Heimilisblaðið - 01.05.1961, Blaðsíða 29

íst fyrir um höfuðsmanninn, en öll sú fyr-
lrhöfn varð árangurslaus. Nú voru allir
sannfærðir um, að þessi óþekkti, kynlegi
náungi væri Rinaldini. Menn sögðu sögur
honum og glöddust yfir því að hafa séð
hann.
En smám saman hljóðnaði þetta umtal.
Aðrar nýjungar boluðu burt Rinaldini-sög-
Unum, og loks hættu menn alveg við þær.
Kvöld eitt um það bil fjórum vikum eft-
lr þessa viðburði sat Rinaldo á herbergi
sínu og spilaði á gítar. Hann var að semja
|jóð við nýtt lag. Þá opnuðust dyr herberg-
lsins og ung stúlka gekk inn.
»Á Mandochini greifi hér heima?“
spurði hún. ,,Ég átti að afhenda þennan
f)réfmiða, sem er frá fallegri mannveru."
Hún fékk honum bréfið og settist ótil-
*vödd. Rinaldo las það:
»Því minni eftirtekt sem þér hafið veitt
akveðinni persónu, sem hefur áhuga fyrir
^ur, þeim mun meiri athygli hefur hún
veitt yður. Ef yður stendur ekki á sama,
nvort þér kynnizt henni, þá mun sá, sem
afhendir yður þessar línur, segja yður,
hvar hennar er að leita.“
»Þekkið þér stúlkuna, sem hefur skrifað
Pessar línur?“ spurði Rinaldo.
»Ég er í þjónustu hennar.“
»Hvað heitir hún?“
»Þér getið ekkert frekar haft áhuga á
nafni hennar, fyrr en þér hafið áhuga á
enni sjálfri. Þá er líka nægur tími til að
Segja yður það. Það mun hún gera sjálf,
há mun nafn hennar hljóma miklu þægi-
e&ar í eyrun yðar en ef ég færi að nefna
Pað.“
>>Er hún falleg?“
»Það er undir yður komið, hvort yði
lnnst hún vera falleg.“
»Hvar get ég séð hana?“
»1 morgunmessunni í S. Sorenzo í fyrr
al>ð. Hún verður í grænum kjól m
SVarta slæðu og gullna hálsfesti og m
■5^hsulan blómvönd í barminum. Þér æ
Pá að koma ?“
j>Ég kem mjög fúslega."
ag^túlkan fór, en Rinaldo fékk ekki len
u Vera einn með hugsanir sínar. Dyru
var lokið upp og maður í rauðri yfi
nofn gekk inn.
„Rinaldo! Þú ferð ekki til S. Lorenzo á
morgun!“
,,Hver ert þú?“ spurði Rinaldo.
Maðurinn tók grímuna frá andlitinu og
svipti af sér yfirhöfninni. Frammi fyrir
honum stóð höfuðsmaðurinn.
Rinaldo hrökk við og ætlaði að segja eitt-
hvað, en höfuðsmaðurinn tók til máls og
sagði:
„Þú getur víst farið að orðum þess
manns, sem hefur fórnað sér fyrir þig og
gert þér kleift að njóta þess næðis, sem
þú hefur notið í Neapel.“
Svo fór hann í skyndi út úr herberginu.
Rinaldo lá vakandi hálfa nóttina, reis
fyrr úr rekku en venjulega og fór ekki til
S. Lorenzo. Stúlkan kom aftur um kvöldið.
„Jæja þá,“ sagði hún. „Þér hafið ekki
staðið við orð yðar. Hvers vegna komuð
þér ekki?“
„Ég mun ekki koma, fyrr en ég veit nafn
konunnar, sem ég á að sjá.“
„Verið ekki að búa til átyllu gegn því,
sem aðrir þrá svo ákaflega að fá fram-
gengt. Yður mun iðra þess. Ef yður fellur
hún í geð, þá mun hún sjálf segja yður,
hvað hún heitir. Hún kemur aftur til messu
í fyrramálið. Góða nótt!“
Stúlkan fór en rétt á eftir kom höfuðs-
maðurinn aftur inn í herbergið og sagði:
„Þú ferð ekki til S. Lorenzo."
Rinaldo stökk á fætur. „Kæri vinur.
Leyfðu mér að tala við þig í fullri einlægni.
Hið ástæðulausa bann þitt er auðmýkjandi
fyrir mig.“
„Þú ættir að trúa orðum mínum.“
„Ég þekki þig svo sem ekki neitt.“
„Þú ættir að kynnast mér.“
„Hvar þá?“ spurði Rinaldo ákafur.
„1 Porticirústunum.“
„Höfuðsmaðurinn fór burt og Rinaldo
varð einn eftir hugsi. — Þegar dagur
rann, var Rinaldo enn óákveðinn. Hann
vildi fara, en fór þó ekki til S. Lorenzo.
Um kvöldið kom ungi sendiboðinn aftur.
Hún hneigði sig steinþegjandi og rétti hon-
um bréfmiða. Hann braut hann sundur og
las: „Ég bið yður í síðasta sinn að sýna
mér þá vinsemd, sem þér getið alls ekki
neitað mér um, ef þér eruð góður drengur
og viljið halda kurteisi í heiðri. Aurelia.“

ilisblaðið
117