Heimilisblaðið - 01.03.1961, Blaðsíða 31

»Þakka yður fyrir, en mér er það ómögu-
e&t. Ég er mjög tímabundinn."
»Mér þykir leitt, að ég gat ekki fyrr not-
anægjunnar af knunningsskap við yður.
ið
, e& vona samt sem áður, að konan mín
a« vel haft ofan af fyrir yður?“
»Herra barón! Ég finn það mér til undr-
Uílari að hjónaband yðar er ekki hamingju-
Samt.“
nbetta dyggðarljós hefur þá þegar sagt
yeur frá því. Hún kvartar fyrir öllum.“
»En hamingjan sanna. Mér finnst það
eitt, að tengdafaðir yðar skuli komast að
laun um þetta ...,“ sagði Rinaldo.
»Hann gæti tekið hana með sér eða
stungið henni inn hjá hinni heiðarlegu
^uóður hennar.“
»Herra barón! Þessi beiskja sýnir ...“
»Að ég vildi gjarnan verða laus við þetta
lfl- Ég vil ekkert frekar. — Viljið þér
aka hana með yður undireins?“
»Herra barón! Engar móðganir. Ég hef
eilSa þolinbæði til að hlusta á þær!“ Rin-
a do gekk eitt skref aftur á bak.
»Hver fjandinn! Þetta kemur illa við
. yeur, herra greifi! Takið þessa grátkonu
yður, svo að hún hverfi sem fyrst úr
mmni augsýn ...
>>Hinaldo greip til sverðsins og sagði:
”0ragið sverðið úr slíðrum.“
>Hvað ætlið þér að gera?“
i’Dragið sverðið úr slíðrum eða ég hegg
y°ur niður.“
. »1 guðanna bænum,“ greip Aurelia fram
> »hafið stjórn á yður, herra greifi. Þér
ekkið ekki þessa menn.“
Dj_. aróninn rak henni löðrung og hróp-
aðl: -Þegiðu!“
»Barón,“ sagði Rinaldo. „Fyrir þetta
erðið þér að gjalda með lífi yðar.“
, »Earið burt úr höll minni eða ég læt
Kasta yður út.“
, “E-Ugluusi þorpari! Þú þorir áreiðanlega
Ve að gera sJ'álfur- — Yður mun
erða bjargað, Aurelia! — Þig skal ég
/na> þrælmenni, og það áður en þessi
íaK»«liSi„„.“
aróninn og félagar hans skellihlógu.
^Ualdo fór út úr garðinum og mennirnir
°Puðu á eftir honum:
» v ið óskum þér góðrar ferðar! — Segðu

henni mömmu þinni frá þessu ævintýri."
Það er vel hægt að hugsa sér, hvernig
hugarástand Rinaldos hafi verið, þegar
hann kom aftur til félaga sinna. Hann var
frávita af hugaræsingi. Rósa titraði af
hræðslu. Hún hafði aldrei fyrr séð hann
þannig á sig kominn.
„Hvað hefur komið fyrir, foringi?"
spurði Eintio.
„Þú munt brátt fá að heyra það. Kall-
aðu á Altaverde, og láttu hann koma til
mín.“
Þeir ræddust svo við allir þrír. Um
kvöldið fór Alataverde með tuttugu manna
sveit niður í dalinn. Eintio hélt til vinstri
handar með sextán menn, og tíu fóru með
Rinaldo. Rósa var kyrr í bækistöðvunum.
Þar §em allt laut góðri stjórn Nikolos.
Allt liðið hélt af stað, þegar myrkrið
skall á.
Menn höfðu varla yfirgefið stöðvar sín-
ar, er Sebastiano hélt á eftir og setti verði
umhverfis klaustur Benediktsmunkanna.
Eintio hélt yfir ána, víggirti brúna og
lét menn sína taka sér stöðu umhverfis
virkisvegginn kringum hallargarðinn.
Altaverde lokaði þjóðveginum og veginum
til þorpsins. — Rinaldo hélt með sínum
mönnum rakleiðis að hallarhliðinu. Það
var lokað. Þeir tóku í klukkustrenginn.
Vinnumaður lauk upp og ætlaði að spyrja,
hver væri á ferðinni, en þá var gripið um
kverkar hans og hann drenginn út og feng-
inn í hendur mönnum Altaverdes. Þrír
menn voru settir á varðstöðu við hliðið, en
hinir fylgdu á eftr Rinaldo yfir hallar-
garðinn. — Þeir tóku aðalinngöngudyrnar
á sitt vald, og tveir menn gengu með byss-
ur á lofti inn í herbergi þjónanna og skip-
uðu þeim að hafa hægt um sig.
Rinaldo skar í sundur klukkustrenginn
með rýtingi, en þessi klukkustrengur lá
inn í húsið og var í sambandi við klukk-
urnar í hallarturninum. Svo hélt hann
upp í salinn, þar sem baróninn sat að veizlu
ásamt félögum sínum og gleðikonum.
Dyrnar voru í hálfa gátt. Rinaldo stóð á
hleri og heyrði, að hann sjálfur sem Dal-
brogo, greifi, var hafður að spotti í við-
ræðum þeirra. Menn kölluðu hann bleyðu,
og Aurelia, sem hafði verið neydd til að
ILISBLAÐIÐ
75