Heimilisblaðið - 01.05.1961, Blaðsíða 27

lr tóku eftir honum, en hann virtist ekki
taka eftir neinum, og enginn vissi nein
deiH á honum.
Rinaldo reyndi að ásettu ráði að komast
1 kynni við hann, en það virtist ekki ætla
að keppnast.
Dag einn gerðist Rinaldo nærgöngulli en
Veajulega.
»Kæri herra,“ mælti Rinaldo, „leyfist
mer að koma með eina athugasemd?“
»Varðar hún mig?“
jjhér hljótið að vera mikill heimspeking-
Ur.“
»Hver maður getur verið heimspeking-
l,r> ef hann vill það, og það er gott, ef hann
er það.“
_ ȃg samsinni hinu fyrra, en ekki hinu
síðara.“
»Hverjum manni er í sjálfsvald sett,
hvort hann er hamingjusamur eða óham-
lngjusamur. Hver maður er hamingjusam-
Ur undireins og hann vill það í raun og
veru.“
»Þar sem hver og einn hefur sínar eigin
kugmyndir um hamingjuna," sagði Rin-
akto, „þá ...“
»Þá langar yður til að vita um mínar
ku&myndir. Þær eru allmikið utan við svið
Pessarar mannlegu tilveru.“
»Ég skil yður ekki, höfuðsmaður."
»Því trúi ég. I þessum heimi skilja menn
fkki auðveldlega hverjir aðra. Sá misskiln-
!utrur, sem upp kemur, skapar skemmtun
1 samfélagi manna, sem að öðrum kosti
jTjundi vera svo fábreytt og þreytandi og
^kjast klaustri þagnarmunka. Hinni einu
e& sönnu samstillingu er aðeins hægt að
°nia á milli sálna og andavera."
»Þekkið þér andaheiminn ?“ spurði Rin-
aldo.
»Ég þekki hann jafnvel og yður.“
, hef þó aldrei séð yður, áður en ég
0lri til Neapel."
»Það veit ég. Þetta er 1 fyrsta skipti,
em ég hitti yður hér, en ég þekki yður
að síður.“
>>Þá eruð þér galdramaður. Hver hefur
a&t yður, hver ég er?“
»Innri þekking mín.“
»Þér sjáið þá líka í hinu dulda og um-
^ang-ist anda?“
^ElMl
,,Nú tala ég við mann ,sem hefur bætt
ráð sitt, að ég vona,“ sagði höfuðsmaður-
inn, reis upp, greiddi veitingar, sem hann
hafði fengið, og hélt leiðar sinnar. Rinaldo
áræddi ekki að fara á eftir honum.
Auðvelt var að geta sér til um, að Rin-
aldo var mikill vandi á höndum. Hann
hafði lengi óskað sér að komast í náin
kynni við þennan kynlega mann, en nú
óskaði hann þess, að hann hefði aldrei tal-
að við hann. Þannig sækist maðurinn eft-
ir uppfyllingu þeirra óska, sem valda hon-
um miklu meiri áhyggna en hann gat gert
sér í hugarlund.
„Þessi maður veit, hver ég er,“ sagði
Rinaldo við sjálfan sig. „Uppljóstrun míns
rétta nafns er á valdi þessa sérvitrings.
Hver er þessi undarlegi náungi, sem telur
sig ekki eiga heima í mannlegu samfélagi?“
Rinaldo reikaði enn í nokkra daga um
stræti borgarinnar, heimsótti krárnar og
veitingastaðina í skrúðgörðunum, en sá
hvergi þennan óttalega mann, sem vissi
svona mikið. Það gerði hann enn órólegri.
Hann var um það bil að fara frá Neapel,
þegar hann rakst á Korsíkumanninn morg-
un einn á strandgötunni. Hann sat þar á
bekk undir myndastyttu einni og hallaði
sér upp að fótstalli hennar. Hann ein-
blíndi til himins og var með spenntar
greipar. Menn hefðu getað haldið, að þetta
væri maður, sem niðursokkinn væri í bæn
til Guðs.
Rinaldo tók sér stöðu gegnt honum, en
áræddi ekki að trufla hugleiðingar hans.
Hann ræskti sig endrum og eins, hóstaði
og raulaði að lokum eftirlætislag fyrir
munni sér, en höfuðsmaðurinn hreyfði sig
ekki hið minnsta. Hann hallaði sér upp að
steininum og virtist sjálfur vera orðinn
eins konar steingervingur í þessu stein-
gervingarástandi, sem hann var í.
Þegar Rinaldo var orðinn leiður á þess-
ari bið, gekk hann til hans, tók sér stöðu
við hlið hans, lagði hönd sína á herðar
hans og sagði: „Mér þykir mjög vænt um
að sjá yður aftur.“
Höfuðsmaðurinn renndi augum til hlið-
ar, sneri sér við og sagði: „Hvað sjáið þér
uppi yfir yður?“
„Himininn, heiðskíran og bláan.“
lisblaðið
115