Heimilisblaðið - 01.03.1961, Blaðsíða 29

»Frá ítalska hluta Sviss,“ sagði Rin-
aido.
»Einmitt það! Frá Sviss. Ó, já.“
Kirkjuklukkunum var hringt, meðan
Peir voru að tala, og munkurinn flýtti sér
. ^irkjunnar. Rinaldo greiddi fyrir veit-
ln&arnar og hélt síðan áleiðis til hallarinn-
ar.
Háir virkisveggir gnæfðu umhverfis
Hin fagra hallargarð. Rinaldo rakst á
°Pið hlið og gekk inn í garðinn.
Hann var kominn að trjálundi í garðin-
Urn> er hann varð var við konu eina. Hún
®neri sér við í þeim svifum og rak upp
óp, er hún kom auga á Rinaldo.
»Getur það verið?“ hrópaði Rinaldo.
»,, t ég trúað mínum eigin augum, Aur-
elia?‘‘
»Það er ég. Þetta er höll eiginmanns
^nins.
»Ertu þá í raun og veru gengin í hjóna-
Pand?“
»Já, því miður! Bara ég hefði verið lát-
P dveljast á hinum afskekkta stað hjá
nnato. Ó, að ég hefði fengið að vera kyrr
núgarðinum hjá fósturföður mínum. •—
nðir minn vildi mér vel. Hann ætlaði að
j,era niig hamingjusama, en það er ég ekki.
aðir minn gaf mér mjög mikinn heiman-
nnd. Eftir honum hefur maðurinn minn
sotzt..
»Viljið þér gera mig að trúnaðarmanni
yðar?“ spurði Rinaldo.
»Paðir minn þekkir yður líka og ..
»Hvað hefur faðir yðar sagt yður um
lg? Vitið þér, hver ég er?“
^ »Þegar ég leitaðist við að fá að vita um
, aín yðar, sagði hann mér einungis, að
er vaeruð frægur maður, og meira fékk
ekki að vita.“
» Kallið mig Dalbrogo, greifa. Vitið þér,
le eg er Vlnur föður yðar? Við höfum ný-
oVif ræðz^ vrð í Gesena og fór vel á með
^nr. Hefur hann ekki sagt yður frá því ?“
haií er S1®an ®g hef talað við
»Veit hann um óhamingju yðar?“
u ’fann hlýtur að vita það, ef hann hef-
fengig bréf mín. En ég efast um, að
j nn Eafi fengið þau, því að ég hef aldrei
eið svar frá honum. Ef til vill lætur
hE
maðurinn minn njósnara sína stela bréf-
unum?“
,,Ég skal tala við föður yðar og segja
honum allt, sem þér viljið láta hann vita.
Hvaða ásakanir hafið þér gegn eiginmanni
yðar?“
„Hann er harðstjóri. Hann rýfur hjú-
skaparsáttmálann svo að segja fyrir aug-
um mínum með því að samneyta skækjum,
sem hann hefur í húsum sínum. Hann
kvelur mig stöðugt með álösunum ...“
„Fyrir hvað er hann að álasa yður?“
„Æ, Guð minn góður — fyrir það, að
ég er óskilgetin, en hann vissi það raunar,
þegar hann gaf mér hönd sína til eigin-
orðs.“
„Elskið þér hann?“ spurði Rinaldo.
„Ég hef elskað hann. Nú hef ég viðbjóð
á honum eins og mínum eigin syndum. Það
er ekki lengra síðan en í gær, að hann of-
urseldi mig háðsyrðum spilafélaga sinna,
og skækjur hans spottuðu mig. Hann fer
með mig eins og þjónustustúlku. Ég er
alveg ákveðin í því að yfirgefa þennan
viðbjóðslega stað, ef faðir minn tekur ekki
brátt mál mín föstum tökum.“
„Hvert viljið þér fara?“ spurði Rin-
aldo.
„Til móður minnar. Hún er abbadís í
klaustrinu hjá Montamara."
„Ég sagði við sjálfan mig, þegar ég sá
Aureliu í fyrsta skipti í þessum kyrrláta
dal og síðar, þegar ég sá hana hjá hinum
friðsæla kofa Donatos: Hversu öfundsverð-
ur er sá maður, sem hlýtur ástir Aureliu.
Og á svo þessi góða og göfuglynda stúlka
að vera óhamingjusöm? — Nei sannarlega
ekki! Hún skal að minnsta kosti hljóta
uppreisn. Það heiti ég henni hátíðlega, og
ég er maður, sem get staðið við orð mín
— Dalbrogo, greifi.“
„Ó, hvers vegna viljið þér, greifi, baka
yður vandræði mín vegna?“
,.Ef þörf gerist, skal ég þola vítiskvalir
yðar vegna. Ég gæti barizt við ófreskjur
og djöfla fyrir Aureliu."
„Þessi óttalegu, glampandi augu ...“
„Hvar get ég komizt í kynni við þennan
vesæla mann, sem þér verðið að kalla eig-
inmann yðar?“
^Milisblaðið
73