Heimilisblaðið - 01.03.1961, Blaðsíða 17

>>0g vertu nú, þrátt fyrir allt, dálítið
^litssamur...“
»Tillitssamur!“ sagði Baric ólundarlega
sjálfum sér, er vinur hans var horfinn
^rir horn. „Flónið atarna! Ef ég ætti að
syna tillitssemi, gæti ég alveg eins hætt
Vlð allt saman strax á stundinni. Það sem
^era þarf, er að semja ýtarlega skoplýs-
lngu, miskunnarlausa háðsmynd, — og ég
er einmitt maðurinn til þess.“
Fimm mánuðir liðu, og í allan þann tíma
Var ógjörningur fyrir Galibot að komast í
®amband við Baric, hvað sem hann reyndi.
kyldi hann hafa hætt við allt saman?
En einn góðan veðurdag fékk hann að
Sahnfærast um það, á heldur miskunnarlít-
lllri hátt, að Baric hafði ekki legið í leti.
»Vinur þinn, hann Baric, hefur sent
?akur nýjustu bókina sína,“ mælti kona
ahs skjálfrödduð, „og þótt maður sé all-
ar af vilja gerður, kemst maður ekki hjá
1Vl að sjá, hverjum hann er að gera grín
n.,1 sögunni... Það ert nefnilega þú!
JaÓu bara ... Lestu!“
f þess að gefa sér tóm til að fara úr
, akkanum, las Galibot bókarsíðuna, sem
°na hans hafði bent honum á.
•’Einhver óhrjálegasta mannveran í bæn-
m yar án efa skattheimtumaðurinn, Zep-
^in Botigal,“ stóð þar. — Botigal í stað-
v^1 fyrir Galibot; já, það gat hvert barn
Dóninn sá arna!
j ”Lestu áfram!“ hrópaði kona hans, „fyr-
k aha muni lestu áfram! Ekki versnar
Pað!«
pe”^, hverjum degi mátti sjá þessa mann-
rsónu, með pírð og lymskuleg rottuaug-
^ °p rauðþrútið, bólugrafið andlitið und-
^ ^klcu hárstrýinu, ganga til starfa síns
^yúkvæmlega sama klukkuslagi. Hann var
JhfcZíír loðnum flókahatti, ífærður illa
evnUm lafafrakka, sem fór honum með
t eyrium afkáralega. Þarna mjakaðist
sf,fn n^ur aðalgötuna með sitt gríðar-
a °g þrútna bjúgnef, heilsaði samborg-
þe ':nurn með samskonar fasi og hann ætti í
ltt} hvert bein, já, jafnvel sálina líka...“
»Jaeja, hvað finnst þér?“ spurði konan
^fýsin.
Hann ætti að skammast sín, svo sann-
ega.“ Rödd Galibots skalf af gremju.
Hann þurfti ekki að gera sér upp hneyksl-
unina í þetta sinn.
„Hann lýsir þér eins og hreinræktuðum
grautarhaus og skrímsli í þokkabót. Ef
þú vilt heyra mitt ráð, þá ferðu í mál við
hann, og hananú!“
„Það er nú einmitt það, sem hann vill.
Og nú skaltu hlusta á mig, kona.“
Á meðan Galibot lýsti fyrir konu sinni
samningi sínum og Barics, virti hún hann
gaumgæfilega fyrir sér; og því betur sem
hún virti hann fyrir sér, þeim mun fleiri
atriði fann hún lík með honum og sögu-
persónu Barics. Er hann þagnaði að lok-
um, sagði hún: „Ég ætla mér líka að aug-
lýsa bókina — á minn hátt. Veiztu hvern-
ig? Ég ætla mér að skilja við þig!“
„Hvað ertu að slúðra, kona?“
„Þetta er mér fyllsta alvara. Heldurðu
að ég vilji vera gift öðru eins almennings-
fífli? Slíkum sérvitring, sem allir hafa
leyfi til að hafa að skotspæni? Með bjúg-
nefið út í loftið... Hahaha! Nei, takk!“
„Já, en ég lít bara alls ekki þannig út,“
stundi Galibot.
„Ekki það? Ojújú, hvert einstakt smá-
atriði!“
„Það er óneitanlega skrýtið, að í þau
fimm ár, sem við höfum verið gift, skul-
irðu ekki hafa tekið eftir því fyrr en núna,
hvernig ég lít út!“
„Já, þarna hittirðu naglann á höfuðið:
ég hef ekki tekið eftir því, fyrr en ég sá
það á prenti.“
Frú Galibot meinti þetta, sem hún sagði,
og sagði óðara skilið við mann sinn. Gali-
bot fór í mál við Baric og vonaðist til að
græða of fjár, sem gæti orðið honum ein-
hver sárabót eftir missi eiginkonunnar,
ærunnar og sjálfsblekkingarinnar.
Fyrir rétti viðurkenndi Baric, að Galibot
hefði verið fyrirmynd sín að aðalsögu-
hetjunni, en allt og sumt sem hann græddi
á hinni miklu auglýsingu var það — að
þurfa að borga smávegis sárabætur fyrir
„nærgöngula mannlýsingu." — Því að
þrátt fyrir allt, hlaut skáldsagan Smásálir
ekki þær viðtökur, sem hann hafði vænzt.
Bæjarbúar virtust hafa komizt að þegjandi
samkomulagi — að kaupa alls ekki bókina.
^ilisblaðið
61