Heimilisblaðið - 01.03.1961, Blaðsíða 36

ára gamall maðurinn. Á meðan eggin voru
að stikna, settist hann niður og opnaði
sendibréf, sem honum hafði verið að ber-
ast.
Hann vissi fyrirfram, hvað stóð í þessu
bréfi. Það var frá Kiki nokkurri, sem hann
hafði kynnzt fyrir um það bil aldarfjórð-
ungi og hafði dyggilega gert allt sem hún
gat til að hafa út úr honum eins mikla
peninga og hægt var — árum saman —,
endaþótt hún sviki hann í tryggðum fyrir
tuttugu og þrem árum og hlypi á brott með
flautuleikaranum á veitingahúsinu þar
sem þau höfðu iðulega verið gestir. Flautu-
leikarinn hafði reyndar stokkið frá Kiki
einn góðan veðurdag, og einhvern veginn
hafði Auguste vanizt því að senda henni
peninga.
Bréfið hljóðað þannig:
„Elsku Auguste! Það er ógjörningur fyr-
ir mig að komast af þennan mánuðinn, og
ég hef ekkert gert undanfarna daga annað
en gráta. Ég veit vel, að það eru ekki nema
þrjár vikur síðan þú sendir mér peninga,
en gætirðu nú ekki verið svo elskulegur að
senda mér hundrað franka eins og skot?
Eða öllu heldur: tvö hundruð ...
Mér liggur fjarskalega á þessu, því ég
fékk kjól út í reikning hjá svívirðilegu
fyrirtæki, sem hótar mér lögfræðingi, ef ég
greiði ekki afborgunina strax.
Það er nauðsynlegt sem fyrst.
Ástarkveðja. Kiki.“
Árum saman hafði Bourouche tekið á
móti svipuðum bréfum og þessu. Én í þetta
skipti ákvað hann að segja nei. Á meðan
hann át steiktu eggin, íhugaði hann,
hvernig hann skyldi orða svarið. ,,Þú veizt,
hvað tekjum mínum líður, og að þetta er
mér ógjörningur . ..“
En svo sá hann fyrir hugskotssjónum
sínum mynd hennar eins og hún var nú
orðin. Það var Kiki hálfrar aldar gömul,
gigtveik, feitlagin og hrukkótt, hlægileg
beinlínis, — skopmynd af þeirri Kiki, sem
hann hafði eitt sinn þekkt. Og hann ákvað
að senda henni hundrað franka ...
Hann lauk við eggin og bjó sig undir að
skreppa út á Café Ganlois á horninu, þang-
að sem hann leitaði oft, þegar hann fann
80
qér
til einmanaleika. Þar hugsaði hann
að fá sér eitthvað að drekka og s^rl
bréfið til Kiki.
Fátt fólk var í veitingahúsinu. Tvæ
rosknar konur, sem líktust sölukonunn
röbbuðu um verzlunarmál úti í horni, y
rauðvínsflösku, og stór og gildvaxinn ma
ur með gleraugu og í fornlegum halts
um frakka, hallaði sér makindalega aftut
öðru hornsæti.
„Penna, blek, bréfsefni, kaffibolla 0
romm,“ sagði Bourouche við þjóninn.
Hann opnaði skrifblokkina og sá P®
sér til stórrar undrunar hálfskrifað bre >
rithöndin bar vott um hugaæsmgu>
yfistrikanir og leiðréttingar voru her
hvar. Auðsjáanlega uppkast, sem ei11*1
hafði gleymt.
Viss heiðarleiki og kurteisi fékk hann
að láta blokkina aftur, en forvitnin var P
yfirsterkari, og með hálfgerðri skömrnus
tók hann að stafa sig fram úr ógreinile#1
skriftinni.
„Michel. Láttu ógert að vera að br0®‘
til mín. Kaldhæðnin í þér er búin að s®
mig nóg. Þar sem þetta eru kveðjuorð m
til þín, þá taktu að minnsta kosti á 1»°^
þeim án allrar kaldhæðni, og reyndu. a^
taka mig alvarlega í eitt skipti —■ í ft11
og síðasta sinn. *
Svo mikið hef ég þjáðzt þín vegna,
ást mín hefur gert mig gamla fyrir al
fram. Ég er orðin þreytt. Þú hefur safv
að þau skipti sem við höfum verið uPP1,
kanti, bætum við upp þegar við sættum
En innst inni óttast ég — og hef slsem
grun um — að sá dagur muni renna UP ^
að við hötum hvort annað mikið fyrir
að hafa elskazt örlítið.
Það var þó ekki þetta, sem mig - ^
dreymt um. Ég þráði frið, gagnkvæ
traust og tillitssemi, samlíf þar sem v^
værum ein út af fyrir okkur, — Þal ® ^
við hjálpuðum hvort öðru, verndu
hvort annað og útilokuðum umheim1
Þetta var það eina, sem ég þráði og Þal
aðist. —
En allt hið ytra heillar Þig °£ nn
Þú elskar og þráir birtuna, mannfjöida
og allt það. Við tvö munum aldrei S ,,
hafð1
skilið hvort annað. Sá maður, sem eg
gteti
HEIMIL
ISBLAPíP