessum hring til minning
um jafn merkilegan mann og yður.
Frh-
34
HEIMILISBLA®10