Heimilisblaðið - 01.03.1961, Blaðsíða 32

taka þátt í veizlunni, varð þögul að hlusta
á háðsyrði manns síns.
Gleðikonur barónsins stríddu henni all-
hressilega með honum, sem sagður var vera
elskhugi hennar, og baróninn hrópaði hátt:
„Bara ég hefði ekki sleppt þessum
náunga!“
„Hann er hér,“ sagði Rinaldo og gekk
inn í salinn.
Á meðan þessu fór fram, höfðu menn
Altaverdes tekið við gæzlu við hallardyrn-
ar, og Sebastiano færði sig enn nær. —
Þrír af mönnum Rinaldos komu nú til liðs
við hina þrjá, sem stóðu fyrir utan salar-
dyrnar, og sex menn úr liði Altaverdes
fylgdu á eftir þeim.
Þessir tólf biðu nú eftir merki. Enjí var
Rinaldo einn í salnum. Þessi óvænta koma
hans hafði gert veizlugestina forviða.
Hann mælti á þessa leið:
„Ég er kominn hingað til að efna það,
sem ég hef lofað. Ég stend hér og krefst
reikningsskapar af yðar hendi.“
Baróninn skellihló. Hann kallaði til eins
af þjónunum, sem þjónuðu til borðs:
„Segið mínum mönnum að koma
hingað.“
Þjónninn var varla kominn af stað, er
Rinaldo þreif til hans og fleygði honum í
gólfið. Því næst dró hann upp skammbyssu,
teygði sig í átt til veizluborðsins og sagði:
„Hver sem hreyfir sig úr stað, er dauð-
ans matur. Ætlið þið vesælu landeyður að
ógna mér? Fallið niður flatir og skjálfandi
fyrir mér. Vitið þið, hver ég er? Fallið á
kné! Á kné! Ég er Rinaldini."
Aurelia æpti hátt upp yfir sig og féll í
öngvit. Rinaldo neyddi stúlkurnar til að
standa hjá henni. Því næst gaf hann merki
og tólf af mönnum hans gengu inn í salinn.
„Lemjið þennan þrjót, eiginmann þess-
arar óhamingjusömu konu, með hinum
hörðustu hnútasvipum, þangað til undan
blæðir. Veitið þessum Frakka og Sikil-
eyjabúa nokkur vel úti látin svipuhögg.
Vændiskonurnar læt ég líka á ykkar vald.
En hinn Frakkinn hlýtur grimmilega
hegningu.“
Frakkinn, sem skyldi gerður að gelding,
barmaði sér sáran, en skipuninni var hlýtt,
76
og ræningjarnir drógu fórnardýr sín út u
salnum.
Rinaldo gekk nú til Aureliu og sag
henni að taka með sér skartgripi sína o
aðra dýrgripi. Síðan lét hann spenna fy111
vagn handa Aureliu og herbergisþelllU
hennar. Því næst fór hann á bak reiðskjo
sínum og hrópaði til félaga sinna: „Ræl1
ið höllina, en brennið hana ekki.“
Hann reið á eftir vagninum. — Nokkiu
áður en komið var að klaustrinu kJa
Montamara, lét hann stöðva vagn11111-
Hann reið að vagndyrunum, krafðist þosS’
að Aurelia rétti fram hönd sína, dró hrinfe
á fingur hennar, kyssti á hönd hennar fc
sagði ástúðlega:c„Aurelia! Ég vona, að Pu
verðir hamingjusamari en ég.“
Því næst knúði hann hest sinn spoi1111^
og reið til bækistöðva sinna. Þangað kon1
hann um dagmál, einmitt um sama
leyti
og félagar hans komu .frá höllinni klyfJa
ir miklu herfangi. . .,
Um hádegisbil sat hann fyrir utan tja
sitt og hugsaði um, hvaða afleiðingar þesS
ir atburðir gætu haft í för með sér.
kom Rósa til hans, settist hjá honum,
gítarinn sinn ótilkvödd og fór að syngJ
með undirleik hans.
„Ó, Alexander, heyr þú hér,
hvað Salóme vill segja þér.
Hvort áfram dvelja á þér hjá,
eða aftur snúa burt þér frá.
Hvort mundu henni heitar unna,
ef hennar barn þig föður kallar?
Eða viltu hún við þig skilji,
vonalaus og gráti stundir allar?"
„Hæ, Rósa,“ tók Rinaldo fram í
henni. „Ég get upp á, já, ég veit, hver hu
er, þessi Salóme, og Alexander mun ald1
láta hana frá sér fara.“
Rósa faðmaði hann að sér og kyssti han
með áfergju. Hann hélt áfram að tala-
„Það sem skapar gleði móðurinnar, a,
fá að halda á lifandi eftirmynd sinni^
skauti sér, mun valda okkur niiklU^.
áhyggjum, ef við getum ekki snúið af Þ®1^,
braut, sem við erum á. Guð minn g°°n ^
Það skal nú samt verða. Ég vil ekkb^a
sonur minn alist upp sem stigamaður.
Sebastiano kom og truflaði samris 1
heimilisblað1®