Heimilisblaðið - 01.05.1961, Blaðsíða 25

Eintio og vekur ótta hjá lýðnum og kemur
lögreglunni í vandræði...“
»öfundsverð hamingja — eða hitt þó
heldur!“
»Þekkir þú nokkuð annað betra? Okkur
er búin gildra, ef við reynum eitthvert ann-
Hfsstarf. Við þurfum á djörfum mönn-
að halda. Kvennamál þín hafa líka orð-
til einskis! Þau hafa þegar komið okkur
1 margvísleg vandræði. Þegar menn sjá
reika hérna um milli kapellna og
jyaustra, þá gætu menn frekar haldið, að
Pú yærir ofsatrúarmaður en einbeittur for-
*ngi! — Segðu mér, hvar ég get leitað
eI&ga okkar uppi. Ég fer til Rómar.“
»Farðu þá! Ég verð enn um sinn í þessu
iéraði síðan skal ég fara með þér til Kala-
bríu.“
Þeir skildu, og Rinaldo hélt til Eorinaldo.
_ar rakst hann óvænt á þrjá af félögum
Slnum, sem hann lét tafarlaust halda á
ettir Eintio. Einn þeirra áleit, að Rósa
vti að hafa sloppið og flúið til fjalla.
. 111 það gat hann engar áreiðanlegar frétt-
lr fengið.
. Hann hélt í átt til Lesi enn alveg óákveð-
111111 bví, hvað hann ætti til bragðs að taka.
Hann var stöðvaður af geysimiklum
anngrúa. Hann komst að því, að grun-
andeg persóna skyldi kaghýðast, og vildi
ann nú komast leiðar sinnar og fá sér
'stingu einhvers staðar. En öll stræti voru
f[oð.full af fólki, og hann rakst beint í
asið á aftökusveitinni, þegar hann ætlaði
ryðja sér leið yfir torg eitt.
Með hálfum huga leit hann á fórnar-
^rnbið. Honum féll allur ketill í eld, er
.. n sá, að það var enginn annar en Fio-
i1 a> skjaldmær í flokki hans. Hún þekkti
ailn begar og hrópaði hátt:
’A hjálpaðu mér, Rinaldini.“
u yf bessum gálausu orðum sögðum hóf-
^ begar mikil hróp og köll: „Rinaldini?
Hvar er hann? — Takið hann fastan!“
^ n komst hreyfing á mannfjöldann.
, ,enn spurðu, æptu og hrópuðu. Lögreglu-
nar með brugðnum bröndum brutust
fra UlT1 mannþyrPÍnguna. Þeir ruddust
jj 111 H1 torgsins, þar sem Rinaldini var.
ra.*.n gat naumlega bjargað sér með skjót-
3501 sínu.
hEi
U
Hann þreifaði frekjulega til manns eins,
sem stóð nálægt honum, hrinti honum í átt
til lögregluþjónanna og hrópaði:
„Takið hann fastan. Þetta er Rinaldini!“
Þjónar réttvísinnar slógu þegar í stað
hring um manngarminn. Menn þyrptust
að úr öllum áttum og hrópuðu glaðklakka-
lega: „Rinaldini! Rinaldini!“
Menn hrópuðu og kölluðu, svo mann-
garmurinn gat ekki komið að einu orði. Að
lokum fóru menn að virða hann betur fyr-
ir sér og sáu þá, að þetta var slátrara-
sveinn, sem borgarbúar þekktu mæta vel.
Nú skellihlóu allir, æptu og hömuðust.
„Þetta er Giacomo slátrarasveinn!“
Lögregluþjónarnir urðu æðisgengnir.
Þeir öskruðu: „Leitið um alla borgina.
Rinaldini er mitt á meðal okkar.“
„Leitið um alla borgina!“ hrópaði fólk-
ið, og öll aftökusveitin riðlaðist.
Rinaldini hafði skotizt inn í opna kirkju
og losaðd sig við pílagrímsbúninginn í
skjóli við skriftarstólinn. Hann setti á sig
gervinef og hélt svo óáreittur á burt úr
bænum, klæddur sem bóndi, en þann klæðn-
að bar hann undir pílagrímskuflinum.
Hann flýtti sér framhjá Paterno og hélt
eftir þjóðveginum til Toretta, hungraður
og þreyttur.
I útjaðri bæjarins stóð hús eitt út af
fyrir sig. Hann fór þangað. Tvær stúlkur
sátu fyrir utan húsdyrnar og prjónuðu.
Hann ávarpaði þær.
„Get ég fengið hér húsaskjól, þangað til
í fyrramálið?“
„Hjá okkur?“ spurðu stúlkurnar undr-
andi. „Þér vitið víst ekki, að þetta er böð-
ulsbústaður?“
„Nú, hvað gerir það til? Ég er mjög
þreyttur. Látið mig ekki þurfa að ganga
lengra og veitið mér viðtöku."
Stúlkurnar horfðu vandræðalega hvor á
aðra. Að lokum sagði önnur þeirra: „Við
erum hér einar í húsinu. Faðir okkar hefur
verið kallaður til Ankona til að sjá um af-
töku.“
„Eruð þið hræddar við mig?“ spurði
Rinaldo.
„Ó, nei! Það er ekki það, en . . .“
„Hafið engar áhyggjur vegna velsæmis-
ins.“
ílisblaðið
113